Kwantiteit of kwaliteit?

Iemand die zich als leider wil profileren zal vooral goed moeten kunnen praten, maar bovenal zal die de vaardigheden, betrekking hebbende op communiceren, subliem moeten ontwikkelen. Zo iemand moet heel goed willen en kunnen luisteren naar anderen en er bedacht op zijn waar, hoe en wanneer hij zich uit.

Helaas zijn zaken bij velen die zich leiders noemen benedenmaats. Onlangs kwam dat weer duidelijk tot uiting tijdens de betoging van Next Generation Movement. Tijdens een interview vroeg de journalist van radio ABC aan Xaviera Jessurun hoe zij als trekker dag één van de actie heeft ervaren? Haar antwoord was: “Als ik naar het aantal mensen kijk, dat hier aanwezig is, dan ben ik dik tevreden. Een paar leiders van politieke partijen zijn hier vertegenwoordigd en dat stemt me goed. Geen kwantiteit, maar kwaliteit”. Toen ik dat hoorde, ben ik bijna van mijn stoel gevallen. Hoe kan iemand, die van plan is, door massaprotest, een regering vroegtijdig naar huis te sturen, zo een blunder maken?

Ik zal uw geheugen aan de hand van een korte analyse met een paar retorische vragen opfrissen. Was het de staking geweest in 1999 die de regering Wijdenbosch vroegtijdig naar huis had gestuurd? Het politieke veld was toen heel anders. De regering was een verzameling van de NDP met overlopers van de VHP ondersteund door KTPI, geen stabiele regering dus. Over kwantiteit gesproken? Kwam de val van de toenmalige regering doordat de vakcentrales met hun lidbonden veel grassroots op de been hadden weten te brengen en omdat vooral bedrijven als Staatsolie aan de actie hadden meegedaan? Vanuit welke hoek werd toen de meest relevante kwaliteit geleverd? Was de doorslaggevende reden niet, ‘de politieke druk’ vanuit de grootste regeringspartij, de NDP, op Wijdenbosch om af te treden, die hem tenslotte ertoe dreef tot het nemen van het besluit vroegtijdig af te treden en verkiezingen uit te schrijven? Kwam de splitsing binnen de NDP niet daarna toen DNP 2000 van J. Wijdenbosch werd opgericht?

Vooral door deze splitsing konden de oppositionele partijen van het toenmalige Nieuw Front de verkiezingen van 2000 winnen. De mensen die getipt waren als president en vicepresident, André Telting (wijlen) en Eddy Jharap, door het ‘Gestructureerd Samenwerkingsverband’(GSV), zijn zonder enige afzegging links gelaten. Alle politieke figuren van het GSV kozen het hazenpad terug naar hun partijcentrum om politiek te gaan bedrijven. Jharap en Hooghart zijn nog in leven om te vertellen hoe het met hen is afgelopen. Een president c.q. de regering in ons land Suriname stuur je pas naar huis wanneer die geen politiek draagvlak meer heeft, dus gaat het erom dat energie wordt gestopt in zaken die de juiste kwaliteit kunnen opleveren.

De regering van Suriname kan zeker rekenen op 26 zetels. De economische situatie is inderdaad niet rooskleurig, maar toch niet zo erg als het zich elders in andere landen voordoet. Er zijn genoeg goederen in de winkels, al zijn die duur door internationale prijsstijgingen en nationaal de koersontwikkeling. Door maximale inzet kan de bevolking in zijn dagelijkse behoeften voorzien en hieruit putten ze hoop voor betere tijden. Het volk moet niet worden onderschat. De wereld dus ook Suriname is dramatisch veranderd door de digitale communicatie de afgelopen jaren. Mensen zijn niet meer zo makkelijk voor de gek te houden en meer en meer wordt echte info onderscheiden van rommel-info! Als je als leider niet instaat bent in te schatten dat actie om de regering vroegtijdig naar huis te sturen slechts een wens zal blijven, dan ben je naïef of bezig met iets anders. Het ware streven van deze organisatie is om de regering te destabiliseren en te zorgen voor anarchie en bandeloosheid om zo het besturen onmogelijk te maken.

En dit gevoel wordt versterkt als ik de indiener de laatste passage van de petitie die bestemd is voor de Nationale Assemblee (DNA) hoor voorlezen: “wij willen een volksopstand voorkomen, daarom vragen wij DNA om de regering vroegtijdig naar huis te sturen”. En juist hier schuilt het gevaar, want je weet dat jouw actie van nauwelijks vijftig ongemotiveerde mensen met een organisatiegraad die laag is, geen soelaas biedt. Zo kan je onmogelijk de regering naar huis sturen, maar in jouw belevingswereld is de aanwezigheid van “een paar leiders van oude politieke partijen kwaliteit, geen kwantiteit”, voldoende om aan een volksopstand te denken. Daarom leg je zelfs regelgeving naast je neer en besluit je ook burgers op te roepen tot ongehoorzaamheid.

De organisatie beroept zich op artikel 20 en 21 van onze grondwet om te staken. Maar het mes snijdt aan twee kanten. Artikel 21 lid 2 van dezelfde grondwet geeft aan dat het opleggen van beperkingen bij wet kan geschieden. Een volksopstand zal beantwoord worden met middelen die het wettig gezag ter beschikking heeft. Soms gaat dat gepaard met bloed en tranen. En daar moeten degenen die zich klaarmaken voor straatacties op voorbereid zijn. Het is zeer de vraag wie bereid is in actie te gaan voor zogenaamde leiders die eerder de gelegenheid hebben gehad dit land te ontwikkelen, maar dat niet deden gewoon omdat ze te gekoloniseerd zijn zoals een heleboel onder ons dat zijn en daar niet van af kunnen of willen komen. De keuze is aan u! Voor mij staat kwaliteit, vooral in de politiek, voor alles! Voor mij is het kwaliteit op alle fronten in de politiek, maar vooral in het ondersteunen van elkaar in alles dat moet worden gedaan voor ons land!!


Robby Amain