Ingezonden: Oproep tot eenheid binnen A-Combinatie

We zijn intussen weer een paar maanden onderweg met de regering Bouterse-Ameerali. Hoewel er immens veel werk is verzet door de regering en de intenties altijd goed zijn geweest, moeten we helaas constateren dat er ook enige onrust is geweest is binnen de verschillende partij combinaties (vertrek van de BEP uit AC, onenigheid binnen Nieuw Suriname, een ernstig verschil van de minister van RGB met zijn eigen partij, etc.).
Tevens is de wijze van communiceren vanuit de regering niet steeds even gelukkig geweest, zoals president Bouterse zelf onlangs onderstreepte. Vanuit Nederland wil en kan ik niet pretenderen hier veel aan te kunnen verbeteren, maar juist omdat wij met enige afstand naar de gebeurtenissen kijken, kan het geen kwaad om af en toe een (poging tot) analyse te doen.

In dit artikel wil ik mij vooral richten op de onenigheid binnen de A-Combinatie. Nu was het voor iedereen die de Surinaamse politiek volgt, al vóór de verkiezingen duidelijk dat het niet meer een heel gelukkig huwelijk was binnen AC, vooral tussen ABOP en BEP.
Hoewel ik zelf ABOP-man ben, wil ik toch proberen dit punt objectief te benaderen. De problemen tussen beide partijen c.q. tussen hun respectievelijke leiders, dateren al van enige jaren geleden. Naar mijn smaak is er al heel lang sprake van enige arrogantie binnen de BEP richting de ABOP.
BEP ziet zichzelf als de beste partij met het meeste kader. Als we de analyses hierover van BEP-ideoloog Bert Eersteling lezen, worden we er altijd op gewezen dat ABOP en Seeka afsplitsingen zijn van de BEP, waarmee bedoeld danwel onbedoeld steeds de suggestie wordt gedaan, dat deze partijen maar weer moeten terugkeren naar de “moederschoot” van de BEP.
In feite zijn ABOP en BEP ongeveer gelijkwaardige krachten in het politieke veld. Naar mijn mening had veel ellende voorkomen kunnen worden, als zij vanaf het begin van de politieke samenwerking (2005) steeds waren uitgegaan van die gelijkwaardigheid en het daarbij horende onderlinge respect.

Een tweede punt van onenigheid is geweest, de positie van minister Alice Amafo. Wij van de ABOP geloven in haar capaciteiten en zien haar als een bijzonder groot politiek talent. Misschien heeft zij fouten gemaakt, maar zoals de bijbel zegt, wie zonder zonden is werpe de eerste steen! De BEP liet deze minister echter in 2007 heel hard vallen en later in 2010, was haar kandidatuur een groot obstakel dat uiteindelijk leidde tot het niet kunnen deelnemen van de A-Combinatie in drie belangrijke districten. Tot de dag van vandaag is mij niet duidelijk geworden, wat de leiding van de BEP bezielde toen zij dit zo hoog opspeelden. Ze hadden toch eenvoudig kunnen verklaren dat zij zelf minder gelukkig waren met deze kandidatuur, maar dat zij de keuze verder aan hun partner overlieten?

Aan de andere kant moet ik ook eerlijk zeggen, dat er vanuit de ABOP richting BEP niet altijd goed gecommuniceerd wordt en bepaalde zaken hadden gewoon eerder en beter overlegd moeten worden (zoals de invulling van de ministersposten tijdens de tweede onderhandeling met de Mega Combinatie).
Je ziet dan, dat het eenmaal ontstane wantrouwen aan beide kanten moeilijk weg te nemen is, waardoor er een zeer negatieve vicieuze cirkel ontstaat. Zo zijn er wonden geslagen, die vervolgens telkens moeilijk te overbruggen bleken.
 
