Economische groei door beter Immigratiebeleid

Een van de grootste knelpunten in de productiesector sinds de 18e eeuw in Suriname is het factor Arbeid. Anno 21e eeuw hoor je nog steeds dat bedrijven hun deuren moeten sluiten, want ze kunnen niet voldoen aan de vraag van hun afnemers, omdat de werknemers niet zijn komen opdagen. Productie ligt stil, afnemers kunnen niet worden voorzien, zij kunnen op hun beurt ook niet aan hun leveringsverplichtingen voldoen. Indien wel geproduceerd wordt, is er veelal sprake van niet tijdig leveren of van dermate lage productiviteit, dat, ondanks de relatief lage lonen in Suriname, de productiekosten meestal hoger zijn dan van vergelijkbare buitenlandse producten.
Niet alleen de continuïteit van de productie, maar ook de constante kwaliteit is voortdurend in gevaar vanwege de onzekere factor arbeid.

Het hoeft geen betoog dat Suriname slecht scoort als het aankomt op het arbeidsethos (= vanuit een persoonlijke ethiek voortspruitende wil om te werken). Voor de ondernemers is het personeelsverloop en personeelsbeleid doorgaans een hoofdpijn. Een bekende sarcastische uitspraak in Suriname is dan ook: “ik wens je veel personeel toe!”
Zowel de particuliere bedrijven als de overheid hebben te maken met dit fenomeen.
Terwijl de overheid doordrongen is van het feit dat er hoge werkloosheid heerst, heb je tegelijkertijd de groep ondernemers die zitten te schreeuwen om goed personeel.

Het is alom bekend dat de visserij en de houtsector gedomineerd worden door buitenlandse arbeiders, goudsector (klein mijnbouw) wordt beheerst door Brazilianen, productie in de landbouw komt niet opgang (meest basale producten worden geïmporteerd), omdat Surinamers niet de zware landarbeid willen verrichten, enz. enz.
Recentelijk was dat ook te merken in Marowijne, waar nagenoeg alleen maar Haïtianen zich hadden ingeschreven als werkzoekende bij een landbouwproject, toen de President zijn ontgoochelde uitspraak deed: Srananman… Un wan wroko?.

De meeste Surinamers willen het liefst in de dienstverlening werken of bij de overheid en daarop is in beginsel niks op tegen. Echter, zelfs als je een baan als schoonmaakster wil hebben bij de overheid, moet je politieke lijnen hebben, anders kom je daar niet! De kleinschaligheid van onze economie maakt het niet mogelijk voor iedere Surinamer om de gewenste baan te vinden in de dienstensector en/of bij de overheid en relatief hebben we nu al te veel ambtenaren in dienst.

De bovenvermelde contradictie op de arbeidsmarkt is overigens een internationaal fenomeen. Als voorbeeld: In Nederland hebben ze Turken en Marokkanen binnengelaten om het werk te laten doen, dat hun eigen mensen niet wilden doen (tuinbouw en productie). In Canada wordt gewerkt met arbeiders uit het Caribisch gebied en uit Azië.

Suriname behoort tot een van de landen met de laagste bevolkingsdichtheid in de wereld, welke 3,6 inwoners per vierkante kilometer bedraagt. De laatste jaren valt het op dat ook de Surinaamse overheid bij mondjes maat bedrijven toelaat om werknemers uit het buitenland (Chinezen, Haïtianen, Venezolanen, Filipijnen, Cubanen, etc.) binnen te halen voor arbeid. Deze ontwikkeling valt toe te juichen. De koersontwikkeling van de SRD heeft echter ook zijn negatief effect daarop gehad, waardoor de buitenlandse krachten relatief duurder zijn geworden.

Desastreus beleid van de opeenvolgende regeringen
Bij gunningen van grote infrastructurele werken wordt vaak door de regering afgedongen dat de aannemer de lokale bevolking zal betrekken bij de uitvoering om zo Surinamers aan een baan te helpen.
Empirische waarneming wijst uit dat de groep Surinamers dan niet echt aan het werk is. De communicatie met de Chinezen is de grootste belemmering, men verstaat elkaars taal niet op de werkvloer. De Chinese arbeiders voeren dan ook het werk uit dat door de Surinamers gedaan zou moeten worden.
De groep Surinamers, die door de regering aan een baan is geholpen, zit met djogo’s of soms zelfs een jointje te roken.
Het salaris van deze groep wordt natuurlijk door de aannemer afgewenteld en komt uiteindelijk op conto van de belastingbetaler.

