Tientallen gewapende racisten hebben onlangs een Congres van Kick Out Zwarte Piet gewelddadig bestormd. Het waren zeer angstige momenten voor de bezoekers van de bijeenkomst, inclusief kinderen. Zij moesten deuren barricaderen om hun psychische en fysieke integriteit te kunnen beschermen. De witte racisten sloegen ruiten in en auto's in de omgeving werden vernield. Deze verbijsterende racistische geweldsexplosie tegen een vreedzame, democratische, openbare bijeenkomst kan in elk opzicht worden geduid als een pogrom. Pogroms (Russisch) zijn naar definitie gewelddadige buitensporigheden tegen een deel van de bevolking (vaak een minderheid of een door hetze uitgesloten bevolkingsdeel).

Het begrip is vooral verbonden met Jodenvervolgingen in tsaristisch Rusland en in nazistisch Duitsland. Soms zijn bij duidingen van gewelddadigheden, historische parallellen zinvol om het universele karakter van de aard van de agressie te kunnen vatten. De Haagse pogrom tegen Kick Out Zwarte Piet ging de grenzen van de het maatschappelijk debat over de kwetsende Zwarte Piet traditie, voorbij. De gewelddadige intimidatie was naar haar aard en ernst een openlijke schending van mensenrechten, van het recht op vergadering en vrije meningsuiting tot het recht op psychische en fysieke integriteit. 

In het nabije verleden zijn in verschillende steden het bestuur en rechtshandhavende instanties tekort geschoten in het verdedigen van de grondrechten van de vreedzame en democratische activisten van Kick Out Zwarte Piet. Zo werd zelfs het grondrecht op vreedzame demonstratie onder het mom van de openbare orde geschonden of werd lankmoedig opgetreden tegen wit racistisch geweld tegen activisten van Kick Out Zware Piet. Niet de waarborging van de constitutionele rechten, van non-discriminatie tot mensenrechten, maar de politieke positionering van de veelal witte bestuurders en rechtshandhavers in het Zwarte Piet debat, leek het tekortschieten van de democratische rechtsstaat te hebben bepaald. 

Ook premier Rutte gaf het verkeerde signaal: 'Zwarte Piet is nou eenmaal zwart.' Een sterke rechtsstaat kenmerkt zich niet door het naar de mond praten van de politiek en cultureel machtige meerderheid, maar door vitale waarborging van rechtszekerheid en rechtsgelijkheid, van non-discriminatie, juist ook als het de grondrechten van de kwetsbaren, van minderheden betreft. Als een rechtsstaat daarin faalt of lankmoedigheid betoont, ontstaat ruimte voor hen die zich het recht aanmatigen anderen, vanwege een andere opvatting, psychisch en fysiek te beschadigen en)of naar het leven te staan.

Theo Para