Hebben vreemdelingen rechten?

De barometer van de mores van de samenleving wordt bepaald door de wijze waarop je omgaat met kinderen, de jeugd, senioren burgers, mensen met een beperking en vreemdelingen. De vraag is, wat is de score van Suriname op dit vlak, terwijl we als natie altijd een volksplanting zijn geweest.
Met heel veel fanfare en tam tam heeft indertijd, de ex-minister van Justitie en Politie, Mr. Dr. J. Van Dijk-Silos, nota bene ex-advocaat, de introductie aangekondigd dat in het kader van corruptiebestrijding, tegengaan van vriendjespolitiek en regelarij, de aanvragen van een verblijfs- en vestigingsstatus van niet-ingezeten, hierna vreemdelingen, voortaan digitaal zal moeten plaatsvinden.

Vanaf de dag van de invoering van de maatregel van gedigitaliseerde aanvraag, is de positie van de potentiële aanvrager vreemdeling alleen maar nog verder weg van het recht weggegleden en als de vreemdeling nog enige rechten zou hebben gehad, voor hen nog minder en rechtelozer geworden.

Voor de aankondiging en wijziging van de digitale indieningsprocedure werd bij de aanvraag en innemen van de behandelingen van een verblijfsstatus een strookje gegeven. Met deze strookje had de vreemdelingen nog enige zekerheid, zoals bij politie controle, een bewijs in haar hand dat er een aanvraag procedure loopt. In geval van overlijden van een familielid of andere zaken in land van herkomst, kon de vreemdeling, vaak met hoge spoed, afreizen en bij terugkomst de aanvraagprocedure verder afwacht.

Met de introductie van het gedigitaliseerde aanvraag heeft de vreemdelingen geen enkel bewijs meer in handen, dus weg strookje en is de vreemdeling totaal overgeleverd aan de willekeur van de overheid. Het is algemeen bekend dat de overheid niet uitblinkt in het voortvarend behandelen en beslissen in administratieve procedures en tot die tijd zal de vreemdeling met zijn ziel onder de arm moeten lopen.

Men hoeft het niet altijd eens te zijn met de parlementariër R. Brunswijk, maar zijn opmerkingen dat de nieuwe maatregelen voor het fors betalen voor het opheffen van de illegale status van vreemdelingen, toont realiteitszin en snijdt hout, dat de mensenhandel alleen maar meer grip krijgt op de –voornamelijk economische vluchteling- vreemdeling.

Het merendeel van de aanvragen van vreemdelingen voor verblijf- of vestigingsstatus in Suriname heeft een economisch motief. Vreemdelingen zijn voornamelijk terug te vinden in de sectoren voor het verrichten van arbeid in de goudsector, het nachtleven, horeca- en winkelpersoneel. Het is niet vreemd dat er zetbazen in deze of gene aanwezigheid.

De waarnemend minister van Justitie en Politie, F. Welzijn, met in de ene hand het recht voor vreemdelingen en in de andere hand de minister van Financiën, G. Hoefdraad, met de portemonnee open hebben bedacht om van een nood een deugd te maken. Onder het motto van het geven van een generaal ‘pardon’ aan vreemdelingen, met torenhoge bedragen, de staatskas te vullen.

In artikel 2 van de Vreemdelingen wet staat: “Er is een Permanente Vreemdelingenadviescommissie, die door de minister wordt benoemd en ontslagen en zal gevraagd en ongevraagd aan de minister adviezen geven. Deze commissie, die volgens de wetgeving 'er is' heeft vanaf 1992 door opeenvolgende ministers van Juspol nimmer het levenslicht gezien.
Ten overvloede. Hebben vreemdelingen nog rechten in de praktijk, ook met de wet in de hand?

Mr. Ramesh Malahe
Advocaat