De discussie en de standpunten die in onze Nationale Assemblee moesten worden ingenomen over een besluit, in het kader van wijziging van de Brokopondo overeenkomst, kunnen formeel niet anders worden benoemd dan de toepassing van de grondwetsbepaling artikel 19.

“Eenieder heeft het recht om door de drukpers of andere communicatiemiddelen zijn gedachten of gevoelens te openbaren en zijn mening te uiten, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet”.

Mijns inziens heeft deze behandeling getoond hoe ver we zijn om op een correcte wijze binnen ons staatsbestel te kunnen handelen, wanneer het betreft zaken binnen het openbaar bestuur. De perceptie over bevoegdheden wordt door De Nationale Assemblee opgehangen aan artikel 55 van de Grondwet met name “De Nationale Assemblee is het hoogste orgaan van de Staat.”

Ik weet niet hoe deze toevoeging in onze Grondwet is beland. Het is een farce dus niet in overeenstemming met de leer van de scheiding der machten. De hele voorbereiding van dit ontwerp heeft hoogstwaarschijnlijk niet conform het orde reglement plaatsgevonden.

In De Nationale Assemblee maar ook daar buiten is er een discussie ontstaan, waarbij men voor de regering wilde bepalen wat er in de overeenkomst moest worden vastgelegd. Dat is net een brug te ver en kan alleen maar leiden tot verstoring, omdat de tijd daarvoor nog niet rijp was en de controle op het overheidshandelen niet kon worden toegepast waardoor men zich bevoegdheden aanmatigde die men niet bezit . Een complete blunder dus.

De enige persoon die het spel goed heeft begrepen is de heer Roché Hopkinson. Hij had het namelijk over vertrouwen. Zijn schootsvel moet hij nog krijgen, immers hij heeft het al verdiend.