Het leven bestaat uit een aaneenschakeling van mooie en minder mooie momenten. Ieder mens geniet en heeft daarom het liefst (alleen maar) mooie momenten. Helaas is het met leven niet zo gesteld. We maken allemaal van die minder mooie momenten mee, momenten die zich meestal aandienen op een tijdstip waarop wij het (toevallig) niet kunnen ‘gebruiken’. Sommige van deze momenten leren we overwinnen, maar er zijn ook van die momenten die ons voor het leven littekens achterlaten. Ze blijven ons bij, wat we ook doen!

Een illustratie van een zo’n minder mooi moment hadden wij enkele dagen terug, waarbij een peuter het leven heeft gelaten bij een woningbrand. Dat je woning afbrandt, is al verschrikkelijk en nog erger is het wanneer in deze je kind omkomt. Als mens maak je dit soort afschuwelijke momenten liever niet mee! en je ‘gunt’ het zeker weten een ander ook niet. Het zijn van die pijnlijke en zeer moeilijk te verwerken ervaringen die ons soms behoorlijk kunnen ‘beschadigen’ als wij er niet op een adequate wijze mee (leren) omgaan. 

Een emotie welke met dit incident in verband gebracht zou kunnen worden is angst. Angst is een natuurlijke reactie van het lichaam op gevaarlijke situaties. Het is een emotie die veroorzaakt wordt door een waargenomen of beleefde bedreiging en wordt beschouwd als een basaal overlevingsmechanisme. Angst is daarom niet (altijd) vervelend, het heeft ook een belangrijke functie: angst (vrees) helpt mensen gevaarlijke situaties te herkennen en is cruciaal om te kunnen overleven. Daarentegen krijgt de mens bij angst een heel onaangenaam gevoel, dat ons vaak genoeg niet (altijd) instaat, stelt om de juiste beslissingen te nemen. We worden overrompeld. 

Als mens zijn wij niet (altijd) voorbereid op het leven. We leven in het nu en wat er staat te gebeuren is voor ons allen onbekend. Onbekend is ook, de manier waarop wij ons zullen gedragen en of reageren in bepaalde (moeilijke) situaties. We kunnen zoveel hebben geleerd en geoefend, maar de werkelijke reactie op een bepaalde omstandigheid, dat zal het moment bepalen. Er is immers geen enkel boek waarin de stappen voor het leven zijn uitgewerkt. Tevens is er óók geen enkele handleiding welke ons voorbereid op onze reactie in de moeilijke momenten van het leven. Als mens kun je niet anticiperen op (situaties) en dus aangeven ik zal zó en zó reageren, of ik ga dit en dit doen. Niemand kan dat! Ik vind het daarom erg interessant dat mensen zó ervan overtuigd zijn, dat zij hun kind(je) nimmer in het brandend huis zouden zijn 'vergeten' of zoals in andere gevallen in de auto. Die overtuiging lijkt mij niet geheel reëel. 

Ik ben geen ervaringsdeskundige, maar in mijn eigen angst momenten weet ik nu achteraf bekeken, dat ik ook niet altijd even logisch heb gereageerd of gehandeld. Ik heb in mijn angst gedaan wat mijn hersenen me zeiden om (niet) te doen. Verlamd door de angst wist ik niet beter. Precies daarom vind ik het commentaar aan het adres van de moeder super onterecht. Het verdriet is enorm, om dan ook nog verweten te worden van nalatigheid, is als je het mij vraagt een dubbele last. Elk vluchtplan verhaal gaat aan diggelen als je overweldigd wordt door angst, logica wordt (meestal) uitgeschakeld en nuchter (na)denken is het laatste dat je doet. Het enige wat je soms nog kunt doen, is achteraf zitten benaderen hoe het anders had gekund. Laten we daarom een beetje voorzichtig(er) zijn met het geven van onze mening in dergelijke situaties. Angst is vreselijk, niet een ieder weet er goed mee om te gaan en hoe wij uiteindelijk (zullen) reageren, dat zal het moment bepalen.