Charlie Charlie: Een kinderlijk eenvoudig trucje?

Een dag of wat geleden kwam ik als gebruikelijk in de vooravond thuis aan van mijn werk. Normaal zoek ik dan als eerste mijn zonen van respectievelijk 9 en 11 jaar op in hun slaapkamer waar ze meestal met elektronische spelletjes spelend, zich voorbereiden op hun komende slaap.

Dit keer stonden ze reeds in de woonkamer gereed om me op te vangen, omdat de garagedeur mij had aangekondigd. “Kom kijken, kom kijken”, riepen ze in koor; “boze geesten bestaan echt, we hebben het bewijs !!”. “Zoo Zoo”, zei ik, “dat wil ik dan graag zien”.
Ik werd naar hun slaapkamer getrokken, omdat ze mij via 'Youtube' het bewijs zouden leveren.

Ze startten een Youtube videootje waarin te zien is dat een Amerikaanse knul op een tafel voor zich een papier heeft, met daarop twee potloden op elkaar, een kruis vormend, waarbij het bovenste potlood als de balans van een Egyptische weegschaal in evenwicht rust. De jongeman deed vervolgens met een zware stem een oproep aan ene Charlie, een veronderstelde Mexicaanse 'demon', om aan te geven of hij aanwezig was in de ruimte. En jawel hoor, het bovenste potlood draaide in de richting van de tekst 'yes' op het onderliggende papier.

“Zie je wel”, riepen ze beiden weer in koor, “boze geesten bestaan”. “Hoo Hoo”, zei ik, “dat filmpje bewijst voor mij nog niets” en ik poneerde meteen een aantal mogelijkheden zoals het schuinhouden van de tafel, of met een magneet onder de tafel de metalen bovenkant van het potlood aantrekken. Hun Youtube bewijs maakte op mij dan ook geen indruk.

Onze jongens waren daarop kennelijk voorbereid omdat ik altijd naar soortgelijke fysieke verklaringen zoek voor vermeende vreemde geest-achtige verschijnselen.
“We hebben het zelf ook uitgeprobeerd en gefilmd en het werkt” verzekerden ze mij. Quasi-angstig vroegen ze me of ik dat filmpje durfde te bekijken, want dan zou het bewijs dus echt geleverd worden en zou de boze geest dus ook in hun slaapkamer verschijnen.
Ik nam de uitdaging aan en ze startten een videootje, opgenomen in hun kamer, met het zelfde resultaat. Na met een diepe stem Charlie te hebben opgeroepen, bewoog waarlijk ook hun potlood in de richting van yes. “Zie je wel”, riepen ze weer triomfantelijk in koor.

Aangezien ik de rotsvaste overtuiging heb dat geesten niet onafhankelijk van een levend organisch lichaam kunnen bestaan en dat er daarom hoe dan ook sprake moest zijn van een trucje, daagde ik ze op mijn beurt uit om het in mijn bijzijn te herhalen. Ik nam vastberaden de potloden, maar het lukte niet direct om het bovenste potlood in balans te krijgen.
Kennelijk door mijn vasthoudende pogingen om het potlood in balans te krijgen en ervan overtuigd dat ze uiteindelijk toch door de mand zouden vallen, biechtten ze enigszins teleurgesteld op wat in hun videootje de truc was.

Heel simpel, je moet nadat je Charlie hebt opgeroepen slechts heel lichtjes en natuurlijk onopvallend tegen het potlood uitademen en het komt daardoor in beweging. Ik feliciteerde ze met hun vindingrijk trucje en vroeg nieuwsgierig; “maar geloven jullie in Charlie”. “Echt niet”, was het resoluut klinkend antwoord. Toch kwam er meteen achteraan dat verschillende klasgenootjes “het wel geloven en sommigen zelf erg bang zijn voor Charlie”.

In hun oogjes meende ik toch enige twijfel te lezen en achtte ik het dus raadzaam hen voor te houden wat mijn moeder mij altijd heeft voorgehouden, namelijk; “als je niet in boze geesten gelooft, hebt je ook geen last van ze”.
Toen ik lachend de kamer uitliep, hoorde ik ze fluisteren; “wie gaan we nu proberen te pakken”.

“Hee Hee”, reageerde ik direct; ”houden jullie er rekening mee dat anderen wel in geesten kunnen geloven en ga daar met respect mee om. Beloof me dat jullie je klasgenootjes niet foppen”.
Traag en weifelend kreeg ik als antwoord; “Jaaa Paaa”.

H.A.M. Essed
Paramaribo 5 juni 2015