'Sla mij tot ik blauw zie, maar vrouw zal ik blijven!'

Ze is doortastend, loopt vol verlangen rond en kent hoop. Ze leeft gepassioneerd en betreurt gemiste kansen. ‘Tevredenheid’ is haar motto. Desondanks is zij naarstig op zoek naar meer in het leven. Zij kent angst en onzekerheid, beschikt over moed en doorzettingsvermogen. Onder het treuren schenkt zij de wereld een glimlach. Leven in tweestrijd is haar niet onbekend en optimisme is wat deze vrouw op de been houdt. Ze wordt soms overmeesterd door zelfkritiek, maar zij vindt daarin tevens de antwoorden op vragen die zij zichzelf in stilte stelt. Ze leeft royaal, ze leeft in armoede. Ze voedt eerst haar kinderen en daarna zichzelf. Zij zucht, staat op en leeft.

De Surinaamse vrouw is een dynamisch en schitterend wezen. De waardering waar zij zo hard naar op zoek is, wordt haar niet al te makkelijk in de schoot geworpen. In contact met de man, maar ook in contact met de vrouw, probeert zij actief vorm te geven aan haar bestaansrecht.

Zij wordt wel eens bestempeld als zijnde ‘emotioneel’ of ‘fragiel’. Benamingen als ‘kreng’ en ‘hard’ zijn haar ook niet onbekend en zo schippert zij, vaker dan zij liefheeft, tussen twee uitersten.
Geregeld voelen vrouwen zich niet gezien in hun daadwerkelijke behoeften en om verdere teleurstellingen te voorkomen, ontkennen zij gaandeweg de eigen wensen en dromen.

Hoe zout tranen daadwerkelijk smaken, weten veel Surinaamse vrouwen: zij worden nog steeds mishandeld door hun partner, zowel fysiek als geestelijk. Zichtbare gevolgen van gepleegd geweld weten zij op creatieve manieren te verbergen of te verbloemen voor de buitenwereld. Geestelijke of emotionele mishandeling reikt echter dieper tot de kern van hun ziel en bezorgt de vrouw een onbeschrijfelijke pijn. Een pijn die door veel vrouwen als erger ervaren wordt dan het fysieke geweld waar zij stelselmatig mee te maken hebben. In de ogen van deze vrouwen dooft langzaamaan het vuur.
Het bestaan van dit pijnlijke en gevoelige onderwerp is ons bekend maar een daadwerkelijke doorbreking van het taboe dat erop rust, lijkt nog veel te complex.

Hoe langer mishandeling aanhoudt, hoe ongelukkiger de vrouw wordt.
Zij kan zich steeds meer in haar eer aangetast voelen en oplossingen zoeken in het ‘terugvechten’ of verlaten van de partner. Sommige vrouwen zoeken troost in drank- of drugsgebruik. Andere vrouwen leggen zich neer bij het feit dat zij mishandeld worden en kunnen zich daardoor na verloop van tijd steeds passiever gedragen. Hun levensomstandigheden beschouwen zij als ‘hun lot’ en in deze vorm van acceptatie hopen zij rust te kunnen vinden in het leven. Voor een andere groep vrouwen is er maar één uitweg: het plegen van zelfmoord.

Huiselijk geweld is een maatschappelijk probleem van een grootte waar wij absoluut niet meer omheen kunnen. Nu het economisch slechter gaat in het land, neemt het aantal slachtoffers van huiselijk geweld nog meer toe. Met slechts het besef van het bestaan van dit probleem komen we er niet. Belangrijker is actief en gericht te handelen, het probleem effectief aan te pakken middels goede voorlichting en de opstart van programma’s en trajecten.

De Surinaamse vrouw verdient meer respect en waardering. Zonder de vrouw is er immers geen sprake van een bestaan. Door haar als mens van vlees en bloed te zien, kunnen wij, al dan niet stapsgewijs, betekenis geven aan de term ‘naastenliefde’.

Vishma de Keijzer