Demos Cratos

In Suriname hebben we de zogenaamde aanboddemocratie, de overheid levert diensten en goederen aan de burger, welke zij denkt dat het goed is voor de burger. Deze vorm van democratie is achterhaald, de burger moet meer in de gelegenheid gesteld worden om zoveel als mogelijk zijn rollen in te vullen.

De burger heeft verschillende rollen in een democratische staat te weten: klant, gebruiker, onderdaan en participant. De Surinaamse burger wordt weinig of geen mogelijkheid aangeboden om invulling aan de rol van participant te geven. Hierbij moet de burger in staat worden gesteld om een bijdrage te leveren bij de totstandkoming van plannen/beleid.

Door de revolutie op informatie- en communicatietechnologie is de kloof tussen burger en overheid historisch klein. Maar de communicatie is top-down, de beleidsmakers bepalen zelf wat voor informatie beschikbaar wordt gesteld aan de burger. Door de communicatie met de burger te verbeteren zal er een breed draagvlak zijn voor beleidskeuzes (wat de effectiviteit verhoogd) en meer vertrouwen in de overheid zijn. “De burger is niet enkel een bouwsteen van de republiek, maar ook een mede bouwer daarvan” (H. van Gunsteren).

De burger moet zijn positie opeisen van de beleidsmakers, die zijn belangen PROBEERT te behartigen met zijn belastinggelden. Door meer informatie beschikbaar te stellen aan het volk, gaan de beleidsmakers de uitdaging aan om zo effectief en efficiënt te werken. Gaan de beleidsmakers deze uitdaging aan?

Aroon Samjhawan