Het Kinderrechtenverdrag of het kindergedrag

Sinds het jaar 1993 heeft Suriname het Kinderrechtenverdrag getekend en het heeft zijn rechtskracht, echter zijn de Kinderrechten niet expliciet genoemd bij de nationale wetgeving. Van de 195 landen is Suriname ook een van de landen die de belangrijkheid van het recht van het kind erkend. Het verdrag telt 54 artikelen. Zo staat er in de artikelen bijvoorbeeld dat kinderen recht hebben op onderwijs, gezondheidszorg, en een veilige plek om te wonen en te spelen. Maar ook dat ze recht hebben op bescherming tegen mishandeling, kinderarbeid, de gevolgen van oorlog en seksuele uitbuiting. Het verdrag omvat kortom alle terreinen waarop het leven van een kind zich afspeelt.

Ja, en het verhaal hierboven dat is alom bekend, dus zult u zich nu afvragen: ‘What’s your point?’ Ik koos dat als inleiding zodat ik kan voortborduren daarop als uitgangspunt. Onlangs is er veel ophef ontstaan en zijn er verschillende meningen geventileerd over een videootje dat circuleerde op sociale media. Het betrof een jongen die heeft getracht in te breken in een bankinstelling. Eenieder heeft dus zo zijn eigen denkwijze, hoe bekrompen, perplex of schokkend het soms ook lijkt, as we say ‘Take it or leave it!’

Maar het kersje van de taart was toen ik een verklaring las van het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. Ik dacht: ‘wow een verklaring!’ Ik vind absoluut ook dat het ventje een pedagogische behandeling verdient, beschermd moet worden en niet dat een bij de hand liggende oplossing is: ‘Bam, video online posten!’

Ik vind verder dat deze instantie zich wel ontfermt over de rechten van het kind, maar hoe staat het dan met al de kinderen die knippa’s langs de weg verkopen, de kinderen die je bijna de schrik van je leven geven als ze zo tegen je portierruit komen kleven, met een gezichtsuitdrukking als te zijn de laatste adem. Kunt u zich het verkeersongeval nog van een dertien jarige, die om half drie in de ochtend kwam te overlijden herinneren? Alle medeleven op zijn plek, maar een rationele vraag was: ‘wat deed een kind van dertien jaar om half drie in de ochtend met een jongen op de brommer?’ Als er verklaringen worden uitgebracht, zou dat in alle gevallen moeten gebeuren, wat dus uitblijft.

Niet zo lang terug zijn jonge kerels vanaf zestien jaar betrokken geweest bij een roofoverval, waarbij zij niet hebben geschroomd om geweld te gebruiken tegen de slachtoffers. Wat is de huidige status van deze jongens, worden ze begeleid, hebben ze na hun vrijlating een verzekerde baan of toekomst? Over de seksuele uitbuitingen waaronder de jeugdigen gebukt gaan wil ik niet eens beginnen. Zo simpel als het is, een pedofiel vernietigt een leventje en krijgt een milde gevangenisstraf conform onze wetgeving en soms wordt de verdachte ook nog vrijgesproken.

Wij maken deel uit van een zeer belangrijk verdrag en gezien het kind van vandaag de toekomst is, is het meer dan noodzakelijk om niet belangrijk op sociale media alleen te doen, maar ook te helpen om sociale controle in deze maatschappij te waarborgen of te verscherpen. Mijn moeder noemt mij haar ‘appel’ en ik haar ‘mijn appelboom,’ tot op heden kan ik nog altijd een tak van die boom voelen als een ‘wake up call’ en daar komt geen enkel verdrag bij kijken. Een verzekerde toekomst van het kind, begint thuis en andere actoren hebben slechts een bijrol. Laten wij proberen om onze kinderen samen te beschermen, hoe de toekomst eruit zal zien, zal veel afhangen van hoe wij ze nu vormen.

Sushma A.S. Biere BA