In tegenstelling tot de 'inspanningen' van politici vóór1980 is het Bouterse wel gelukt, om met  inspirerend en universeel leiderschap, een stralende charisma en een diepgewortelde ideologie het fundament te leggen voor de belangrijke voorwaarde om het proces van natievorming in gang te zetten, namelijk het creëren van een duurzame harmonische samenleving. In de afgelopen ruim 40 jaren raken etnische scheidslijnen steeds meer vervaagd en neemt het nationaal gevoel daarentegen steeds meer toe. Bovendien tonen Surinamers in het algemeen op haast elk gebied een unieke tolerantie en acceptatie tegenover elkaar. 

Degenen die nog niet beseffen dat verbroedering en oprechte acceptatie in onze republiek reeds een feit is, een gepasseerd station, die waren in een winterslaap en proberen na het ontwaken het wiel weer uit te vinden, of die bezoeken onze centrale markt niet, of die rijden niet in onze lijnbussen of die zijn nooit op de campus van onze middelbare scholen en onze universiteit geweest of... die zijn voor een groot deel van de tijd in het buitenland. De verbroedering heeft zich zodanig in onze samenleving genesteld dat wij er gewoon aan zijn geraakt, terwijl  buitenlandse bezoekers vol ongeloof doch met diep respect ervaren hoe wij Surinamers heel amicaal en in vrede en harmonie met elkaar omgaan en met elkaar leven.

De oude politiek heeft integratie en verbroedering steeds met de lippen beleden en als politiek podiumtaal gebruikt. Binnenskamers werd flink op elkaar afgegeven en in politiek samenzijn leek het meer op een gewapende vrede. In 1969 heeft de VHP als oppositionele partij ook een substantiële bijdrage geleverd om de regering Pengel ten val te brengen. In 1973 waren de rollen omgekeerd; tot een val van de regering Sedney, waarin ook de VHP participeerde is het niet gekomen. Echter, het menselijke leed in die woelige stakings- en actieperiode heeft een historisch ongekend dieptepunt gehad, toen met traangas en bullenpezen meedogenloos werd ingeslagen op demonstrerende medeburgers en vakbondsman Abaisa door een vuurwapen dodelijk werd geraakt. Ook de rechtstaat kreeg een behoorlijke dreun te incasseren toen het bevel van de rechter aan de stakende douaneofficieren om het werk te hervatten, door de vakbondsleiding werd genegeerd.

De predikers van integratie en verbroedering stonden weer bekvechtend tegenover elkaar na de verkiezing van 1973. Van hen mag toch in alle oprechtheid verwacht worden dat zij in casu het goede voorbeeld geven om zodoende enigszins geloofwaardig over te komen bij het grote publiek. Het land vertoonde naar de onafhankelijkheidsdatum toe een escalerende grimmigheid, met brandstichtingen, wegversperringen en burgerlijke ongehoorzaamheid. Velen verlieten of verkochten huis en haard en zochten een veilig heenkomen in het buitenland. Indien Bouterse niet had ingegrepen op 25 februari 1980 was het zeker tot een gewelddadige uitbarsting gekomen tussen de verschillende etnische groepen. Deze datum mag dan ook gemarkeerd worden als de dag waarop de fundamenten zijn gelegd om het traject van natievorming in te zetten. Het zal nog vele decennia duren eer we kunnen praten van een homogeen Surinaams volk, maar we zijn op de goede weg, dankzij de niet aflatende inspanningen van D.D.Bouterse.