Laat ons onophoudelijk huilen...

Het gebeurde vanaf vandaag. Deze dag moest aanbreken... Ik sta op en kijk uit het raam....
In groten getale trokken seniore burgers, vrouwen, mannen, jongens, meisjes en kinderen naar het plein; ook mensen met een beperking; zelfs gedetineerden en geestelijk geïnterneerden. Ook zieken werden aangevoerd waar hun kracht dat nog toeliet; overledenen werden vertegenwoordigd door nabestaanden... Iedereen nam plaats op het plein; elke plek was ingenomen.
"Wat is hier gaande?" vraag ik aan de mensen.

Ze keken zeer bedroefd. In koor klonken allerlei stemmen: we gaan 25 dagen lang, waarde broeder, onophoudelijk huilen: onze leiders zijn blind voor de blinden en doof voor de doven; tegenover de lamme verroeren zij zich niet; ze voelen onze pijn en smart niet; begeleiden ons lijden niet; respecteren onze gebeden niet; lezen onze petities niet; zien onze dromen niet; horen onze dyeme niet; ondersteunen onze inspanningen niet; vullen alleen hun eigen, maar onze zakken niet en ze begrijpen onze vaderlandsliefde niet! Land en volk moeten vanaf 25 mei, meer dan ooit begrijpen dat het wel en wee van Suriname ons na aan het hart licht.
"Ja maar..."

Alle ogen begonnen te tranen en tranen rolden uit alle ogen, kijkend naar het paleis en de nationale assemblee; kijkend naar de ministeries en de partijcentra, die alle zijn geworden een troon voor leiders die niet (zonder) meer (nog) inburgeren; die duizenden burgers kwijtraken door het vele mis-leiden; door onduidelijke partijpolitieke richtlijnen en overduidelijke etnische scheidslijnen; door armoede als vijand te zien, corruptie als haar vriend, nooit niet als haar "ba-armoede-r".
"Wat willen jullie dan..."
Alle monden gingen open om te huilen, omdat na elke verkiezing volksvertegenwoordigers die oprecht beloofden te zullen vergaderen in de Nationale Assemblee dankzij die schadevergoeding, net als de huidige, meer schade berokkenden aan verkiezingsbeloftes ondanks de vergoeding die ze kregen; omdat we geen presidenten en ministers willen die precedenten scheppen met gewijzigde beleidsinzichten en zich als mini-sterren ongevoelig gedragen voor andere wijze inzichten.
"Ok, laten we...."

Vrouwen en kinderen begonnen te wenen, de meisjes mee met hen, terwijl de andere monden nog huilden en alle andere ogen alles behalve krokodillen traanden; ze hielden hun kinderen vast en de kinderen hen, wenend om de mannen die niet waarderen de vele offers die zij brengen in: de huishouding, het onderwijs, de verpleging en maatschappelijke zorg en liever vele andere dingen brengen in hun ene koffer: toppositie, macht, vriendinnetjes, geweld, geld... De zieken kreunden bij dit alles mee...

"Luister er is al..."
Ze snikten nooit eerder die vaders, nu wel, omdat ze de zorg van hun zonen en dochters overlieten aan moeders, aan straathoeken en gevangenissen; snikkend bedekten zij hun gezicht uit schaamte voor alle verwaarloosde kinderen in dit land, die snakken naar vaderlijke liefde en leiding; snotterend begonnen de vaders te roepen naar hun mama, om hen te vergeven; om al die vaders op regeringsverantwoordelijke en leidinggevende plekken te bewegen per heden meer te geven aan en te investeren in de versterking van de waardevolle toekomst, ambities en ontplooiing van jongeren;
De aangestoken gedetineerden schreiden om wat ze ge-victum-eerden misdaan hadden; hun geschrei en gebulder overstemde ieders gehuil om al die jongens, mannen en soms ook vrouwen te vermanen, zich schuldig (willen) te maken aan moord, verkrachting, oplichting, inbraak en andere criminele handelingen die het land steeds onveiliger, ja echt onleefbaar maken.
"Na 25 mei wordt het zeker..."

Huilen ging over tot weeklagen; schreien werd jammeren, alles klonk door elkaar; waar nabestaanden om treurden, gilden geesteszieken het uit; waar de ouderen om weenden, blèrden de jongeren, maar allen deden dat vanwege: de toenemende sociaaleconomische ongelijkheid tussen regeringsautoriteiten, olieverdieners, directeuren, beleidsmedewerkers en werknemers; de geslepen uitbuiting van werknemers door werkgevers die lonen minimaliseren door functies te marginaliseren en zo hun winsten te maximaliseren; de weinige EURO-woningen die toch niet passen in de vele SRD-beurzen; het complexer maken van de erkenning van de grondenrechten van de inheemsen met de eigenlijk 'uitheemse' wetten; de gezinnen waarin kinderen opvoeding missen en geen rolmodel zien in hun ouders, want papa zoekt naar een 'rokmodel' en mama naar een rokmodel ipv voeding; de baby's die 'borst-en-blik wordt onthouden; de natuurlijke rijkdommen die worden verkwanseld en verkwist door menselijke rijk-dommen; de duizenden perceelpapieren die worden uitgedeeld aan velen die in elk geval een papierenperceel bezitten; de h..

"O hemel, genoeg..." Zonder enige onweersmelding begon het hevig te regenen...
"Is God nu aan het huilen?" mompel ik van schrik.
Iedereen in Suriname werd nat... behalve degenen die hadden gehuild en geweend. "IK huil met jullie mee." klonk een stem van boven, "Om alles wat ik van jullie gehoord heb, zodat er VANAF DIE DAG VERBETERING komt in het door MIJ GEZEGEND LAND...."

Helmut Gezius