Reactie op 'Zwaardere straffen kindermoord en -mishandeling'

Met enige verbijstering, las ik de straf die is opgelegd in de zaak van de vermoorde Damien Changu. “Zeven jaar voor ouders in doodzaak Damien Changu”. Dit was de kop van het artikel die emoties van boosheid in mij deed losbreken. Evenals Mr. Drs. Sharmila Kalidien-Mansaram, heb ook ik mij afgevraagd waarom de ouders van Damien niet levenslang hebben gehad. Zeven jaren zijn ronduit veel te weinig.

Op 08 februari verscheen op dwtonline.com een artikel over vermoedelijke wantoestanden bij het kinderhuis Hoop voor Kinderen. Daarnaast verscheen er donderdag, jl. een artikel op Starnieuws met als kop 'Kindermisbruik in Suriname schrikbarend'.

Ik hoef niet uit te weiden over de vele gevolgen die kindermishandeling kan hebben voor kinderen. Het internet staat er vol van. De gedachte dat kinderen zo vaak gebukt gaan onder mishandeling in Suriname kan er bij mij daarom helemaal niet in, maar om ook nog te lezen over de straffen die worden opgelegd voor deze daden, brengt mij tot 2 conclusies:
1. Kinderen worden nog onvoldoende beschermd in Suriname en
2. Er wordt niet serieus omgegaan met de levenslange gevolgen die mishandeling (waaronder ook misbruik) voor het kind kan hebben, omdat de straffen naar mijn mening vaak geen reflectie zijn van de daad.

Ik pleit daarom ook voor zwaardere straffen voor kindermishandeling en –moord. Het belang van het kind moeten wij altijd voorop stellen. Dit geld dus zowel bij de preventie, sanctie en de begeleiding van het kind.
Per slot van rekening moeten wij niet uit het oog verliezen, dat het de taak van ons allen is om kinderen te beschermen tegen elke vorm van mishandeling. Bescherming betekent dus ook het herkennen en het rapporteren van kindermishandeling.

Felicety Bemmel BSc.