Kunstenaar Sirano Zalman presenteert nieuw werk

Een fors gebouwde atleet die in kwetsbare houding in een sula ligt. Een al net zo naakte dame die zich tegen een blauwwit wolkendek heeft aangevlijd. In eerste instantie trekken de afgebeelde modellen de aandacht. Pas na verloop van tijd ontdekt de kijker dat het kunstwerk tal van andere verrassende elementen bevat.

Volgende week woensdag presenteert kunstenaar Sirano Zalman een serie nieuwe kunstwerken in de Kunsthal aan de Combéweg. De bezoeker krijgt tijdens de expositie behalve vijftien levensgrote werken (van ongeveer 180 cm bij 100 cm) ook een aantal nieuwe schilderijen en een compilatie van recente portretfotografie te zien. De kunstwerken zijn voor een "schappelijke" prijs te koop, zegt Zalman: "Ik wil in de eerste plaats dat iemand die een van mijn kunstwerken mooi vindt, erover kan beschikken. Wie niet zo veel geld heeft, kan in tranches betalen. Verder kun je mijn werkstukken levenslang inruilen voor een ander werk." Op vrijdag 3 december wordt in de expositieruimte een discussiebijeenkomst georganiseerd.

Hoewel hij de laatste jaren veel met zijn fotocamera in de weer is, beschouwt Zalman zichzelf in de eerste plaats als beeldend kunstenaar: “Met mijn foto’s heb ik de beschikking over extra materiaal. Dat kan ik precies bewerken zoals ik dat wil, net zoals ik verf en doek naar mijn hand kan zetten.”

Zijn foto’s vormen het uitgangspunt voor zijn serie nieuwe kunstwerken. Maar daar heeft hij naar hartenlust mee zitten fotoshoppen en experimenteren. “Bepaalde lijnen kun je weghalen of juist accentueren. Ik maak de kleuren soms extra fel. Daar ga ik net zo lang mee door tot ik er een bepaalde sfeer of stemming mee kan uitdrukken. Welke stemming precies? Dat moet je niet aan mij vragen maar aan de mensen die komen kijken. Een goed kunstwerk biedt ruimte voor wisselende ervaringen of interpretaties. Als ik die bepaalde klik voel weet ik dat ik op het goede spoor zit. Iedereen haalt er weer iets anders uit, afhankelijk van zijn of haar eigen ervaringen, herinneringen, cultuur, moraal en esthetiek.”

Een goed voorbeeld van Zalmans serie kunstwerken is het beeld van een zwevende naakte vrouw. Ze hangt in kwetsbare pose boven een boksring die in vuur en vlam staat. Wie enige tijd naar het beeld kijkt, ontdekt de contouren van de grote NIS-sporthal. Het houten plafond en delen van de tribunes zijn herkenbaar, terwijl onderaan een thaiboksgala aan de gang is. Volgens Zalman ontstaat op deze manier een "driehoeksdialoog" tussen het boksgala, het sensuele vrouwenlichaam en de kijker: “Het geeft de vrouw een heel ander karakter dan wanneer ik haar in een sula zou neerzetten of tegen een wolkendek projecteer.”

Het is niet zijn bedoeling om te provoceren met zijn kunstwerken, zegt Zalman: “Ha, dan heb ik in mijn atelier genoeg schilderijen liggen die veel meer aanstoot zouden geven. Maar daar gaat het mij helemaal niet om. Ik probeer alleen mensen op een andere manier naar kunst te laten kijken. Tegelijkertijd kun je door middel van kunst het leven ook weer anders te bekijken. Het sterke en intessante aan kunst is dat het om de persoonlijke visie van de kunstenaar gaat. Die neemt de vrijheid om zich ongeremd uit te spreken voor een groot publiek waarmee hij zich meteen ook kwetsbaar opstelt."

Toch is het ook zijn doel om telkens een stap verder te gaan met kunst. Tijdens de expositie ‘Paramaribo Span’ die De Surinaamsche Bank eind februari organiseerde, was Zalman vertegenwoordigd met twee grote kunstwerken. Ook daarbij waren levensgrote modellen, onder wie ook de kunstenaar zelf, in volle glorie te bewonderen: “Ik heb daar veel positieve reacties op gekregen. Veel mensen hadden het idee dat zoiets niet kon in Paramaribo. Maar waarom niet? Als anderen vinden dat zoiets niet kan of niet gepast is, moeten ze maar langs komen om het af te breken. Dat levert hopelijk een maatschappelijke discussie op over onze moraal en daarmee kunnen we veranderingen inzetten.”


'About dreamers and floaters’ (op ware grootte 180 x 120 cm), een van de kunstwerken die volgende week is te zien tijdens een expositie van beeldend kunstenaar Sirano Zalman

tekst: Diederik Samwel