Column: Als de kalender geen vrije dagen meer biedt

Na de coup van ‘80 zongen de acteurs van het Doe-theater ‘We zijn nu echt een Zuid Amerikaans land’. Ik wist niet of ik blij of bang moest zijn.
Nu, dertig jaar later, voel ik me opnieuw verdwaald in een Zuid-Amerikaanse roman, van Gabriel García Màrquez misschien of Maria Vargas Llosa, magistrale vertellers. De generaal, el presidente, is gul met vrije dagen. De vreugde van het volk is balsem op zijn verminkte psyche. Generaals slapen niet, nooit. Altijd alert op de vijand die in een onbewaakt moment zelfs het gezicht van een dierbare aan kan nemen. Zijn ziel is verkrampt door het heulen met partners die hij minacht vanuit het diepst van zijn hart, waar moederliefde ooit een kiem van menselijkheid heeft gelegd. Hoe gelukkig maakt hem dus, die vreugde van het volk voor een dagje baksjies.

Ik aarzel. Wat zal ik vinden als ik de volgende bladzijde omsla? Wat zal gebeuren als de kalender geen vrije dagen meer biedt. De generaal slaapt niet. Nooit. Non stop malen zijn hersenen, zijn emoties, zijn verlangens. Elke lichaamscel schreeuwt om rust. Dikke wallen vertekenen het gelaat. Die vrije dag gaf ook hem even soelaas. Slaat de generaal, el presidente, door. Zet hij alle vijanden tegen de muur. Al Pared! Fusilleer geweer.

Geschrokken klap ik het boek dicht. Snel, snel, naar mijn notebook. Ik hamer op de toetsen. www. facebook.com. Aah, daar heb je hem, ik ben in 2010. Twinkelende ogen, parelwitte tanden, het gedistingeerde grijs van zijn baard, Lula da Silva, een Zuid-Amerikaanse president. De man die zijn volk leerde werken, de productie verhoogde, twintig miljoen mensen boven de armoedegrens wist te trekken en Brazilië maakte tot de reus van ons continent. Wanneer zullen we weer zingen ‘We zijn nu echt een Zuid-Amerikaans land’.

Ismene Krishnadath