Veiligheid is heden ten dage vaak een onderwerp van gesprek van mensen tijdens sociale, culturele en politieke  ontmoetingen. Er zijn legio verhalen van burgers die niet alleen tijdens de nachtelijke uren, maar zelfs overdag en in de vooravond in hun huizen worden overvallen door rovers. De roofovervallen gaan veelal gepaard met geweld waarbij niet geschroomd wordt de slachtoffers ernstig lichamelijk letsel toe te brengen met in sommige gevallen invaliditeit en dood ten gevolge. Slachtoffers wordt uiteraard ook geestelijk letsel in de vorm van trauma’s toegebracht. En dan komt daar bovenop nog de materiële schade in de vorm van diefstal van geld en sieraden.

Het is dan ook zeer terecht dat toename van de criminaliteit, vooral de z.g. harde criminaliteit, velen in het land ernstige zorgen baart. Bij velen bestaat de indruk dat Paramaribo en omgeving vooral in de nachtelijke uren onveilig wordt gemaakt door gewapende criminele bendes. Gevreesd wordt dat de situatie in andere delen van het (binnen) land niet veel anders is. 

De president van het land heeft enige tijd geleden in De Nationale Assemblee zelf ook verklaard dat toename van de criminaliteit een punt van zorg is en maatregelen ter voorkoming en bestrijding  daarvan noodzakelijk zijn.  

Voorwaar een zeer zorgelijke toestand en geen 'stemmingmakerij', zoals een Assembleelid enige tijd geleden tijdens een vergadering van De Nationale Assemblee met veel bombarie (stemverheffing en vuist op tafel) een collega parlementariër, die aandacht vroeg voor het criminaliteitsvraagstuk, toesnauwde. De bewuste volksvertegenwoordiger was merkwaardig genoeg heel stil toen de president, zijnde haar partijgenoot en leider, kort daarop ook zijn zorgen in De Nationale Assemblee omtrent het genoemd vraagstuk kenbaar maakte. Partijloyaliteit  maakt kennelijk sommigen ziende blind en horende doof.

Aan de andere kant kijken burgers reikhalzend uit naar een doelgericht en samenhangend beleid gericht op het gebied van bestrijding van de harde criminaliteit. Tot nu toe is er daarop helaas geen zicht, ondanks vele beloftes van verantwoordelijke autoriteiten. Het gevolg daarvan is dat burgers die het zich financieel kunnen veroorloven zoveel mogelijk voor hun eigen veiligheid zorg dragen door de nodige beveiligingsmaatregelen (dievenijzer, alarminstallatie, camera, security quards, inschakelen beveilingsorganisaties enz.) te treffen. Gezagdragers worden op staatskosten  op allerlei mogelijke manieren beveiligd.

Degenen die zich dat niet kunnen permitteren, en dat is het grootste deel van de bevolking, lopen het grote risico om in hun huizen te worden overvallen door  rovende bendes  en hebben wellicht werkelijk  “slapeloze nachten “. 

Vragen de verantwoordelijke autoriteiten zich trouwens ooit af hoe vrijwel alle criminele bendes aan hun wapens komen en hoe en waar zij daarmee leren omgaan?

De veiligheid en persoonlijke onschendbaarheid alsmede het recht op eigendom is zowel in nationale- en internationale wetgeving vastgelegd. 

Artikel 3 van de Universele Verklaring van de Rechten van de mens luidt als volgt“: eenieder heeft recht op leven, vrijheid en onschendbaarheid van persoon” en art. 17 lid 2 “niemand mag willekeurig van zijn eigendom worden beroofd. 

Deze onvervreemdbare rechten  van de mens zijn ook in de Grondwet van de Republiek Suriname verankerd.

Aldus de artikelen 9,14 en 16 van onze Surinaamse Grondwet.

In een geciviliseerde samenleving (rechtstaat) ligt de verantwoordelijkheid voor veiligheid en bescherming van burgers bij de regering, c.q. het ministerie van Justitie en Politie. Van een zichzelf respecterende overheid wordt verwacht een professioneel en actief beleid op het gebied van de bestrijding van criminaliteit. Zij heeft daartoe de beschikking over een politieapparaat dat belast is met de zorg voor de openbare orde en inwendige veiligheid.(artikel 178 Grondwet). Echter de politie kan die taak alleen naar behoren vervullen indien zij  beschikt over voldoende personele, en materiële faciliteiten en dat is naar verluidt in ons land  bij lange na niet het geval.

Veel gehoord is de klacht dat de politie pas in beeld komt als het kwaad al is geschied en vervolgens niet verder komt dan het opmaken van een proces-verbaal. Het hoeft geen betoog dat het gebrek aan veiligheid leidt tot aantasting van het vertrouwen in de justitiële autoriteiten, hetgeen weer tot gevolg heeft dat burgers geneigd zijn - net als in het stenen tijdperk - het recht in eigen hand te nemen (eigen richting).

Overheden hebben tot taak burgers in een land te beschermen tegen roof, mishandeling en doodslag. Op hen rust niet alleen een bijzondere verantwoordelijkheid, maar bovenal een rechtsplicht tot handelen d.w.z. de burger door een actief en doeltreffend beleid die bescherming te bieden waarop hij/zij recht heeft.

Overheden die voormelde verplichting verzaken en nalaten te handelen waar handelen geboden is, maken zich schuldig aan “passieve medeplichtigheid” aan schending van mensenrechten!!