Naschoolse opvang gedoemd te falen?

School. Jarenlang een plek waar je naar toe moest of je het nu leuk vond of niet. Of je nu ontbeten had of niet en of je nu iets had te nuttigen in de pauze of niet. Wachten totdat de bel gaat, huiswaarts keren, niemand aantreffen en vervolgens over straat gaan zwieren. Toen kwam er verandering. Misschien zelfs verbetering in de situatie. De regering neemt een deel van de verantwoordelijkheid op zich en leidt het daarheen dat kinderen van dit land, na de reguliere schooluren, kunnen eten en worden begeleid in de hoop hen te vormen tot goede burgers van Mama Sranan.

Niet langer hoeven de ouders/verzorgers die een extra baan moeten onderhouden, omdat zij moeilijk de eindjes aan elkaar kunnen knopen en derhalve tijd ontbreken voor hun kind, zich zorgen te maken. Neen, absoluut niet, want ledigheid is dan wel des duivels oorkussen, maar hun kinderen zijn nu veilig op school in handen van capabele, pedagogisch wel onderrichte, mensen.

Thans blijken zaken toch iets anders. Er is onenigheid tussen belangrijke actoren die het project Naschoolse Opvang tot een succes moeten brengen, namelijk het Ministerie van Onderwijs en Volksontwikkeling en de (gedemotiveerde) leerkrachten zelf. Mijn hart bloedt wanneer ik constateer dat zo een mooi project, een project waarvan ik overigens de mening ben toegedaan dat niemand nog door heeft welke voordelen het de bevolking kan opleveren, dreigt teniet te worden gedaan.

Ik zelf heb het voordeel van gemotiveerde leerkrachten mogen ervaren, die hart hebben voor hun vak en die niet in het onderwijs zijn beland als in een soort van noodlanding. Met het project naschoolse opvang, kan dit voordeel dat ik heb ervaren als kind, alleen groter worden voor de volgende generatie. Daarom dat ik als burger van dit land, alle leerkrachten oproep om dit project een eerlijke kans van slagen te gunnen. Het ministerie roep ik op om voor zover het kan, de plooien glad te strijken en de kinderziekten te identificeren en die te genezen.

Politiek en eigen belang terzijde gelegd, Let’s think of the kids.


Roché Hopkinson