Ook tijdens de regeringsformatie bleek dat ABOP en BEP vaak niet op één lijn zaten, waardoor het bijvoorbeeld niet mogelijk bleek om een vicepresident uit eigen gelederen te selecteren. Met alle respect voor de heer Ameerali die uiteindelijk als compromis-kandidaat naar voren kwam, hierdoor is natuurlijk de kracht van AC als coalitiepartner ernstig verzwakt en wordt de Mega Combinatie in staat gesteld om op veel vlakken de eigen zin door te drukken.
Natuurlijk is er nog steeds sprake van invloed van AC (en van de andere coalitiepartner VA) op het gevoerde regeringsbeleid, maar deze invloed is de laatste weken naar mijn mening niet sterk genoeg.
De “power-play” waarmee de President-Commissaris positie bij SLM van AC werd afgenomen, spreekt mijns inziens boekdelen. Ik zeg dit allemaal met respect voor onze broeders en zusters van de Mega Combinatie, want we hebben wel degelijk gemeenschappelijke idealen, zoals de verheffing van de kansarmen, het afbreken van de koloniale structuren en de vormgeving van Suriname als een daadwerkelijk onafhankelijke natie.
Al die zaken willen wij als AC heel graag samen met MC en VA bewerkstelligen, maar dan moet er wel sprake zijn van een daadwerkelijk gemeenschappelijk vormgegeven en gedragen beleid. We zitten niet in de regering als bijwagen!

Het recente vertrek van de BEP uit de A-Combinatie heb ik vooraf zien aankomen. Toen de A-Combinatie o.l.v. fractieleider Ronny Brunswijk in augustus een motie indiende tegen het gedrag van het lid Castelen en BEP-leider Alendy zijn parlementsleden opriep om die motie niet te steunen, was eigenlijk al duidelijk dat het helemaal niet goed zat binnen AC.
Ik heb toen persoonlijk onze voorzitter Brunswijk gevraagd, of het niet verstandiger was om een regering te vormen zonder BEP. Echter onze voorzitter stond en staat op het standpunt dat AC als een eenheid moet blijven, om gemeenschappelijk inhoud te geven aan de door de achterban zo vurig gewenste ontwikkeling van het binnenland. Daarbij heeft hij ook steeds gehoor gegeven aan de wens van de granmans en andere traditionele leiders, om de eenheid binnen AC te bewaren.
Het was dan ook voor Brunswijk een grote teleurstelling, toen hij op 20 oktober j.l. moest vernemen dat BEP de A-Combinatie had verlaten en verder wou gaan als zelfstandige regeringsfractie. Naar mijn mening is dit ook een slechte ontwikkeling, omdat MC als grote fractie dan té sterk wordt tegenover een drietal onderling verdeelde coalitiepartners. Op de lange termijn is dat ook niet goed voor MC zelf; zij hebben juist een (constructief) tegenwicht nodig van twee betrouwbare, stabiele partners in de vorm van AC en VA.

Inmiddels hebben twee parlementariërs van de BEP alsmede minister Diko, te kennen gegeven dat zij in alle omstandigheden binnen de A-Combinatie willen blijven. Ik zie dit persoonlijk als een zeer hoopvol teken voor de eenheid en toekomstige samenwerking binnen de A-Combinatie.
Helaas is er tot nu toe tamelijk defensief op gereageerd vanuit de leiding van de BEP. De daarbij constant geuite beschuldigingen, als zou Brunswijk binnen AC regeren als een dictator, raken kant noch wal en het siert Brunswijk dat hij hier niet op is ingegaan en zelf niet met modder heeft gegooid richting de leidng van de BEP.

Het beste voor zowel het land als de regeringscoalitie zou zijn, als de leiders van ABOP, BEP en Seeka nu voor eens en voor altijd de problemen uitpraten, alle problemen en bezwaren eerlijk en open op tafel leggen en gemeenschappelijk een communicatie-structuur ontwerpen, waardoor het mogelijk is om effectief en constructief samen te werken als gelijkwaardige partners.
Dit is ongetwijfeld ook de vurige wens van de BEP parlementariërs Poki en Adjaiso en van BEP-minister Diko, die niet gezien moeten worden als “dissidenten”, maar gewoon als BEP- én AC leden met het hart op de juiste plaats. Onderling respect en vertrouwen tussen alle AC-partijen zijn daarbij de kernwoorden. Je hoeft niet altijd van elkaar te houden, maar als je elkaar respecteert kun je toch wel samenwerken…

(Jan Gajentaan, Secretaris ABOP Sympathisanten Nederland)

Foto: Jan Gajentaan (rechts) met ABOP-leider Ronnie Brunswijk.