Column: Mevrouw Ingrid gaat op cursus

Het persbericht van het kabinet van de first lady dat afgelopen maandag werd verspreid is kort en krachtig. Maar wie goed leest, krijgt in de gaten dat er veel meer valt te vertellen.

Eerst het nieuws. Haar echtgenoot heeft haar maandelijkse vergoeding plus kabinetstoelage nog maar nauwelijks gepresenteerd of daar staat de Chinese ambassadeur op de stoep bij mevrouw Ingrid. Verrassing! Hij heeft behalve zijn vrouw ook cadeautjes meegenomen. Boeken, een knap ruikertje en als klap op de vuurpijl: een cursus Chinees. Die krijgt ze van dezelfde dame die de ambassadeur en zijn vrouw vergezelt tijdens het kennismakingsbezoek. Ze luistert naar een Chinese naam, is professor en doet dienst als tolk tijdens het onderhoud.

Terwijl het gesprek aangenaam voortkabbelt is de professor best bereid een handje te helpen bij het uitpakken van de geschenken, zo zien we op de foto bij het persbericht. Zowel de ambassadeur als mevrouw Ingrid spreken volgens het communiqué de hoop uit dat de onderlinge betrekkingen tussen Suriname en China nog beter worden dan ze al zijn. Bovendien neemt de Chinese ambassadeur zich voor de presidentsvrouwe zo veel mogelijk te ondersteunen bij het verrichten van haar vele sociaal-maatschappelijke taken.

Dan de analyse. Wat doet de Chinese ambassadeur hier nou eigenlijk? Allereerst heeft zijn staf uitstekend de media gevolgd en geconcludeerd dat mevrouw Ingrid een niet weg te cijferen factor vormt tijdens de huidige regeringsperiode. Net als mevrouw Liesbeth moet zij vooral het sociale gezicht van het kabinet laten zien. Waar haar man steevast verstek laat gaan tijdens een ouderendag en de opening van een nieuw gezondheidscentrum bij voorkeur overlaat aan zijn ambitieuze veepee, duikt zij links en rechts op om de plooien glad te strijken. Ze steekt sporters met een beperking een hart onder de riem, opent een blindeninstituut of brengt hondenbrokjes langs in het dierenasiel.

Een beetje diplomaat ruikt dan zijn kansen. Daarbij, het werd tijd dat de Chinezen weer eens van zich lieten spreken. De president concentreert zich de eerste maanden immers voornamelijk op de regio en op de buren in het westen en zuiden. China lijkt tijdelijk buiten beeld. Dan ziet de ambassadeur zijn Nederlandse ambtgenoot - toch al een rolmodel zoals hij zijn eigen koers bepaalt, zich op recepties profileert, openingen en vernissages opluistert en doodleuk met wereldberoemde tennissers staat te volleren - een sterk staaltje diplomatie ten beste geven door op Srefidensidey onverhoeds de hand van de pres te drukken. Zo’n charmeoffensief lukt mij ook wel, dacht de Chinese ambassadeur. Maar dan kies ik lekker voor de first lady.

Aldus geschiedde. Bezoekje aan mevrouw Ingrid regelen, fotograaf mee en dan, terwijl iedereen denkt dat de banden voldoende zijn aangehaald, komt hij met die cursus Mandarijn op de proppen. Meesterlijk. Hoe kun je beter het sociale draagvlak van de Chinese diplomatie vergroten en tegelijkertijd via een hooggeleerde tolk het maatschappelijk belang van die mega-contracten in het asfalt, bauxiet en scholenbouw benadrukken? Want reken maar dat die binnenkort getekend worden. Desnoods zet mevrouw Ingrid er een Chinese paraaf onder.

Diederik Samwel