Ik heb een vraag

Al geruime tijd is ons land in moeilijk financieel vaarwater terecht gekomen. Over de mogelijke oorzaken die tot deze crises geleid hebben, zijn de meningen nogal verdeeld. Dat kan, maar dat er (een) crises is, kan niemand ontkennen.
Figuurlijk gezien, is moeilijk vaarwater, een plek waar je niet in moet blijven, want daar schuilt gevaar in. Mensen doen er daarom ook alles aan om zo gauw als mogelijk uit deze situatie te geraken en zo gezegd veilig aan wal te komen. Wat er van je gevraagd wordt, is actie ondernemen, de kalmte behouden en dus zeker niet in paniek raken. Met deze drie 'ingrediënten' zal de reddingspoging wellicht zeker slagen. Om ons land uit deze malaise, dit moeilijk vaarwater te halen, heeft de regering stappen gezet richting het IMF. Dit is bij de oppositie en andere (belangrijke) maatschappelijke groeperingen niet in goede aarde gevallen. Men maakt zich vooral zorgen over de eisen die het IMF gesteld zou hebben en de gevolgen daarvan voor de samenleving.

Zelf kijk ik er zo naar, als er echt geen enkel andere keus was, dan maar! We willen toch uit deze situatie of niet?. Daarentegen kan ik me ook terugvinden in de zienswijze van onder meer de heer Rusland, als hij zich afvraagt hoe het zover gekomen is. Deze analyse zou sowieso gemaakt moeten worden zodat er lering getrokken kan worden en de kans op herhaling geminimaliseerd wordt. Over een bekend gezegde zal ik niet verder uitweiden, maar uit onze fouten moeten we leren toch?

Na lang uitkijken, werd onlangs het Stabilisatie- en Herstelplan aan DNA gepresenteerd. Ik wens mijn complimenten uit te spreken aan het adres van de schrijvers van dit stuk, prachtig verwoord. Als burger ben ik echter eerder geïnteresseerd in de uitvoering, aangezien dit evenals op anderen, ook op mijn leven effect zal hebben. Ik hoop daarom van harte dat hetgeen is afgesproken, op de juiste wijze ten uitvoer wordt gebracht en het beloofde herstel zo gauw als mogelijk bewerkstelligd kan worden. Als u mij vraagt liever vandaag dan gisteren, want terwijl het gras groeit, sterft het paard. Langer blijven in deze situatie, zal ons zeker niet goed doen.

Dit is dan ook te merken aan de mensen die zich roeren omdat het leven met de dag moeilijker voor hen wordt. Op allerlei fronten lijkt er een en al ruis te zijn, iets waar ik me wel degelijk zorgen over maak. Ontevreden leerkrachten, problemen in de gezondheidssector, winkels die sluiten, mensen die hun baan verliezen enzovoorts. Om maar niet te spreken over de (dagelijkse) vechtpartijen, branden, berovingen, beschietingen, moorden en niet te vergeten, politici die steeds met elkaar bezig zijn te 'vechten'. Je wordt er niet alleen kotsmisselijk, maar ook erg onrustig en misschien ook wel angstig van. Dan vraag ik me in gemoede af waarom? Waarom gebeuren deze dingen? Weet iemand dat, heeft iemand het antwoord?

Ja, gedurende de dag stel ik mezelf veel vragen en zeker ook bij de evaluatie voor het slapen gaan. Maar heden ten dage is de meest belangrijke vraag die door mijn hoofd gonst, waar is de liefde? De reden voor de vraag had ik u willen besparen, maar mijn geest zegt dat het moet. Ik stel de vraag, omdat ik het liefhebbend volk dat wij zijn, steeds minder herken door de dingen die gebeuren. Het lijkt soms dat het ergste nog niet gekomen is. Tevens zie ik de liefde die dagelijks gepropageerd wordt, door de vader van het land, (nog) niet (volledig) tot bloei komen. Daarom stel ik de vraag, waar is de liefde?

Nathalie Valpoort