Kinderrechten…een kinderdroom?

Dat Suriname slecht ( Suriname staat op de 163ste plaats van de 197 landen) scoort, als het komt op invulling van het Verdrag inzake de Rechten van het Kind, zal niemand wellicht verbazen. Als een kind zelfs geen aanspraak meer kan maken op één der basale rechten als veiligheid, is deze onvoldoende zeer terecht.

Kijk maar ook gewoon om je heen, hoe ‘volwassenen’ onderling met elkaar omgaan. Het kind leert onder andere van het voorbeeld. Hij heeft daarom het recht om het gewenst gedrag terug te zien bij volwassenen. Wanneer hij geen rolmodel meer heeft, hoe terecht is het om het kind dan te straffen ? Het erkennen dat kinderen ook rechten hebben, begint allereerst bij een individu zelf! Iemand zal een ander kunnen respecteren, als hij allereerst respect voor zichzelf wil opbrengen. Logisch: je kan niet geven/delen, wat je niet bezit.

Een snelle inventarisatie, van organisaties/groeperingen en individuen, die menen als doelstelling te hebben dat zij zich beijveren voor het welzijn van het kind, leert ons direct dat wij zeker niet onderdoen voor landen die een goede score hebben behaald. Het verschil zal dus zeker niet liggen in de kwantiteit, maar veel eerder een aangelegenheid zijn van de kwaliteit. Vaak worden heel veel dingen gedaan en gezegd onder het inmiddels al oude mom van ‘in het belang van het kind.’ De dagelijkse praktijk wijst vaak uit dat alleen enkelingen en groeperingen hiervan beter zijn geworden, terwijl het recht van het kind soms alleen maar verdere afbreuk heeft vertoond.

Voorbeeld uit de praktijk
Onlangs heb ik getracht om een jongetje uit de buurt zijn recht te laten doen gelden. Dit bleek natuurlijk een farce. Een drugsverslaafde gooide een mes op de fiets van de jongen. Ik sprak de drugsverslaafde hierop aan en waarschuwde de politie. Toen er volgens mij ‘niets’ gebeurde, heb ik het onder de aandacht gebracht van de korpschef en audiëntie gevraagd bij de minister van Justitie en Politie. Mij werd door de politie steeds voorgehouden dat ze bezig is met het onderzoek en mij nog zou verwittigen. Na een hele poos, toen ik niets vernam van de politie, belde ik naar het station. Ik werd vervolgens afgeblaft met de woorden dat ze een ‘buurtonderzoek’ - Wie wil in deze tijd een probleem met een drugsverslaafde?- heeft gedaan en dat ik naar de korpschef en de minister ben geweest, werd mij nog als verwijt meegegeven. Volgens de politie zouden zij klaar zijn en het Openbaar Ministerie zou moeten beslissen.

Tot op heden loopt de drugsverslaafde vogelvrij rond en nu met nog veel meer zelfvertrouwen dan voorheen. Natuurlijk zijn wij nuchter genoeg om te weten dat deze jongen, in deze, nooit meer zijn recht zal krijgen. Binnen ons vermogen alles geprobeerd -met uitzondering van vriendendiensten- en gezegd te hebben, laten wij ook dit voorval over aan de Grote Rechter die ons allen heeft geschapen. En nu verder slapen en…dromen over kinderrechten.

N. Walie Taus