Tientallen illegale buitenlanders worden jaarlijks door de vreemdelingenpolitie het land uitgezet. Zeker als het gaat om vreemdelingen die zich bezig houden met criminele activiteiten is dat beleid toe te juichen.
Anders is het als het gaat het om mensen die hier vertoeven voor hun werk, meestal gaat het dan om werk dat de meeste Surinamers niet lusten. Deze mensen hebben een belangrijke toegevoegde waarde in de economie, niet alleen aan de productie kant, maar ook in de consumptieve sfeer, want zij nemen ook diensten en goederen af van andere Surinaamse bedrijven.

Voor een streng uitzettingsbeleid van vreemdelingen is geen rechtvaardigingsgrond aanwezig, zij het niet, dat wij alles proberen na te doen wat in de westerse wereld gangbaar is. Immers daar hebben ze de sociale voorzieningen, waar de buitenlanders het meestal op gemunt hebben.
Terwijl in Suriname de buitenlanders juist komen om te werken, om productie te leveren!
En ze komen ook nog met eigen kapitaal dat geïnvesteerd wordt in Suriname.
Terwijl we deze mensen met open armen moeten ontvangen, worden hen allerlei belemmeringen opgelegd en worden ze soms zelfs het land uitgezet.

Laten we het negatief sentiment, dat heerst bij sommige groeperingen in Suriname, rondom de immigratie (van bijvoorbeeld van Chinezen, Brazilianen, Indiërs, Cubanen, Filipijnen, Haïtianen) overstijgen en het landsbelang en de economische groei doen prevaleren boven dat sentiment.
De cohesie van onze kleine multi culti samenleving, zal door toelating van meer mensen van buitenaf niet verstoord raken, noch zal daardoor het stemgedrag van de kiezers veranderen. Dit is een koudwatervrees van vele politici.
Ik ben ervan overtuigd dat onze samenleving alleen verrijkt zal worden door een open immigratiebeleid, niet alleen op economisch gebied maar ook op vele andere vlakken zoals sociaal, educatief, technisch gebied, etc.

De etniciteit moet in het immigratiebeleid van de overheid geheel buiten de deur blijven. Ongeacht je afkomst, (Chinees, Haïtiaan, Cubaan, Filipijn, etc.) moet je kunnen worden toegelaten tot Suriname als je voldoet aan de zakelijke voorwaarden.
De ontwikkelingen in de laatste jaren bieden veel perspectief, als je ziet dat veel kiezers de etnische politiek achter zicht laten en zich in het openbaar durven te identificeren met een politieke partij, die van oudsher een andere etnische afkomst representeert.

Voordelen van open immigratiebeleid
Bedrijven kunnen beter produceren, de continuïteit en constante kwaliteit is beter gegarandeerd. De productiviteit, ook van de Surinaamse arbeider, neemt toe vanwege beïnvloeding door buitenlandse werknemers, blijkt ook uit empirische waarneming.
De bevolkingsgroei gebaseerd op immigratie bevordert de consumptieve vraag. Hierdoor wordt de kleinschaligheid van de economie weggenomen, waardoor de Surinamer die in de dienstensector wil werken, wel aan werk kan komen.
Het ambtenarenbestand kan behouden blijven (kan misschien zelfs gestaag meegroeien) indien de bevolking van Suriname snel groeit.
Staatsschuld per hoofd van de bevolking neemt af, bijvoorbeeld als de schuld nu US$ 100 per hoofd is, zal de schuld bij een bevolking van 1 miljoen slechts US$ 50 per hoofd bedragen.
Buitenlanders nemen veelal andere kennis en ervaring (deskundigheid) mee, waarmee de productie in Suriname verrijkt kan worden.
Buitenlanders nemen vaak hun eigen kapitaal mee voor investeringen.

Conclusie
Willen we volop kunnen profiteren van de Natuurlijke hulpbronnen, dan zullen wij gekwalificeerde arbeid uit het buitenland vrijelijk moeten toelaten om deze nationale rijkdommen te kunnen exploiteren. Hiertoe dient een soepel immigratiebeleid ontwikkeld te worden, waarbij Suriname per sector naar behoefte bepaalt welke doelgroepen zich vrijelijk kunnen vestigen in Suriname. Waarborgen tegen mensenhandel en uitbuiting dienen daarbij voorop te staan.


mr. Sjon van Tewari

Waterhousenv.com