Consumenteninflatie

Volgens het ABS bedraagt de jaarlijkse consumenteninflatie tussen november 2015 en november dit jaar 55.5%. Dit betekent dat het volk nog niet eens de helft van de levensmiddelen, die dringend nodig is voor het gezin, kan kopen. Dit treft vooral de groep die aan de onderkant van de armoedegrens bungelt. De regering (ministers, de president en andere gezagdragers) worden in deze tijd ook rijkelijk beloond door de staatskas om relatiegeschenken te geven. Je relaties gedenk je om de contacten te behouden, uit te breiden en deze te verstevigen. De middelen daarvoor moeten echter ook aanwezig zijn.

In de tijd van recessie is er geen ruimte om de relaties te gedenken met cadeautjes. Zij zullen er zeker begrip voor hebben. De vrijgekomen middelen kunnen beter worden aangewend voor hen die deze het hardst nodig hebben. Erkend moet worden dat de gezagdragers ook hard werken voor de functie waarvoor ze zijn aangesteld, maar zij hebben zelf daarvoor gekozen en verdienen ook een goed salaris. De armen moeten even hard zwoegen voor het karige loon en hebben vaak meerdere banen om hun gezin te kunnen onderhouden. Deze mensen hebben het zwaar, maar willen ook iets extra geven aan hun gezin. Het inkomen van beide groepen ligt in schril contrast met elkaar, maar de behoefte voor basale noden van beide zijn nagenoeg hetzelfde.

De regering roept de burgers op om de riemen aan te halen, terwijl zij zelf doorgaat met ongelimiteerd uitgeven van het belastinggeld. Privé kunnen zij zich alles permitteren en kunnen goed genieten van uitgebreide maaltijden, drank en bijbehorende toeters en bellen. In mijn visie moeten juist regeerders het voorbeeld geven en zelf beginnen met bezuinigingen en zuinig omgaan met belastinggelden. Op aandringen van de president is gevolg gegeven om de uitgekeerde gelden bestemd voor relatiegeschenken aan te wenden voor de noden van minderbedeelden.

Als je nagaat welke instellingen blij zijn gemaakt met schenkingen door de ministeries, zie je dat enkele instellingen dubbel zijn beloond. Dit is zeker verkeerd en kan geconcludeerd worden dat hier sprake is of kan zijn van politieke of loyale vrienden. Een betere oplossing was om de bedragen niet uit te keren aan de ministers, president en anderen, maar het geld in een speciale pot te stoppen zodat van daaruit gecontroleerd en onder verantwoordelijkheid van een centraal orgaan/ministerie aan de liefdadigheidsinstellingen de uitkeringen te geven. Het 'puru bruku, weri bruku' principe zou hiermee zijn vermeden.

Een oproep aan de gemeenschap en het bedrijfsleven om de armen te gedenken met feestdagen is een mooi gebaar. Echter moeten wij niet uit het oog verliezen dat de genoemde groepen hun verantwoordelijkheid nemen en zeker bijdragen waar nodig en mogelijk is. De rijkelijk betaalde regeringsfunctionarissen moeten zelf het voorbeeld geven en geld uit eigen portemonnee vrijmaken om de armen te gedenken. Ze moeten ook het voorbeeld van Mahatma Gandhi volgen om zelf te doen van wat ze van anderen verwachten.

Het is ook verwerpelijk dat de regering steeds schulden maakt in plaats van te bezuinigen. Niet in alle gevallen worden sluitende begrotingen geleverd waaruit blijkt dat de schuld zal worden afbetaald. De voorgenomen lening van US$ 115.8 miljoen bij de EXIM Bank van China voor Telesur kan gezien worden als een productieve investering. Het bedrijf zal in staat zijn op termijn met de opbrengsten de lening af te betalen. Anders is het gesteld met de lening bij dezelfde bank van ruim US$ 235 miljoen, waarmee de projecten van de Daliangroep zullen worden gefinancierd voor de infrastructuur. Deze zijn investeringen waarbij de directe productie sector weinig baat zal hebben en niet zal resulteren in genoeg opbrengsten om de lening af te betalen. De regering moet daarom keuzes maken welke projecten hoognodig zijn, bijvoorbeeld de weg naar Apoera die in een deplorabele staat verkeert. Vaak is de weg gesloten voor houttransport, waar vele houtexploitanten gebruik van maken en dupe van worden. Zij zijn het die door hun activiteiten behoorlijk veel geld generen voor de staatsfinanciën. Ook moeten we denken aan de obligatielening en de voorgenomen lening bij de Islamitische Ontwikkkelingsbank (ISDB).

Generaties lang zijn onze kinderen en kleinkinderen voor jaren eraan vastgenageld. De SRD wordt steeds minder waard. Was de koers vóór 2010 beneden de drie SRD voor een US dollar, nu moet rond de acht (8) SRD worden betaald hiervoor. De geldontwaarding is groot. Het is tijd dat verkwisting van geld door de regering-Bouterse tot staan wordt gebracht, maar de vraag is hoe.

Het volk heeft NDP het mandaat gegeven en zij handelt naar eigen inzicht. NDP heeft ook leuke projecten gerealiseerd, maar deze zijn veelal niet duurzaam. Onduidelijk is hoe de uitgaven terugverdiend zullen worden om de financiering van de projecten af te betalen. Telkens is gebleken dat wanneer NDP aan de macht kwam, zij behoorlijke kasreserves meekreeg van de afgetreden regering. Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw, is zij minstens drie keren aan de macht geweest. Telkens heeft zij meer uitgegeven dan terugverdiend.

Vanaf de regeerperiode sinds 2010 heeft zij Suriname met miljarden aan schulden opgescheept. De ontevreden kiezers hebben toen hun traditionele partij verlaten en hebben gestemd op de NDP voor een betere toekomst, maar zijn bedrogen uitgekomen. Niet alleen de oppositionele kiezers zijn mee gedupeerd, maar zijn zelf ook slachtoffer geworden van de NDP macht. Zij hebben ook hun eigen kinderen en kleinkinderen opgezadeld met jarenlange schulden. Juist zij zijn nu het slachtoffer van het stemgedrag van hun ouders. Laten we hopen dat juist deze kiezers hun les hebben geleerd en bij de volgende verkiezing hun hoofd koel houden en de juiste keuze maken aan wie ze de regeermacht willen toevertrouwen. Laten we er wel bewust van zijn dat een nieuwe regering eerst het puin van de huidige regering moet opruimen voordat ze zichtbaar resultaten kan boeken. Het zal tiental jaren duren voordat het zover is. Daarom moeten de kiezers niet in paniek raken en ze alle tijd gunnen om het puin te ruimen.

Ten slotte wens ik de lezers en u allen een gelukkig, gezond en zakelijk zowel privé een voorspoedige toekomst toe.

Sewdat Soekhoe