column: Moeten ze stil blijven (deel 1)

Alleen je eigen hart kent je diepste verdriet,
in je vreugde kan een ander niet delen.
Spr.14:10

Zinloos geweld
"Ryan is vermoord in ZA ", was het bericht waarmee ik enkele maanden terug werd opgeschrikt. Toen de berichten duidelijker werden en ik hoorde wie de mogelijke dader kon zijn, was ik totaal verbijsterd. Inwendig verscheurd door verdriet met een als van nature: “ Waarom, je vriend?” Het verhaal begon echter grimmigere wendingen te krijgen toen bleek dat ook de huisgenoot van deze jongeman al enige tijd spoorloos is.

Een logisch gevolg van nabestaanden en vrienden is dan gerechtigheid met daaraan gekoppeld een vonnis. Aangezien de verantwoordelijke nog in leven is, graag tekst en uitleg. Waarom hij, wat had hij je aangedaan? Hij was toch je vriend?

Vrede en licht
December is voor vele Surinamers niet alleen de maand waarbij er gretig gepind zal worden, en waarbij er aardig wat pondjes kunnen aankomen. Het is ook de tijd van het jaar waarbij we zullen zingen van Vrede en Stille nacht. Van dit kleine licht van mij…..

Het is ook de maand die één van de donkere bladzijden is uit de historie van Suriname. Want dat elk leven, elk land donkere bladzijden kent, is een gegeven.
De slavernij, Abaisa, de Decembermoorden, Moiwana.
Bij al deze gebeurtenissen krijg ik een gevoel van onbehagen. Want ook ik vraag me af Waarom? De slavernij heb ik niet persoonlijk meegemaakt, maar betekent dit dat ik het zou moeten bagatelliseren?

Schaakspel
Toen in mei dit jaar de overwinning van de verkiezingen werd ingeluid met vuurwerk, schrok ik me wezenloos. Ik maakte voor het eerst sinds de jaren ´80 weer een verkiezing mee en wist niet dat het er zo aan toe ging. In de ochtend na de verkiezing hoorde ik hetzelfde geluid als toen op 25 februari ´80. Ik dacht: "Oh, nee, niet weer een coup". Ik deed de radio aan, om te vernemen dat het ging om de overwinning vanuit Ocer. Een raar gevoel besloop mij. Iets dat niemand zal kunnen begrijpen dan alleen ik. Kan dat wel, mag ik dat voelen? Mag ik erover schrijven, zonder dat ik op mijn vingers getikt wordt of dat het als verraad wordt gezien? Maakt dat mijn familie kwetsbaar?

Toen in augustus de uitslag bekend werd dat Desire Bouterse de nieuwe president werd van de Republiek Suriname, was ik ergens blij voor hem. Blij dat eindelijk voor hem zijn droom uitgekomen was. Zijn gangen volgend, die ik als een schaakspel zie, was ik benieuwd naar de “zetten “. Ik zag de pionnen, de lopers, de toren, de dame. Alleen de koning kwam niet goed in beeld. En juist die is "ontzettend" veel punten waard, want als je de koning "kwijtraakt", is het einde verhaal! Ik was vastbesloten dit intrigerend spel te volgen. Te kijken naar de “bewegingsvrijheid” van de schaakstukken.

Herkansing
Wat mij het meest fascineerde in dit spel was de gedachtegang van degene aan zet. Een heel nieuw spel. Wat fout was gegaan in het verleden, kreeg een nieuwe kans. Dat is het meeste dat ik waardeer in zijn handelen. Ik geloof namelijk ook in herkansing. Ik geloof in spijt, in vergeving, in verzoening. Maar nog meer geloof ik in verantwoording. En dat is wat mij oprecht ernstige zorgen baart. Want is het mogelijk dat de geschiedenis zich herhaalt? Dat anderen buiten iemand om, misdaden plegen terwijl de verantwoording bij jou ligt? Doen ze dat om iemand te duperen? En wie dan?


Arline Blanker