Zelfstandig worden

We brachten hem naar Schiphol voor zijn grote reis naar het verre oosten. Hij had flink gewerkt en gespaard om enkele maanden in Australië op de Universiteit van Brisbane een cursus te volgen en voor die tijd een beetje te trekken door Vietnam.
Hij had de gewoonte om bij iedere kleine beslissing die hij nam, ons te raadplegen. Hoewel: de reis naar Australië had hij helemaal zelf gepland: hotels, airlines, overstappen, visum etc.

Vlak voor zijn vertrek gaf ik hem mijn grote vader-neemt-afscheid-van-volwassen-zoon-speech. “Jongeman,” begon ik, “de grootste reis die je maakt is niet van Amsterdam naar Ho Chi Min City. De grootste reis die je maakt is in jezelf. Elke dag zal je beslissingen moeten zonder dat wij erbij zijn. Je gaat je eigen fouten maken en daarvan leren. Je bent nu alleen en gaat de wijde wereld in. Ik ben trots op je.”

Zo, dat was eruit. Wij beseften in aller treurigheid dat we alleen terug gingen naar Den Haag. Het was een vreemde gewaarwording. Je bent zo in een ritme dat je elke dag een kind om je heen hebt, een akanswari die je steeds eraan herinnert dat hij honger heeft, altijd bezig is met te chillen en altijd leuke verhalen heeft. Nu is het zo stil in huis. Mijn dochter belt elke dag, maar toch, het is anders als je ze niet elke dag om je heen hebt.

Na mijn afscheidsspeech had ik verwacht dat ik pas van hem zou horen als hij in Vietnam gesetteld was. Hij had een hotel geboekt voor drie weken van waaruit hij tripjes zou maken door het land.
Vijf minuten nadat we de parkeergarage waren uitgereden, belde hij: “Pa, de hendel van mijn handbagage is stuk! Wat moet ik doen?”
Ik antwoordde: “Zie maar!” Tegen mijn vrouw zei ik: “Die lummel! Hij had dat ding natuurlijk gemakzuchtig op de grond gesmeten. Zo wordt hij nooit volwassen.” Mijn vrouw keek bezorgd.

Vietnam is 13 uur vliegen. Hij belde dat hij goed aangekomen was. We waren gerust. En toch misten we hem en wilden we zijn stem vaker horen.
Een dag later belde hij. Mijn hart sprong van blijdschap. “Hé, pa, ik heb besloten om niet lang in Ho Chi Min City te blijven. Het is saai hier. Nha Trang schijnt een leuke badplaats te zijn. Het is spotgoedkoop hier. Je kunt bellen voor 6 cent per minuut. Een hotel kost $ 4 per nacht. Nha Trang is party time. Ik ben weg met een paar vrienden. Ik heb mijn bagage bij een Engelse vriend achtergelaten. Mijn laptop is daar veilig.”
Hij is met de bus gegaan omdat hij vliegticket van 35 euro te duur vond. De busreis duurde 12 uur.

“Oh God,” dacht ik bij mezelf. “Wie is die Engelse vriend? Waarom laat je al je spullen zomaar bij een Engelsman achter.”
Gelukkig kost het telefoneren echt 6 eurocent per minuut.
Hij belde mij na aankomst in Nha Trang met zijn verhalen.
Het hotel ligt aan het strand. Elke avond is het partytime in moonlight on the beach. Ik zie het al voor me.

Hij had iets verkeerds gegeten, had last van zijn darmen en belde me op. “Pa, probleem! Die Engelsman in Ho Chi Min City trekt verder. Wij willen hier langer blijven. Maar hoe moet dat met die bagage? We kunnen terugvliegen, maar dat kost meer geld dan we begroot hebben in ons budget. Maar hier is het leuker. Kunnen we die bagage niet naar een goed hotel laten brengen?”
Ik werd ongerust. “Jongen, ga als de sodemieter naar die Engelsman en zorg dat je bagage veilig is. Laat die party zitten en let erop dat je spullen er nog zijn. Veiligheid gaat boven party time!”

Wat een geweldige uitvinding, die mobiele telefoon en goedkoop bellen
Het is nu weer ouderwets communiceren tussen ons. Ik bel hem elke dag op om naar zijn verhalen te luisteren en hem ongevraagd van vaderlijk advies te dienen.
Het is best lastig om zelfstandig te worden, als ouders bedoel ik.

Sandew Hira
Reacties: sandew.hira@amcon.nl