Kleuren hebben een eigen identiteit. Mengen we ze, dan krijgen we allerlei andere prachtige combinaties. Het woord kleuren schoot mij te binnen toen ik bij de vieringen van de 129e jaardag van de Javaanse immigratie en de Inheemsendag het mengpaneel van alle kleuren zag. In de verschillende boodschappen, hoorden we langskomen natievorming, eenheid, samenwerken, binding. Allemaal van die mooie woorden die ons moeten inspireren om elkaar daadwerkelijk de hand te reiken en samen te werken aan de ontwikkeling van onszelf en van ons mooi land. 

Maar… waarom worden partijkleuren prominent geplaatst bij NATIONALE vieringen. Partijkleuren hebben de intentie om ons als natie op te delen in hokjes, oranje, paarse, gele, groene, rode en wat dies meer zij. NATIONALE dagen zijn bedoeld om de eenheid tussen de verschillende gemeenschappen te bevorderen. Om eensgezind ondanks elkaars kleur, geloof of cultuur samen momenten in de geschiedenis te herdenken. Mijlpalen die onze voorouders hebben neergezet te gedenken, en de weg vooruit te vieren.

Als ik naar de ondergaande zon kijk die een schouwspel is van alle tinten geel, oranje en rood, denk ik niet aan de orange movement, de gele partij of de rode partij. Nee, ik verlustig mij in de pracht en de rust die de Schepper ons heeft geschonken. Ik geniet van de natuurpracht zonder dat bommen om mij heen afgaan en er zinloos bloed vloeit.

Als ik naar de prachtige fajalobi kijk, denk ik niet aan de rode partij. Ik laat me meevoeren in mijmeringen wie de naam van deze schitterende bloem heeft bedacht. Vurige liefde. Kijk ik naar de stanvaste tussen alle onkruid, dan associeer ik de kleur van de stanvaste niet met de paarse partij. Ik kijk dan naar de oneindig vele bloemblaadjes die in het vroege ochtendlicht in eenheid nog dieper kleuren.

Al het groen om me heen, doet mij niet denken aan de groene partij. Ik zie dan panelen van groen, licht, donker, met zonlicht, met schaduw. Ik geniet van de kleuren die de natuur ons schenkt. Kleuren die in harmonie samen een eigen leven leiden, kleuren die met respect voor elkaars verschillen toch een eenheid vormen. Kleuren die met elkaar mengen en zich verder ontwikkelen, zonder enige belemmering.

Waarom gebruiken wij dan de woorden natievorming en eenheid samen met kleuren die ons van elkaar scheiden. Bij de afgelopen vieringen, en ook bij vorige herdenkingen, zien wij dat de kleuren van de regerende partij altijd prominent meegaan in de versieringen. Waarom draagt de president zijn partijkleur op NATIONALE vieringen. Is hij de president van zijn partij of is hij onze NATIONALE president. Worden de NATIONALE festiviteiten betaald door een partij of door alle belastingbetalers. Moeten Surinamers zich op NATIONALE evenementen in de kleuren van een partij hullen, om in de gratie te blijven? Waar blijft ons NATIONAAL gevoel, onze trots om SURINAMER te zijn.

Worden wegenbouw- en bruggenprojecten betaald door een partij of door de SURINAAMSE belastingbetaler. Waarom worden bij die gelegenheden ook prominent partijvlaggen geplaatst? Als het om werken gaat voor en door de SURINAAMSE gemeenschap, waarom dan niet volstaan met de SURINAAMSE vlag. En ja de Surinaamse vlag telt maar één ster en heeft geen spoor van sterren zoals dat al jaren te zien op ‘lange vlaggen’ die bij allerlei openbare evenementen worden geplaatst. Wij leren immers op school, de kleuren en betekenissen van de Surinaamse vlag en de gele ster, één ster met vijf punten. Waarom vertrappen wij één van onze nationale symbolen, één dat ons vertelt wie we zijn en van waar we komen. Eén dat ons bindt! 

Kleuren zijn bedoeld om ons genot te schenken, om ons leven aangenamer te maken. Kleuren zijn er om keuzes te kunnen maken. Kleuren zijn er om te binden. Zeggen we zelf niet dat kleuren ons opfleuren. Laten wij kleuren dan gebruiken om elkaar te binden en niet om ons van elkaar te scheuren. Laten we paars van het latje halen om iets bruin te bakken dat het ons groen en geel voor de ogen wordt opdat we als een rode kat zijn en uiteindelijk op de zwarte lijst komen. Lijkt dat ons wat?