Land van Beloften

Ik houd van mijn land, ondanks de bizarre tegenstrijdigheden, de ontstellend verwarrende verscheidenheid, de verontrustende mengeling van goed en kwaad, de bijna volmaakte onvolmaaktheid.

Ik houd van mijn land ondanks de onbarmhartige voorgeschiedenis van wingewest, slavernij en dictatuur, ondanks de vergeefse pogingen het verleden van zich af te schudden, ondanks de onderhuids voortwoekerende, nutteloze sentimenten en het deerniswekkende zelfbeklag.

Ik houd van mijn land ondanks de soms onheilspellende politiek, de zielige ‘underdog’ diplomatie, de persisterende, pseudo-antikoloniale retoriek, de ijdele zelfgenoegzaamheid.

Ik houd van mijn land ondanks de potsierlijke poederhuizen van de ‘nouveau riche’ en de eenvoudige prasi-oso’s van de armen.

Ik houd van mijn land ondanks de verlammende traagheid der dingen, het aanhoudend gedrein over bewustwording, het gebrek aan daadkracht en doelmatigheid.

Ik houd van mijn land ondanks het verborgen onrecht en het schrijnend gebrek aan integriteit, ondanks de intrigerende werkelijkheid waar niets is wat het schijnt, waar alles zowel waar als onwaar, zowel mogelijk als onmogelijk is.

Ik houd van mijn land ondanks de weerbarstige natuur, de verzengend hete zon, de inktzwarte schaduwen, de overdadige stortregens, de bedwelmende vochtigheid.

Ik houd van mijn land om de goedheid en de gastvrijheid van de mensen, de vergevingsgezindheid van de verdrukten, de verdraagzaamheid en het geduld van de armen.

Ik houd van mijn land om de kwetsbare onschuld van de dieren, de geheimzinnige schoonheid van het oerwoud, de brede rivieren, de stille wateren, de desolate wilde kust.

Ik houd van mijn land om de mengeling van culturen, de eenheid in verscheidenheid, de volharding van de voorouders, het onsterfelijke geloof in een betere wereld.

Ik houd van mijn land om het onwaarschijnlijke verleden, de onzekere toekomst, de wankele tred in een wereld die wat draalt, als drijfhout achterlaat in een verlaten uithoek van het heelal.

Ik houd van mijn land van beloften dat sluimert tot de maalstroom van de tijd het zal voortstuwen naar ongekende verten waar mijn dromen haar zullen verwelkomen.

©Theo Hiemcke,
Paramaribo, 25.11.13