Column: Israël en de Arabische revoluties

We leven in een bijzondere periode in de wereldgeschiedenis. We zijn getuige van enorme veranderingen waarvan de betekenis decennia later duidelijk zullen worden. De Arabische revoluties in Egypte en Tunesië zijn te vergelijken met de val van het communisme in Oost Europa in 1989.

In 1989 volgen enkele bijzondere gebeurtenissen elkaar snel op. In juni vinden de eerst vrije verkiezingen plaats in Polen na een jarenlange strijd van de Poolse vakbond Solidarnosc. In oktober verlaat Hongarije het Warsaw pact en verandert de volksrepubliek Hongarije in Republiek Hongarije. De leiders van de opstand van 1956 tegen het Stalinistische regime werden in ere hersteld.
In november trad de communistische partij in Bulgarije terug en dat leidde een jaar later tot vrije verkiezingen.

In diezelfde maand brengen massale protestbewegingen in Tsjechoslowakije het regime ten val en wordt voormalige dissident Vaclav Havel president.
In december wordt breekt een volksopstand uit tegen dictator Nicali Ceausecu die kort daarna werd geëxecuteerd.
In januari 1990 begint de afbrokkeling van het voormalige Joegoslavië in verschillende deelrepublieken die het communisme afzweren.
In juni 1991 leidden massale demonstratie in Albanië tot de val van het regime en de eerste vrije verkiezingen.
Op 25 december 1991 houdt de Sovjet-Unie op te bestaan.

Wat kan volgen op de Arabische revoluties? Ik denk dat het een einde is van een tijdperk, zoals 1989 het einde inluidde van een tijdperk? Wat is dat voor een tijdperk? Dat is die van de alleenheerschappij van Israël in het Midden-Oosten.

In 1948 wordt de staat Israël gevestigd nadat de Britse kolonisator van Palestina een plan had opgesteld om de kolonie in tweeën te delen: een deel voor de Arabische en een deel voor de Joodse bevolking.
Uiteindelijk is onder leiding van de Zionistische beweging de staat Israël gevestigd op het bloed van de Palestijnen. Ongeveer 700.000 Palestijnen werden verdreven uit hun geboorteland. In de verschillende oorlogen die daarna volgden wist Israël gesteund door het westen haar grondgebied en militaire macht uit te breiden.

Naast de militaire en economische steun uit het Westen was een belangrijk steunpilaar van Israël een verzameling corrupte Arabische leiders, die omgekocht door Amerika en de Europese Unie hun eigen bevolking onderdrukken. President Mubarak van Egypte is daar het meest sprekende voorbeeld van.
Maak ook de leiders van de Palestijnse Autoriteit onder leiding van Abbas blijken volgens de Palestine Papers uit hetzelfde hout te zijn gesneden. Deze documenten heeft de Arabische Al Jazeera in een Wikileak-achtige manier gepubliceerd op english.aljazeera.net/palestinepapers
Daaruit blijkt dat de corrupte Palestijnse leiders intensief samenwerking met de Israëliërs tegen hun eigen bevolking. De Palestina Papers tonen ook heel treffend aan dat Israël helemaal niet geïnteresseerd is in onderhandelingen met de Palestijnen. Ze zijn er gewoon op uit om hun wil op te leggen aan de Palestijnen.

De Arabische revoluties vormen een groot gevaar voor de corrupte Arabische leiders en daardoor ook voor de alleenheerschappij van Israël in het Midden-Oosten. Een democratisch Egypte met persvrijheid zal de Palestine Papers publiceren voor de eigen bevolking. De grenzen met Gaza die nu gesloten zijn zouden door een democratisch bewind geopend worden. Daarmee komt er een einde aan de boycot van Israël. Na Egypte volgt misschien de val van Jordanië. Kortom, alles is mogelijk, maar de kans dat het volk van Egypte teruggaat naar een situatie van militaire dictatuur lijkt heel klein. De geest is uit de fles.

Sandew Hira