Bai: 'Je moet ten minste één hebben gegeten'

Het is traditie! “Je moet het ten ministe één hebben gegeten”, zegt Bai Hongan, terwijl hij met een deegroller de blomballetjes zo dun mogelijk uitrolt. “Een Chinees Nieuwjaar zonder jiaozi, gekookte dumplings, is geen Nieuwjaar. In Noord China is de eeuwenoude traditie dat men met deze feestdag samen met het gezin dumplings maakt en eet”, legt Bai aan Starnieuws uit.

Jiaozi is een traditionele Chinese snack, gevuld met allerlei variaties van gehakt, lente-uitjes, groente en specerijen. Terwijl medewerkers van Bai bezig zijn het vlees van alle vetlagen te ontdoen en zo fijn mogelijk te hakken, snijdt zijn schoonzus verschillende groentes. “Het gaat om de juiste mix van de ingrediënten en die dan zoveel mogelijk mengen, zodat de smaak goed trekt”, reageert ze, terwijl ze de vulling voorbereidt.

Chinezen geloven dat het eten van de jiaozi (een halve maan-vorm) voorspoed brengt. Tijdens Chinees Nieuwjaar staan familiereünies centraal. Gezinsleden komen uit verre steden thuis om samen het jaarlijkse diner te eten. Bai, komt zelf uit de Chinese stad Luoyang, provincie Henan (Noord China). “De stad van de Shaolin Temple, waar ze Kung Fu leren. Mijn huis was niet ver vandaan.”

Dumplings en rode enveloppe
Het Chinees Nieuwjaar ofwel Lentefeest, wordt dagenlang groots in China gevierd en zit vol tradities en gewoontes. In Suriname is de viering toch anders. “De tijden zijn anders. Vroeger wachten wij kinderen een jaar lang en keken uit naar Chinees Nieuwjaar. Papa en mama kochten dan nieuwe kleren voor ons en allerlei lekker eten, vleesgerechten.” Zijn ouders hadden het niet zo breed en vleesmaaltijden waren een delicatesse. “We maakten altijd samen dumplings en na eten kregen wij de rode enveloppe met een beetje geld.” De high light van vele kinderen!

In 1998 maakte Bai de reis naar Suriname, op zoek naar een beter bestaan. Het is de tijd waar Suriname gebukt ging onder de slechte economische wantoestanden. De mei-1999 staking maakte hij ook mee, maar hij liet zich niet afschrikken. Zijn vrienden hebben hem altijd gezegd dat Suriname een rustig land is met werkopties. “Ik ben samen met mijn broer in de groothandel gaan zitten en importeerde goederen uit China.” Zijn echtgenote kwam in 2001 naar Paramaribo en samen werkte het koppel zich op. Ze kregen twee dochters Stephanie en Christine, “beiden in Suriname geboren”, zegt Bai trots.

Chinese gebruiken en gewoontes
De meisjes zijn dit keer niet aanwezig om te helpen met de dumplings. Ze performen tijdens de culturele show van de Templemarkt op het KKF-terrein. “Elk jaar helpen ze mee. Iedereen helpt mee. Het is traditie en ik leer ze ook alle Chinese gebruiken en gewoontes, zoals dumplings maken.” Intussen borrelt het water op vuur. Bai plaatst enkele gevulde dumplings in het water. De koni hierbij is, dat je drie keer koud water toevoegt aan de kokende dumplings.

Op de schalen liggen al iets meer dan 100 gevulde dumplings. “We nemen ze mee naar het restaurant waar we vrienden ontmoeten en gezellig gaan eten.” Bai heeft dit jaar alle uitnodigingen van de Chinese verenigingen voor de gezamenlijke lunch aan zich voorbij laten gaan. Niet in de mood en met alle speeches vooraf duurt het lang voordat je kunt eten, lacht hij.

Vanaf 2011 zwaait Bai de scepter als directeur/eigenaar bij Whahaha Suriname Purified Products Company Water. “2016 was al een slecht jaar, en 2017…ik weet niet wat dit jaar voor ons wordt.” De economische crisis is niet zoals hij ervaren heeft in 1999. Het is anders! “Wij willen graag dat goed gaat. Misschien brengt de Haan iets goed met zich mee.”