ls men praat over een eventuele eenheid onder bepaalde groepen, dan heeft het geen toegevoegde waarde, dat men anno 2019 wederom bezig is met de zogenaamde 'hokjespolitiek'. Paul Somohardjo had ook  gepoogd om een Jawablok te vormen, wat een fiasco is geworden.

De spanning in de politiek kan vaak heel hoog oplopen, maar onze politici dienen als voorbeeldfiguren het juiste voorbeeld te geven. Al heeft men verschillende petten op, toch dient men zich te gedragen conform de normen en waarden.

Als Ronny Brunswijk stelt, dat de president een leugenaar is, dan wordt hij eraan herinnerd, dat mede door zijn ondersteuning de regering Bouterse I tot stand kwam en hij het Front verraadde. Er zijn weinig politieke partijen, die betrouwbaar zijn of zijn geweest.  Vele partijen voelen nu de nattigheid, dat ze zonder in combinatie-verband de verkiezingen in te gaan heel zwak staan aangezien zij nooit een zetel waard zijn.

Als er wordt gesteld, dat de 'Mapane Eenheidsbeweging' de grootste politieke  stroming zal zijn en dat zij in landsbelang gaan werken om ontwikkeling te brengen en niet om het belang van de blakamans, dan reizen de retorische vragen op! Allemaal mooie woorden en podiumtaal, maar time will tell, wat de realiteit zal zijn. Zowel Somohardjo als Brunswijk  heeft tijdens hun coalitieperiode slechts personen benoemd die op hen lijken. Is er dan sprake van enige  nationale gedachten? Deze trend was ook tijdens de NPS-regering op te merken, er werden geen andere bevolkingsgroepen benoemd als minister. Integendeel  benoemde de VHP wel niet- Hindostanen op top functies.  Zie het voorbeeld van de onderminister van LVV, Waldie Esajas. Een schoolvoorbeeld is het opofferen van zijn eigen VHP-Statenlid, R. Missier in Saramacca, waarbij Johan Adolf Pengel  van de NPS werd aangesteld als Statenlid (parlementariër).

De tijd is al voorbij waar partijen, vooral  de VHP veel heeft ingeleverd. In Front-verband werden partijtjes gekozen die over het paard werden getild en niet eens een halve zetel waard waren!  In V7-verband  konden zij niet eens met voorkeurstemmen worden binnengehaald.

Als de 'Mapane Eenheidsbeweging' een vuist  kan vormen met een verzwakte NPS, zal dat nog bewezen moeten worden. Gesteld kan worden, dat enkele partijen inderdaad zullen groeien aangezien de huidige regering veel steken heeft gelaten en vooral de corruptie, fraude en malversaties die thans hoogtij vieren niet heeft aangepakt.

Ik ontkom echter niet aan de indruk, dat de wanhoop in ons geliefd Suriname nog lang niet voorbij is en dat wij onbaatzuchtige leiders  nodig hebben met liefde voor land en volk. Wij hebben geen boodschap aan enige gebluf en eenheidsgedachte en/of voor welke politieke beweging dan ook. Zonder goede en eerlijke leiders zullen wij geen goede toekomst beleven!