Signaleren is één, oplossen is een complexer verhaal

De jaarrede en gepresenteerde projecten zouden vanaf vrijdag het gesprek van de dag moeten zijn. Maar zoals gebruikelijk ging het meer over de randzaken – is Kisoensingh terecht begeleid om tot bedaren te komen, was OCER nou drukker dan normaal of toch niet, is ‘We zijn Moe’ overgegaan tot het muilkorven van de pers? Allemaal zaken die de discussiefora bezighielden.

Terwijl mannen als Valies bezig zijn hun bondsvergadering ongelukkigerwijs te plannen onder schooltijd en op de eerste dag van het nieuwe schooljaar, die wat mij betreft niet geheel toevallig samenvalt met de 'Alles Plat' beweging, zit de gewone man gevangen tussen een wirwar van (veelal ongeïnformeerde) meningen en misinterpretaties. De lange monologen op met name de radio, geven in niet mis te verstane woorden aan dat alles de schuld van Bouta is en als hij vertrekt het vanzelfsprekend beter wordt. Ik wil ook graag mijn mening de ether in sturen. Als jong lid van De Nationale Assemblée ben ik weliswaar onervaren, maar heb ik, althans zo denk ik, meer gelegenheid tot een inkijkje in het politieke verkeer dan de gemiddelde burger.

En dat leert mij dat het politieke spel niet alleen vuil, maar meer nog zeer complex is. Dan heb ik het niet alleen over onderlinge vaak zeer vriendschappelijke relaties – ook als politieke kleuren voor de buitenwereld verschillen – maar ook de banden die doorlopen naar bedrijfsleven of zelfs diplomatieke posten. Het is een waar doolhof om je weg te vinden in deze randzaken, alvorens tot het echte werk te kunnen komen.

Complex is ook de situatie waarvoor Suriname op dit moment staat. Ja, er is een crisis in het land. De mensen achter ‘We zijn Moe’ en meer recent het ‘Burgercollectief’ hebben dat gesignaleerd en middels media en acties duidelijk gemaakt aan hen die dit nog ontgaan was. Maar met de signalering dat er een crisis is en het beter moet, is hun rol eigenlijk uitgespeeld. Immers, alternatieven of plannen ter verbetering zullen niet van hen komen, dat zeggen zij ook zelf. Ze wachten totdat er “uit de massa iemand voortkomt”, wat die persoon verder zal doen of juist zal laten, weet niemand. Daar wil men verder ook geen verantwoordelijkheid voor dragen.

Een wijs man zei ooit, “de enige zekerheid in een crisis is dat er een einde aan komt”. En dat is precies waar de regering naartoe streeft. De basis voor de crisis werd gelegd toen we een machtsstaat overnamen in 1975 en onze economie weigerden te diversifiëren. Daarmee zeg ik niet dat er nooit geld inefficiënt gebruikt is, ik zeg enkel dat de huidige situatie niet ontstaan is door corruptie alleen. Corruptie, nog zo’n complex vraagstuk. Terwijl men ons wil laten geloven dat politici met broekzakken vol valuta hun kantoor in en uit kunnen lopen, kan ik u vertellen dat corruptie ALLEEN mogelijk is, indien er ook een ondernemer betrokken is die bereid is een corruptieve handeling te doen zoals overfacturering of een gunningsbonus. Een praktijk die ook niet ontstaan is in 2010, maar sinds 1975 en ver daar voren in ons land reeds bestond. En ook dat wil niet zeggen dat ik dit goedkeur. Ik wens alleen te signaleren dat bijvoorbeeld de personen achter “we zijn moe” hun peilen eenzijdig (op de politiek) richten.

Terug naar de jaarrede, nog een complexiteit. De jaarrede en bijbehorende begrotingen zijn al jaren onderwerp van discussie. Het proces van begroten is niet efficiënt, het monitoren van begrotingen door DNA is vrijwel onmogelijk en het financieel-administratief apparaat is niet uitgerust om op elk moment van de dag een stand van zaken te presenteren. Met de presentatie van de jaarrede en de lening met IsDB worden er impulsen geschetst die op korte termijn (jaar 2017) de economie moeten helpen opleven. IMF speelt vooralsnog een belangrijke rol bij bijvoorbeeld het rationaliseren van het financieel-administratieve apparaat van de overheid. En dat is op zich een complex vraagstuk. Willen we het overheidsapparaat definitief effectief en efficiënt maken, en afrekenen met de praktijken die corruptie – op alle niveaus – in de hand werken, dan hebben wij geen keus en moeten we voortgaan met de IMF suggesties. De vraag is echter of we als samenleving wel willen afrekenen en alle hordes willen nemen. Nu al is een deel van ons moe, terwijl we nauwelijks zijn begonnen. We willen geen corruptie meer, maar als dat betekent dat we oneigenlijke subsidies afschaffen, de administratie digitaliseren, in-klok systemen invoeren, het teveel aan niet-productief personeel willen afvloeien of omscholen, of moeten wisselen tegen Centrale Bank koers, vind dit weinig bijval.

Wel, we moeten óf kiezen voor een verbeterd systeem óf blijven vragen dat de staat ons verzorgd. De stem van de samenleving is verdeeld. In DNA zijn de meningen gepolariseerd rondom het voor of tegen de president zijn. Ondertussen is er maar één plan op tafel en dat is het Stabilisatie- en Herstelplan dat zijn uitloop heeft in de jaarrede.


Roché Hopkinson,
Lid van De Nationale Assemblee (NDP fractie)

Overigens wens ik alle kinderen, studenten en docenten een leerrijk schooljaar toe.
Lobi...