Theo Para: 'Bouva bekent; Paars schuldig aan crisis'

De crisis is niet alleen veroorzaakt door de dalende wereldmarktprijzen voor olie en goud. Volgens het paarse DNA-lid Melvin Bouva is de crisis ook veroorzaakt door de 'forse toename van overheidsuitgaven' (Starnieuws 24-8-2017) en 'de manier waarop het begrotingstekort van de overheid is gefinancierd, voornamelijk in de periode 2013-2016.' (idem). Bouva's lezing betekent een fundamentele breuk met de a-no-mi crisisverklaring van president Bouterse.

Spilziekte en monetaire financiering
Spilziekte en monetaire financiering hebben de staatskas leeggemaakt en bijgedragen aan de ernstige verstoring van economie en monetaire stabiliteit. De monetaire reserves waren opgebruikt, de staatsschuld vergroot. De financieel-economische veerkracht, in het aangezicht van dalende exportinkomsten, was ondermijnd. Een dramatische devaluatie van de Surinaamse munt en rampzalig koopkrachtverlies waren het gevolg. Suriname was internationaal aan de bedel geslagen. Het financieel wanbeleid kwam niet uit de lucht vallen. Eerder had NDP fractieleider Misiekaba onbedoeld bekend dat (ook) de paarse partij betrokken was bij corruptie - '..everyone is to blame'.

Corruptie en ondoelmatigheid
Als integer openbaar bestuur ontbreekt - en daarvan is per definitie sprake met een moordverdachte en drugsveroordeelde als president - staan exorbitante overheidsuitgaven veelal niet los van corruptie. De schade van institutionele corruptie is meer nog dan de oneigenlijke toe-eigening van publieke middelen, de doelverschuiving van de staat. Van openbare werken tot naschoolse opvang, van cultuur (Carifesta) tot openbaar bestuur (Kabinet van de President), overheidsuitgaven worden gepland en gemaakt om nyang en zweef teki mogelijk te maken. Ondoelmatigheid als 'gewijzigd beleidsinzicht'. De bevolking betaalt met werkloosheid, gebrek, slecht onderwijs en tekortschietende zorg, het gelag. De cultuur van straffeloosheid - 'Neks no fout!' - is zowel de uitlokkende als onderhoudende context van het normverlies en de corrupte bestuurscultuur. Een van de meest treffende uitingen van die cultuur, is de ontkenning van corruptie door de zittende politieke klasse. Zij verwijst naar het ontbreken van bewijs, in het besef dat niets doortastend wordt onderzocht. Zij weet, zij leeft boven de wet, en indien electoraal nodig, met een anti-corruptie wet als window dressing.

Theo Para