Democratische Dictatuur: waar ligt de grens?

De democratie is een systeem van drie gescheiden machten welke elkaar in evenwicht houden en ervoor zorgen dat geen enkele macht kan vervallen in dictatuur. De Wetgevende, de Uitvoerende én de Rechterlijke Macht hebben hun bevoegdheden en mogen niet daarbuiten treden. Maar stel je eens een scenario voor waarbij de Wetgevende en de Uitvoerende Macht besluiten om samen te zweren en daarmee de absolute macht te grijpen, geholpen door enkele instituten die juist ervoor zouden moeten waken dat de democratie in zuivere vorm stand houdt, dan ontstaat een monsterverbond.

Bij het bedenken en construeren van de democratie zijn de architecten ervan waarschijnlijk er van uit gegaan, dat de personen die deze machten zouden bemensen, zich zouden laten leiden door hun moreel kompas. Hun besef van wat kan en wat niet kan. Het besef van wat goed is en wat fout of verwerpelijk is.
Wanneer de Wetgevende en de Uitvoerende Macht echter besluiten om samen te zweren en daarbij geen last ondervinden van hun moreel geweten, dan baart dit monsterverbond een monster genaamd: Democratische Dictatuur.

Dit monster genaamd Democratische Dictatuur kan alleen maar juridische en staatsrechtelijke gedrochten voortbrengen. Zo heeft onze Nationale Assemblee (DNA) onlangs het initiatief genomen om een wet te slaan, welke het stakingsrecht van bepaalde groepen moet beperken. Fred Derby draait in zijn graf! Eenieder die de politieke werkelijkheid van Suriname kent, weet dat deze wet het zoveelste juridische en staatsrechtelijke gedrocht is om de positie van de president te beschermen. En wat dit nog erger maakt, is het feit dat de oppositie dit wetsvoorstel uiteindelijk heeft ondersteund. Ook de Staatsraad heeft haar kritische kant niet laten zien in deze kwestie. Is het omdat de president grote delen van de vakbeweging monddood heeft gemaakt door ze te belonen met lucratieve posities in diverse instituten? Hoe kan de democratie werken als alle strategische posities worden gecorrumpeerd? Is er dan nog sprake van democratie?

De Gronwet van Suriname is duidelijk:
-De Nationale Assemblee mag geen wetten maken welke in strijd zijn met de Grondwet of Internationale verdragen.
-Zij mag ook geen wetten maken welke processen bij de rechter zijn of vonnissen doorkruisen.
-Zij mag ook geen wetten maken, welke fundamentele rechten beperken.
Toch heeft dit alles oogluikend plaatsgevonden de afgelopen 6 jaren.
Een duidelijk voorbeeld van hoe de democratie kan falen wanneer de coalitie reeds lang niet meer bezig is met de noden van het volk, maar het tot haar dagtaak heeft gemaakt om een falende president koste wat kost, te beschermen.

Deze vorm van dictatuur begon reeds kort na de verkiezingen van mei 2010.
In strijd met de wet stond het Onafhankelijk Kiesbureau toe dat de huidige president deelnam aan de presidentsverkiezingen in het parlement, terwijl hij een strafvonnis op zijn naam heeft staan en ook handelingen heeft gepleegd in strijd met de Grondwet van Suriname.

Maar het bleef niet daarbij. Er volgden nog meer juridische en staatsrechtelijke gedrochten. De huidige voorzitter van DNA stond ook bewust toe dat de persoon Bouterse deelnam aan de presidentsverkiezingen in het parlement, ondanks bezwaren van de oppositie die werden weggemoffeld. Daarna volgde in 2012 een Amnestiewet die wederom de Grondwet vertrapte. Er werd verwezen naar het Constitutioneel Hof welke zou moeten oordelen of deze wet in strijd is met de Grondwet. Het was daarom helemaal geen wonder toen NDP-parlementslid Melvin Bouva enkele maanden terug suggereerde dat een gepolitiseerd Constitutioneel Hof, helemaal geen slecht idee zou zijn. Begrijpelijk! Want een Constitutioneel Hof bemenst met loyalisten van de NDP is bij voorbaat deel van de democratische dictatuur welke alles naar haar hand wil zetten. Met een gepolitiseerd Constitutioneel Hof mag de president (regering) echt maken en breken. Er werd zelfs niet ervoor geschroomd om een wet te slaan welke het vonnis van een onafhankelijke rechter ongedaan maakte (kwestie Sapoen en Chitan). De president ging zo ver om artikel 148 van de Grondwet op oneigenlijke wijze toe te passen en geen enkel instituut durfde daartegen in het geweer te komen.
En thans hebben wij zelfs de fase bereikt waarin men een wet maakt om fundamentele rechten te beknotten. Dit alles met slechts een doel: voorkomen dat de huidige president die ernstig tekort schiet, afgerekend wordt op zijn falend beleid.

Dit is een zorgwekkende ontwikkeling welke wij als burgers van dit land zeker niet mogen onderschatten. Denk er niet lichtvaardig over.
Stel je eens voor dat De Nationale Assemblee een wet zou slaan welke de persoon Desi Bouterse voor het leven tot president zou benoemen? Of een wet die de regering de bevoegdheid zou geven om a la Venezuela een referendum te verbieden, welke de meest recente volkswil tot uiting zou kunnen brengen. En denk niet dat deze voorbeelden extreem of onmogelijk zijn. We dachten ook dat men nooit de durf zou hebben om een amnestiewet te maken in strijd met de Grondwet of een wet welke een vonnis van een rechter met terugwerkende kracht terugdraait.
Welke gedrochten zullen wij de komende tijd nog meer te zien krijgen? Hoe ver zal men durven te gaan? En waar ligt uiteindelijk de grens? Laat je niet pakken door het het feit dat ze democratisch gekozen zijn. Democratie in handen
van gewetenloze mensen is reeds lang geen democratie meer. Het is louter een geraffineerde vorm van dictatuur in een "democratisch" jasje.

Irwin Maatrijk
maatrijkirwin@yahoo.com