NDP: Slavernij, een van de meest onmenselijke perioden

Op 1 juli 2018 is het 155 jaar geleden dat er een einde kwam aan een van de meest onmenselijke perioden in onze hedendaagse geschiedenis – de slavernij. Nederland behoorde tot een van de laatste landen die de slavernij afschafte. In totaal werden er in de 17e eeuw ongeveer 100.000 slaven overgebracht naar ons land en in de 18e eeuw nog eens 400.000. Totaal mogen we gerust stellen dat er rond 500.000 slaven naar ons land zijn gebracht door de kolonisator. Bij de afschaffing van de slavernij waren er 33.000 over.

We praten dan niet over de slaven, die de plantages reeds lang ontvlucht waren en die zich in vrijheid gevestigd hadden langs de rivieren van waaruit ze tot aan de afschaffing van de slavernij flink strijd voerden tegen de plantage eigenaren en soms zelf met het koloniaal leger. We kijken vol trots en bewondering terug naar de moedige strijders. Door hun vastberadenheid kregen ze de wrede, halsstarrige Nederlandse barbaren op de knieën.

Een van de grootste problemen voor de voormalige kolonisator was wat er zou gebeuren bij de afschaffing van de slavernij. Zouden alle slaven massaal naar Paramaribo trekken cq de plantages verlaten? Wie zouden dan de plantages bewerken. De oplossing voor dit probleem vond de kolonisator in het instellen van de periode van het Staatstoezicht. In deze periode waren de vrijgekomen slaven verplicht loonarbeid te verrichten op een plantage naar keuze. Hiermee was het probleem voor de plantage eigenaren opgelost want men kon uitkijken naar vervangende arbeiders. Zo importeerde men op verschillende voorwaarden arbeiders uit India maar ook uit de voormalige kolonie Indonesië. Uit China was er ook een aantal mensen gekomen. Deze personen voldeden niet en vestigden zich al snel in de stad en begonnen kleine winkels. Zo ontstond uiteindelijk de kleurrijke samenstelling van onze bevolking met haar veelzijdige culturele kanten.

De kolonisator wilde niets aan het toeval overlaten en dus werd besloten om na afloop van het Staatstoezicht direct in 1876 een wettelijke leerplicht in te stellen voor kinderen van 7-12 jaar. Tegelijkertijd werd het Nederlands de enige onderwijstaal. Als we dit vergelijken met anderen landen in het toenmalige koninkrijk dan blijkt dat Suriname het enige land was waar zo vroeg deze maatregel getroffen werd. Wat zou de achterliggende gedachte geweest zijn? Was de kolonisator plotseling zo menselijk geworden? Niets is minder waar. De bedoeling was om de vrijgekomenen via hun kinderen zo snel als mogelijk de Nederlandse taal en cultuur eigen te laten maken waardoor de onderdrukking op een andere manier door kon gaan. Wij moeten niet vergeten dat onderwijs een effectieve methode is om the mind van mensen te vormen en daardoor te controleren.

We brengen u in herinnering dat we nog steeds bezig zijn met het herschrijven van onze geschiedenis. Dat wij na 155 jaar afschaffing van de slavernij blijkbaar nog steeds niet in staat zijn onze geschiedenis te schrijven met onze pen en vanuit onze bril. Hoe vaak betrappen we onszelf erop dat wij in ons hoofd nog altijd luisteren naar het stemmetje dat de waarden en normen van toen aan ons op wilt leggen!

We herdenken op 1 juli dus vooral alle strijd die geleverd is door de slaven om uiteindelijk hun vrijheid te krijgen. Om vrij te komen van het onmenselijk systeem waarbij de ene mens door de andere niet als mens beschouwd wordt, maar als een ding dat arbeid moet verrichten en verder nergens recht op heeft. Geen recht op een relatie, geen recht op een familie, geen recht op respect, geen recht op de eigen cultuur en we kunnen zo doorgaan. We weten uit de vele geschriften die er zijn dat pijn nog moeite gespaard werd door de plantage eigenaren om de slaven ervan te doordringen dat ze absoluut geen andere waarde hadden dan een werktuig en dat er voor hen betaald was waardoor ze ervoor moesten zorgen het geld terug te verdienen voor de eigenaar.

Laten we ons realiseren dat wanneer dit gedurende een periode van 250 jaar zich afspeelde, dat hoewel een groot deel van de slaven overleed, deze behandeling haar sporen achterliet bij diegenen die in 1863 de vrijheid kregen. Tegenwoordig vragen we ons af of de wijze waarop er zoveel jaren op een zware negatieve wijze omgegaan is met mensen geen blijvend letsel heeft achter gelaten.
De Nationale Democratische Partij roept de totale samenleving op om 155 jaar Keti Koti in waardigheid te vieren. Om trots te zijn dat we dat juk lichamelijk van ons af hebben geschud. Tegelijkertijd wordt de strijd voor volledige geestelijke bevrijding steevast voortgezet.

De partij wil er wel op wijzen dat vandaag, anno 2018, we nog slavernij tegenkomen in vele delen van de wereld. We kunnen niet anders dan dat verwerpen en oproepen om strijd daar tegen te leveren.
Strey de f’ strey, wi no sa frede! Gado de wi Fesiman.

Het is niet voor niets dat net afgelopen donderdag 28 juni in onze Nationale Assemblee de wet op kinderarbeid is aangenomen. Laten we koesteren wat we hebben, het verder opbouwen tot meerdere glorie van onze Natie.
De Nationale Democratische Partij wenst de totale samenleving, in het licht van het bovenstaande, een bezinningsvolle dag toe.