In Memoriam: Irien Da Costa-Dipotaroeno

Daar lag ze; bewusteloos. Een jonge vrouw (30) die op 15 april omstreeks 11.00 uur aan de Verlengde Anamoestraat aangevallen werd door een man op een zwartgelakte bromfiets. Een brute roofoverval, zoals de pers het beschreef. Ernstige verwondingen aan hoofd, gezicht en helaas tot haar sterven niet meer aanspreekbaar. Op de Intensive Care afdeling van het Academisch Ziekenhuis blies ze in de nacht van Goede Vrijdag, de laatste adem uit.

Irien Da Costa-Dipotaroeno, echtgenote van Michael, moeder van Tiffany, Selena, Mitchell en een nog ongeboren baby. Er heerste een aparte stilte in de rouwkamer van het Academisch Ziekenhuis toen ik er binnen stapte. Heel eenvoudig lag ze samen met hun baby in de kist. Een meisje met pikzwart haar dat helaas ook het leven liet. Dubbel verdriet dus. Geen vrouw van naam, maar wel een moeder die de zorg van haar kinderen samen met haar man serieus op zich nam. In de rouwadvertentie is – op basis van hetgeen we over haar vernamen - niets te veel gezegd: ze was zorgzaam en lief. De wonden in haar gelaat benadrukten de pijn die ze geleden moet hebben toen ze van haar fiets gesleurd werd. Wat een lafaard, een harteloos mens, die deze daad pleegde. Een weerloze zwangere vrouw op een fiets met een kwetsbaar zoontje van twee. Gewetenloos werd na deze wrede daad haar handtas met inhoud van haar weggerukt. Hulpeloos bleef ze er liggen.

Tijdens het afscheid nemen zaten familieleden en vrienden er verslagen bij. Mitchell, het tweejarig zoontje op de arm van zijn vader. De wrevel bij deze peuter was duidelijk te merken. Vaker moest zijn papa de rouwkamer uit om hem tot rust te brengen. De beide zusjes van zeven en zes, keken lusteloos voor zich uit. Er waren betrekkelijk weinig mensen aanwezig, maar het leek wel alsof Suriname huilde. De druilerige regenval benadrukte dat gevoel. In de media las ik dat Bureau Slachtofferhulp van het ministerie van Justitie de begeleiding van de familie heeft verzorgd. Een goede insteek, want ondersteuning heeft dit gezin hard nodig. Onverwachts geconfronteerd met zoveel leed en - wat we niet mogen onderschatten - enorme onkosten. Er is voor zulke slachtoffers daadwerkelijke genoegdoening nodig. Naast troostende woorden blijft de vraag recht overeind: wie zal dat betalen?

Carl Breeveld