Met de laatste couppoging van Juan Guiado lijkt de situatie in Venezuela nog onoverzichtelijker te zijn geworden. Zeker voor hen die deze situatie niet op de voet volgen en plotseling nieuws van volksopstanden voorgeschoteld krijgen. Derhalve voel ik mij geroepen een eigen analyse te maken van de ontstane politieke situatie in dat land, in de hoop zij die daar behoefte aan hebben beter inzicht te geven in de materie. Mijn mening zal verschillen van de berichten die dagelijks aan u gepresenteerd worden, vooral van die van de hoofdstroom binnen de internationale media en het beeld dat in het bijzonder de Amerikaanse overheid wenst te scheppen. 

Venezuela is het land met de grootste oliereserves. Zijn bewezen voorraden overschrijden zelfs die van Saoedi-Arabië. Nicolas Maduro nam in mei 2013 de macht over van de toen overleden Hugo Chavez. Van hem nam hij onder andere een lijvig sociaal programma over voor de minder bedeelden. In mei 2018 werd Maduro herkozen als president. De uitslag van deze verkiezingen werd betwist door de oppositie die Maduro beschuldigde van verkiezingsfraude. Al vanaf de eerste dag deponeerde men klachten bij o.a. de VS en de EU. 

50% van de inkomsten van het land wordt thans uitgegeven aan sociale programma's. Door de jaren heen had de PDVSA, de staatsolie maatschappij, in opdracht van Chavez duizenden arbeiders in dienst genomen. Hetzelfde gold voor het ambtenarenapparaat terwijl particuliere bedrijven werden genationaliseerd. Zelfs van lokale ondernemers. Dit had weer tot gevolg dat de belastinginkomsten daalden waardoor bij de overname door Maduro de economie voor 95% werd gefinancierd door de verkoop van olie.

Bij overname van de regeermacht in 2013 genoot Venezuela van een olieprijs rond US$ 94 voor een barrel olie. Die prijs stelde het land in staat zijn economie te financieren. In 2016 daalde de prijs naar 49 dollar per barrel, hetgeen de ineenstorting van de Venezolaanse economie inluidde. De regering was niet meer in staat de lijvige sociale programma's te financieren en lonen uit te betalen. Om de klap op te vangen besloot Maduro o.a. om de geldpersmachine op te starten. Maduro besloot ook te lenen en volgens Edward Glossop van Capital Economics, een economisch onderzoeksbureau gevestigd in London,  bedraagt de buitenlandse schuld thans 110 miljard US dollar met daartegenover slechts een reserve van 9.7 miljard US dollar. Venezuela kende het vorig jaar een hyperinflatie van 2.688.670%. Nee, het is geen typefout. Gevolgen zijn o.a. armoede, stijging van de criminaliteit en het terugtrekken van buitenlandse investeerders. Waar men overigens zelden over praat zijn de handelssancties die door de VS werden opgelegd aan Venezuela en de bevriezing van hun buitenlandse rekeningen door Trump. 

Door de jaren heen heeft de Amerikaanse media in het algemeen altijd een opmerkelijke band gehad met hun regeringsleider. Trump is hier een mooi voorbeeld van.  Voor positieve berichten rond Trump zal men luisteren naar Fox News, terwijl andere stations zoals CNN en MSNBC veelal negatief nieuws rond deze man presenteren. Echter, wanneer het de centjes betreft kijken de amerikanen steeds dezelfde richting op. Met hun aandelenmarkt en de fusie van allerlei bedrijven hebben ook de eigenaren van deze mediabedrijven andere financiële belangen die behartigd moeten worden. 

Wanneer van een specifiek land een bepaald beeld gecreëerd moet worden, verlenen alle mediabedrijven die er enig belang bij hebben hun medewerking hieraan. Zo werd Venezuela al jaren terug op een subtiele wijze tot een land bestempeld waar er een humanitaire crisis heerste. Dit zou vooral het gevolg zijn van Socialisme, het nieuwe vieze woord in de Amerikaanse politiek. De humanitaire crisis werd steeds tegengesproken door toen Chavez en nu Maduro, zelfs door onze eigen president. 

Velen in ons land hebben naar mijn mening president Bouterse onnodig bekritiseerd, mogelijk door beïnvloeding van in het bijzonder buitenlandse media en gebrek aan eigen onderzoek. Opmerkelijk was dat op woensdag 1 mei j.l. juist op Fox News de freelance journalist Anya Parampil de goede intenties van de regering Trump over Venezuela in twijfel kon trekken en openlijk verklaarde dat de huidige politieke en humanitaire crisis het beoogde doel was van de Amerikaanse regering. Zij verklaarde ook dat zij eerder dit jaar voor een maand in Venezuela heeft vertoefd en dat haar duidelijk is geworden dat Juan Guiado in eigen land de nodige ondersteuning mist van de meerderheid van de bevolking, om zijn doel te bereiken.

In het slotdeel bespreek ik de belangrijkste politieke tegenstanders van Maduro en het uiteindelijk doel van de regering Trump.

Gilly Post