Lindenberg ontwikkelde ruim negen jaar terug haar Kamilupoeder, toen ze thuis zat met een nakomertje, meer wilde doen en hierop stuitte. Het heeft haar geen windeieren gelegd. “Ik had in mijn stoutste dromen niet verwacht dat het zo een hit zou worden!” glundert ze. Vanaf 1 mei stond ze op de Agro/Made in Surinamebeurs met het poeder, een milieuvriendelijk product dat kakkerlakken, mieren, houtluizen, houtboorders en kamrawintji’s doodt. “Het is een mooi product van onze Surinaamse bossen. Dit is mijn zesde beurs en niemand klaagt. Iedereen komt voor nóg een potje. Het is Sranan sani, wi sani. We gaan ook richting buitenland, zo goed gaat het. Niemand kan zeggen dat het niet werkt.”

Vanuit de overheid zou er ook nog wat meer ondersteuning mogen komen, maar het gaat heel traag, vindt Lindenberg. “Ik heb bepaalde instanties afgelopen, maar je wacht maanden voordat je een bericht krijgt. Het is een heel lange weg. Het is niet stimulerend voor de kleine ondernemers. Dat ontbreekt nog bij ons. Maar ik ga niet op de overheid wachten en ik laat mij ook niet weerhouden door de trage ondersteuning. Ik probeer zelf mijn stappen te nemen en heb adviseurs die me helpen”, vertelt de ondernemer. 

Ook de Braganza Groep, waar Suriname Candied Fruits deel van uitmaakt, heeft de ervaring dat nog te weinig ondersteuning komt vanuit de overheid. “De overheid geeft niet de volle ondersteuning, zoals we dat ervaren. Wij als groep zijn toen op stap gegaan en hebben niet alleen gekeken op de lokale markt, maar ook daarbuiten en hebben daardoor ook subsidies kunnen krijgen vanuit het buitenland, vanuit Canada en Nederland”, blikt Troenoredjo terug. Het is gebleken dat het mogelijk is om zonder al teveel steun van de overheid succes te boeken, stelt Troenoredjo. Tegelijkertijd zijn de kennisinstituten zoals de Anton de Kom Universiteit van Suriname en het PTC wel degelijk nodig om studenten te stimuleren om onderzoek te doen op de diverse locaties van de bedrijvengroep.''

Export is voor Lindenberg de eerstvolgende uitdaging waarvoor ze zich klaarmaakt. Dat gaat niet van een leiden dakje. “De export gaat heel moeilijk. Het is hier en daar een boropasi zoeken. Het Surinaamse product en de Surinaamse ondernemer moeten echt nog gestimuleerd worden. Maar ik mag niet klagen, hoor. Ik word gestimuleerd door de meeste Surinamers. Die vinden dat ik een heel mooi product heb”, lacht Lindenberg. Zowel zij als Troenoredjo erkennen dat lokale producten iets hoger geprijsd zijn vergeleken met de importproducten. “Het Surinaams product is wel nog een beetje duur, maar als je kijkt naar de kwaliteit, dan vind ik dat we sowieso het Surinaamse product moeten stimuleren, zodat we ook kunnen exporteren”, meent Troenoredjo. 

Geen van beide deelneemsters heeft spijt van participatie aan de beurs. “We hebben de exposure gekregen waar we naar op zoek waren”, zegt Troenoredjo tevreden. Hetzelfde geldt voor Dinish Charoe van Clevia Park. De eerste twee dagen vielen qua opkomst iets tegen, maar aan het eind van de week bleek deelname aan de beurs toch wel een goede investering te zijn geweest. 

“Het was niet alleen exposure voor Clevia Park, maar ook de producten die worden aangeboden. We staan voor een healthy lifestyle. Alle gewassen die in Suriname groeien die een geneeskrachtige werking hebben en de voordelen wij daaruit kunnen halen. Op de beurs lag de nadruk op Made in Suriname. Wij ondersteunen namelijk de lokale productie door lokale producten op te kopen. Daarmee proberen we een win-winsituatie te creëren”, vertelt Charoe.