“Als je na je dood niet leeft, dan heb je nooit geleefd”

"Elfriede is niet dood, ze is nog hier in ons midden." Dit zei Wilgo Baarn, echtgenoot van wijlen Elfriede Baarn-Dijksteel vandaag bij de launch van de dvd Son ten na mi. De film is een ode aan Baarn-Dijksteel, die een stonfutu was van NAKS. Zij overleed op 1 februari 2010 op 63-jarige leeftijd.

De voorzitter van NAKS, Siegmien Staphorst, zegt dat Elfriede Baarn een rolmodel voor vrouwen was. “Vrouwen in Suriname kunnen zich aan haar optrekken als het gaat om hard werken om jezelf te ontwikkelen en jezelf steeds te versterken. Elfriedes lijfspreuk was: ‘No sidon na bakra sturu fu seri yu oso nengre bangi’. Dit is nu de lijfspeuk van NAKS”.
Elfriede Baarn was schrijfster van gedichten en theaterstukken, ze hield koto-shows en ze was regisseur. Ze is jarenlang actief geweest in het Surinaamse onderwijs en vervulde bestuursfuncties in verschillende maatschappelijke organisaties en beleidsfuncties bij de Surinaamse overheid. In 1995 werd zij voorzitter van NAKS. Onder haar leiding ontwikkelde de organisatie zich tot een van de grootste sociaal-culturele organisaties in Suriname, met jongeren vormingswerk als belangrijk speerpunt.

Stanley Sidoel, directeur Cultuur van het ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling, noemt Baarn, een jaar na haar heengaan, "nog steeds een inspiratie voor NAKS". Het initiatief om een film te maken juicht hij toe: “Elfriede was voorstander van dingen vastleggen en documenteren.”
Er werden DVD’s overhandigd aan familieleden Wilgo Baarn en Stanley Dijksteel, aan Sidoel, aan schrijfster Ismene Krisnadath van Schrijversgroep 77 en aan Gerrit Barron, die in het redactieteam zat van een eerder uitgegeven gedichtenbundel.
Krisnadath vindt de voordrachten in de film zo krachtig zijn, dat ze hoopt dat het ministerie van Onderwijs de film gebruikt om aan te tonen, hoe er moet worden omgegaan met geschreven teksten om creativiteit tot uitdrukking te brengen.

Voor Wilgo Baarn was het een geweldige dag. Hij heeft meegewerkt aan de totstandkoming van de film. “Ik vind het een tof ding om zo geconfronteerd te raken met een dierbare, ik voel diepe trots. Er is gemis, maar geen verdriet. Zij heeft ons gesterkt vanaf haar ziekbed, we mochten niet treuren, ze heeft haar begrafenis zelf georganiseerd en geregisseerd. Met haar was het altijd hollen. Dat is wat we hebben overgehouden. Nu beseffen we wat ze nastreefde. Er zijn nu zoveel mensen die zich willen inzetten voor wat ze wilde”.

Stanley Dijksteel verwoord namens de familie: “Als je na je dood niet leeft, dan heb je nooit geleefd. Elfriede heeft ons een opdracht gegeven: ondersteun de mensen, uit de inspiratie van liefde, om dat waarvoor ze staan uit te voeren. Daarmee helpt u haar gedachtengoed in stand te houden.”