Het zal je overkomen. In het weekend in de nacht onverwachts kiespijn krijgen, dat je niet alleen scheel, maar ook buitenproportioneel gedesoriënteerd bent van de pijn. Dat je zover gaat om zelfs naar een tang te zoeken, om jezelf van die ondraaglijke kiespijn te verhelpen. Dan heb je nou net niet met je hoofd staan slaan tegen een muur, om toch maar van die ellendige kloppende pijnscheuten af te zijn. Want hier helpt zelfs geen dozijn paracetamol, waar wij het eerst naar grijpen.

Hoe veel meer kan een mens in nood verdragen als dan blijkt dat de wachtdienstregeling slechts een telefoonnummer van de tandarts vermeldt, het kantoornummer waar natuurlijk geen kip meer opneemt in de avond en niemand zo snugger is om het toestel te laten doorschakelen naar een persoon die hoort op te nemen. Hoe verder? Wie dit aan den lijve ervaart, wordt met de neus -van zijn al pijnlijk kloppend hoofd- op het feit gedrukt dat het medische systeem in het land nog een lange weg te gaan heeft. Wij als land, als verantwoordelijken van minister tot de assistent van de dokter of de apotheek, moeten nog heel veel doen om ervoor te zorgen dat mensen die acute hulp nodig hebben, die ook krijgen. Ook al gaat het om KIESPIJN!!!

De wachtdienstregeling in het weekend zou een oplossing moeten zijn, maar die voldoet bij lange niet. Zeker niet als de tandarts van zaterdagmiddag van 17.00 tot 18.00 uur en zondagmorgen van 10.00 tot 11.00 uur spreekuur heeft. Buiten deze twee spreekuren zijn ze alleen voor spoedgevallen beschikbaar. En hoe en waar je de tandarts moet bereiken voor spoedgevallen weet Joost, want een spoednummer ontbreekt. Of je moet familie zijn of in de kringen van de tandarts verkeren. Je zal maar bevriend zijn met alle tandartsen, voor die ene keer dat je ze nodig hebt.

Een lichtpunt in de wachtdienstregeling van het Staatsziekenfonds is dat er bij de huisartsen die de wacht hebben, wel mobiele nummers zijn vermeld. Of er gebeld wordt naar die mobiele nummers en of er wordt opgenomen, daar blijf ik het antwoord op, schuldig. Maar als we kijken naar de overbezette Spoedeisende Hulp van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo, waar zeker 70 procent van de gevallen waarvoor de mensen ernaar toe gaan niet spoedeisend zijn, dan schort het beslist ergens aan in de wachtdienst.

Voor ondraaglijke kiespijn naar de Spoedeisende Hulp gaan om daar tussen al de kermende en hangende noodlijdende mensen te zitten en uren te wachten om er uiteindelijk sterkere pijnstillers te krijgen, werkt dus gewoon niet. Vooral als je een recept krijgt en de medicijnen niet te vinden zijn in de apotheek, of dat je er nog diep in je zak voor moet tasten. Voor kiespijn waar je nog hele sterrenstelsels mee ziet, is de Spoedeisende Hulp geen optie.

Wat wel overduidelijk is, is dat er structuur en organisatie ontbreekt in de medische zorg. Als de medische zorg bedoeld is voor de zieke, noodlijdende mens, dan hoort die zorg ook in place te zijn. Gegarandeerd te zijn voor wanneer die hulp vereist is. En onder medische zorg valt dus ook de tandarts die er moet zijn voor mensen met acute en helse kiespijn. Niet alleen voor de wachtdienstregeling van het Staatsziekenfonds ligt hier nog veel braak terrein, maar voor de gehele medische sector. Als u zegt dat u er bent voor de noodlijdende mens, dan hoort u er ook te zijn, in de nacht, in het weekend en ook voor KIESPIJN! Wie pakt de koe bij de horens om dit vacuüm van inhumaniteit weg te maken... 

Nita Ramcharan