(Ingezonden)

Privé bankgegevens van tientallen burgers en de hele bankadministratie van SPSB liggen op straat. Er zou omzichtig, discreet en voorzichtig met deze informatie moeten worden omgegaan, maar helaas. Met omzichtigheid, discretie en voorzichtigheid worden er geen politieke doelen bereikt.

En NEE, ik kom absoluut niet aan het recht van een natuurlijk of rechtspersoon om een klacht in te dienen bij de procureur-generaal over vermeende corruptie. Ik kom ook niet aan de anti-Corruptiewet die meer dan genoeg bescherming biedt aan de klokkenluider. Wat mij danig stoort is dat de grondwet die de waarborging biedt op eerbiediging van het privéleven en het briefgeheim, volgens artikel 17 lid 1 en 3, op een grove manier zijn geschonden. 

In assumptie dat er sprake zou zijn van malversaties zijn tientallen (politieke) burgers op een onverantwoorde, laffe en misdadige manier gecriminaliseerd.  Dit op basis van verkeerde interpretaties van banktransacties die in principe niemand dan de cliënt en de bank aangaat. De interactie tussen banken en hun cliënten is gebaseerd op vertrouwen en waar politici gewoon cliënten horen te zijn. Het is verwerpelijk dat de heksenjacht welke oppositionele politieke krachten uitoefenen, onder het mom van vakbondswerk, van een dusdanig bedenkelijk laag niveau is dat coalitie gelieerde politici beperkt worden om eenvoudige bankzaken zoals het nemen van een persoonlijke lening en of een enkele keer rood te staan bij de bank te doen. Deze ontwikkeling is zorgwekkend, omdat er bij het voeren van politiek toch wel ethische grenzen horen te zijn.

De indieners van de klacht hebben het geduld niet kunnen opbrengen om te wachten op het resultaat van het onderzoek van de procureur-generaal. Waarom wordt er dan een klacht ingediend, als er van te voren een plan was om deze burgers te kruisigen? Ook het optreden van de minister van Financiën mocht geen soelaas bieden. In de media werd er moedwillig een beeld geschapen dat alle politici en burgers met een politieke achtergrond, die een lening hebben en/of via zijn/haar bedrijven transacties verrichten en werkrelaties onderhouden via SPSB, corruptief bezig zijn geweest. Zonder enige vorm van berechting zijn al hun bankgegevens zonder toestemming  publiekelijk gemaakt.

Immers, in hoeverre deze aantijgingen waar zijn, moet nog bewezen worden. Banktransacties staan zelden op zichzelf.  Van bankcliënten worden er dossiers bijgehouden die als onderliggende stukken dienen bij eventuele financiering van een aanvraag. Behalve de richtlijnen vanuit de moederbank hebben de verschillende banken in Suriname ook hun eigen cliëntenbeleid en producten. Zo zijn er regelingen die kunnen gelden voor girerende cliënten en weer andere voor niet-girerende cliënten. Bij de ene bank kunnen cliënten tot een maximum rood staan voor een bepaalde periode en hebben andere banken weer andere voorzieningen.

Suriname is partij bij ten minste twee verdragen die rechten van burgers c.q. mensen beschermen. Te weten het Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten (BUPO) en het Amerikaans Verdrag voor de Rechten van de Mens (AVRM). Beide verdragen erkennen  het recht op privéleven (artikel 17 lid 1 BUPO en artikel 11 lid 2 AVRM). In deze verdragen heeft de Staat Suriname zich ten opzichte van haar burgers verbonden hen de beleving van deze rechten te garanderen.

Wanneer in tijd het onderzoek van de procureur-generaal uitwijst dat er geen malversaties gepleegd zijn door de tientallen burgers wiens naam en eer te grabbel zijn gegooid, dan rijst bij mij de vraag hoe de schade die zij nu lijden zal worden gecompenseerd? De aanklager heeft reeds de rol van de rechter vervuld, het vonnis geveld en ook geëxecuteerd. Dit is veelal wanneer men politiek bezig is en politiek wil scoren. 

Het is tevens voor het eerst dat bankgegevens van burgers en de bankadministratie van een algemene bank zo op straat liggen. De consequenties zijn niet te overzien. De toekomst van deze bank en al haar haar medewerkers zijn op een gruwelijke manier te grabbel gegooid. Hypocriet is het van de aanklager, om daarna het volk op te roepen om het vertrouwen in deze bank te behouden. Hoogstwaarschijnlijk was het doel om deze algemene bank, waarbij de overheid de aandeelhouder is, te laten vallen. Dat zou zorgen voor een enorme financiële chaos. Niets zou als een aas in deze politieke scenario werken dan het uitlekken van alle bankgegevens en de algehele bankadministratie en het in opspraak brengen van de bankinstelling. 

Had de aanklager de consequenties van het uitlekken van de bankgegevens niet overzien? Ik weiger dat te geloven. Elk goed geaard mens of organisatie zou deze handeling niet hebben onderschat. Maar nogmaals het politiek doel zou niet zijn bereikt. 

Het verbaast me niet dat na indiening van de klacht bij de pg, bewust alle gegevens zijn uitgelekt. Men vraagt aan de minister van Financiën om in te  grijpen  en wanneer de minister dat doet, stelt men geen vertrouwen te hebben in die ingreep. Men vraagt nu aan de president om in te grijpen, terwijl men al een zaak bij de pg heeft ingediend. Wij leven helaas niet in een bacovenwinkel. Er zijn wetten en regels die voor eenieder gelden. Eenmaal een zaak al is voorgelegd aan de pg kan en mag de president niet meer ingrijpen. Het onderzoek moet zijn beloop hebben. Dat is hoe een rechtstaat werkt. Maar politiek is anders, dien een aanklacht in, lek alle stukken en vraag daarna de President om het onmogelijke te doen. Waar ligt dan de geloofwaardigheid van de aanklager? Zijn de intenties niet duidelijk genoeg? Is het niet overduidelijk wat men wilde en wat het doel was? Jammer deze ontwikkeling. 

Ik neem niemand in bescherming die tegen wet en recht heeft gehandeld. Laat dat ook duidelijk zijn. Ik kom slechts op voor hen die op deze laffe manier in dit politiek scenario zijn opgeofferd. Ik wacht nog rustig op de resultaten van het onderzoek. Voor mij is nog altijd niemand schuldig, totdat de schuld is bewezen.