Veel lof en dank bij uitvaart Max Nijman

“Hij wil nog niet weg,” roepen enkele vrouwen wanneer de dragemans bij de ingang van de begraafplaats ‘dralen’ en dansend met de kist weer op straat komen. De kapel speelt zijn beste noten, de menigte zingt en danst hartstochtelijk rond de kist van Max Nijman. 'Oom Max' is zaterdag op feestelijke wijze door honderden naar zijn laatste rustplaats begeleid te Hodi Mihi, Cras Tibi.

Tijdens de uitvaartdienst in de Kamer van Koophandel & Fabrieken hebben alleen maar woorden van lof en dankbaarheid voor deze ‘dya dya Srananman’ geklonken. De commissie belast met de viering van veertig jaar Srefidensi overweegt om Nijman te vereeuwigen. Op welke manier, moet nog besproken worden met de president deelt commissievoorzitter Henk Herrenberg mee. “De president heeft vanaf het begin gezegd dat wij onze helden moeten vereren. 'Oom Max' is daar een groot voorbeeld van. Zijn teksten, waw, nu pas begrijp ik het helemaal. Hij heeft ons zoveel geleerd. Hij was Mister Srefidensi himself.”

Voor president Desi Bouterse is liefde de grootste prestatie die 'oom Max' geleverd heeft. De liefde voor zijn vrouw, dochter, kleinkinderen, Suriname en het Surinaams. Nijman zal nooit vergeten worden, zegt de president. “Zolang wij over Max blijven praten ervaren we een gemis. Zolang we hem missen is hij niet dood. Dood ben je pas als iedereen je vergeten is.” Bouterse is Nijman zeer erkentelijk voor de manier waarop hij Suriname, zijn bewoners en de taal heeft uitgedragen op internationale podia. Nijman is anders dan zijn collegazangers, met wie hij samen door het ‘coveren’ van buitenlandse artiesten bekendheid heeft verworven, teruggegaan naar het Sranan Tongo. Al zijn nummers zijn Surinaams. Hij heeft ook Engelse hits naar het Surinaams vertaald.

Nijman heeft tal van meezingers gecomponeerd en gezongen. ,i>Wan Mama, Ai Sranan, Katibo en Adyosi behoren tot zijn vier lievelingsnummers, deelt Henk van Vliet mee. Het maakt niet uit waar hij optrad, Nederland, België, Duitsland of Zwitserland. Hij heeft altijd gewoon Surinaams gezongen geeft hij aan. “De mensen verstonden weliswaar niet wat ik zong maar ze voelden het en genoten,” heeft hij eens aan van Vliet uitgelegd. “Muziek is universeel,” zei 'oom Max'. Zijn allergrootste liefde is altijd Rinia, zijn vrouw, geweest vertelt Van Vliet. Hij heeft haar overal naar toe gevolgd.
Dochter Karin is haar moeder dankbaar. “You were the wind beneath his wings” zegt ze aan haar moeder. Karin vertrouwt erop dat het nalatenschap van haar vader in Suriname in goede handen is.

Bij het afscheid was het wat dringen om de kist te zien die geladen werd in de wagen. 'Adyosi' weergalmd het bij de KKF hal. Vanaf de hal tot de rotonde bij het Academisch Ziekenhuis Paramaribo is 'oom Max' met staatseer begeleid. Tot dan verliep alles plechtig en rustig. Vanaf de rotonde tot Hodi Mihi, Cras Tibi was het feest en nog eens feest. Twee teams van dragemans hebben om beurten met de kist gedanst. Dansend en zingend is Nijman naar zijn laatste rustplaats begeleid. “Adyosi Max. Adyosi.”

René Gompers