Wat is kartelvorming? Daaronder wordt verstaan de illegale samenwerking tussen personen en bedrijven om concurrentie tegen te gaan bij het ondernemen van activiteiten en om de voordelen daarvan binnen de eigen groep te houden. Bijvoorbeeld, een drugskartel dient om de heerschappij over de drugshandel te verwerven en te bevorderen. Zo kennen wij het Surinaams Bestuur kartel, waarbij het hoofd van de regering samen met een handjevol coalitiepartners voor de rest van de regering en de gekozen volksvertegenwoordiging alles bepalen en dirigeren. En dat is niet iets van deze regering alleen, maar van alle voorgaande regeringen, denk maar aan het Topberaad en Frontberaad van voorheen. 

Het Economisch kartel is een samenwerking tussen regeringslieden en gekozen volksvertegenwoordigers, die gronden, concessies, bedrijfsvergunningen, overheidsaankopen en leningen onder elkaar verdelen, alsook natuurlijk onder hun partijgenoten, tegen betaling. In het Politiek kartel worden belangrijke beslissingen door een handjevol bestuursleden en hun sponsoren genomen, die via een aantal kernleden moeten worden verkocht aan de partijstructuren tegen bepaalde gunsten of beloften daarvoor. Deze soorten van kartelvorming leiden tot een mensonterende inkomens- en vermogensverdeling. 

Als je wilt zien hoe dat werkt, moet je nagaan hoe de geldstromen plaatsvinden en wie er rijker en welke groepen er armer van worden. Als er geen kartelvorming ten aanzien van de besluitvorming op bijna alle niveaus zou zijn, dan zou bijvoorbeeld de export van de geïmporteerde en lokaal herverpakte drugs, niet buiten het gezichtsveld van de justitiële en andere autoriteiten kunnen geschieden. Het bedrijfsleven, de vakbeweging en beroepsorganisaties profiteren op de een of andere manier zeker mee van deze soorten van kartelvorming, anders zouden ze hun bek hierover opendoen. Wanner kartelvorming buiten het gezichtsveld van burgers wordt gehouden, spreekt men van maffia-achtige praktijken, welke gepaard gaan met bedreiging, angst, ontslag, etc.

Het vuile werk van een coalitie DNA-lid om een initiatiefwetsvoorstel in te dienen met het doel wijzigingen te doen aanbrengen in de Wet op de Staatsschuld, is het zoveelste bewijs van kartelvorming. In eerste instantie kwam dit over als een openlijke en doorzichtige schuldbekentenis, dat wil zeggen dat voordat de minister van Financiën eventueel wordt veroordeeld voor vermeende strafbare handelingen, je hem wilt vrijwaren van deze strafrechtelijk vervolgbare handelingen. 

Bij nader inzien rijst het vermoeden dat deze zogenaamde schuldbekentenis ook een manier zou kunnen zijn om de minister van Financiën voor de wolven te gooien: zie je wel, we hebben geprobeerd je te helpen maar het is niet gelukt. En tegenover het volk doe je voorkomen alsof je de minister van Financiën als de zogenaamde boosdoener van de financiële chaos hebt bestraft. Deze wijzigingsvoorstellen zijn namelijk wettelijk vernietigbaar vanwege strijdigheid met het legaliteitsbeginsel: je kunt geen wet met terugwerkende kracht uitvoeren tegen iets wat al als strafbaar is vastgelegd. Dan is alle rechtszekerheid van de baan. Dat zou het prototype van onbehoorlijk bestuur zijn, waarbij alle desbetreffende autoriteiten als het ware buiten spel worden gezet, zoals de Centrale bank van Suriname, het Bureau voor de Staatsschuld, de Rekenkamer, De Nationale Assemblee, alsook de President van de Republiek Suriname en de Rechterlijke Macht. 

In deze schijn democratische rechtsstaat is het niet mogelijk gelijke kansen en mogelijkheden aan een ieder te bieden en te garanderen. In een echte democratische rechtsstaat zouden gekozen volksvertegenwoordigers het belang van het volk moeten dienen en als zodanig de regering moeten dirigeren en niet omgekeerd. Hier is het erger dan gekenschetst. De Rekenkamer bijvoorbeeld, die de rechtmatigheid en doelmatigheid van de overheidsbestedingen moet toetsen mag geen informatie meer aan het publiek geven, want die zou voor de gekozen volksvertegenwoordiging werken. Wat een kolder! Op deze wijze wordt oneigenlijk gebruik van de belastingmiddelen van het volk geheim gehouden voor het volk zelf. 

Elke volksvertegenwoordiging vertegenwoordigt de hoogste wil van het volk en heeft dus een afgeleide autoriteit; vandaar dat ze verantwoording dient af te leggen aan het volk! Maar bij kartelvorming heeft een handjevol personen het voor het zeggen voor de rest. Er is dus geen betrokkenheid van autoriteiten en sectoren, zoals de grondwet voorschrijft. Dit is het slechtste voorbeeld dat je aan een samenleving kunt geven. Kijk maar hoe de laatste tijd verschillende politici met allerlei drogredeneringen zichzelf amnestie proberen te verlenen.