De politie onze beste kameraad?

Een vraag die ik als kind van 8/9 jaar volmondig met 'ja' zou beantwoorden. Kan je nagaan wat een impact een liedje op een kind kan hebben. Vaak klonk de geweldige meezinger door de ether. De politie is mijn beste kameraad, de politie weet op alle dingen raad, etc.

Het was dan ook een waarheid in de levens van de jeugd van toen denk ik. Een zekere geborgenheid ervoer je als de politie maar in de buurt was. De laatste tijd moet ik met een zekere weemoed terugdenken aan die tijd. Als je tegenwoordig de kranten openslaat, bekruipt je eerder het gevoel dat de zonen of voorzichtiger gezegd sommige zonen van Hermandad je vijanden zijn. In gedachten heb ik bijv. het doodschieten van een aantal mannen bij een achtervolging waarbij de achtervolgde auto was doorzeefd met kogels. Je gedachten gaan dan uit naar de familieleden die misschien ook eens dachten dat ze een beste kameraad hadden.

Vandaag las ik op de nieuwssites dat het lijk dat een aantal dagen geleden was gevonden aan de Indira Ghandiweg nog niet was geïdentificeerd en de politie maakte bekend dat er geen aangifte van vermissing was gedaan.
Dat maakt ook niet veel uit, kwam in me op, ik deed aangifte en er werd tot de dag van vandaag helemaal geen aandacht aan geschonken.
Op 20 november 2008 verdween mijn echtgenoot, Leo van Lobbrecht. Na een wandeling, welke hij dagelijks placht te maken, kwam hij niet thuis. Dezelfde avond werd de politie op de hoogte gesteld en de dienstdoende agent zou een noot voor zijn vervanger achterlaten, zodat tijdens de surveillance naar hem kon worden uitgekeken. De volgende morgen tegen 6 uur heb ik gebeld en niemand wist van de melding iets af. Onbelangrijk dus. Ik kon aangifte doen op bureau Nieuwe Haven, werd mij medegedeeld, maar pas na 24 uur, hetgeen met de verdwijning van de twee jongens een paar maanden geleden, duidelijk een zelf gemaakte wet bleek te zijn. Anyway na 24 uur aangemeld en daar wilde men mij wijsmaken dat het pas na 48 uur kon.

Om een lang verhaal kort te maken na veel gepraat en heen en weer geloop, kon ik eindelijk aangifte doen, waarbij ik te horen kreeg dat pas na twee weken bekendheid eraan zou worden gegeven. De daaropvolgende dagen bleek dat mijn 'beste' vriend totaal geen belangstelling had voor de 'verdwijning'. Dit kon ik opmaken uit allerlei gebeurtenissen. Reacties als 'mevrouw, als we er wat over weten, zal u gebeld worden', of voordat ik kon uitleggen 'mevrouw, als u mij wilt spreken, moet u hier naartoe komen' op een onbeschofte, snauwerige toon, deed al gauw bij mij de gedachte opkomen dat er iets niet klopte. Totaal niet geïnteresseerd hoe het allemaal was gegaan, en dat terwijl heel veel te vertellen was. Op eigen initiatief kreeg ik een hoofdinspecteur van politie te spreken, die na het verhaal gehoord te hebben, heel verontwaardigd was en in mijn bijzijn de zaak heeft uitgezocht en wat bleek? De stukken waren nooit doorgestuurd, men wilde ze niet aannemen bij TOHD, dus werden ze in een lade gestopt, waar ze uiteindelijk uit zijn gekomen, waardoor in de dagbladen een bericht van 'vermissing' werd geplaatst.

Het gevoel dat het bericht van zijn verdwijning zo lang mogelijk (of liefst helemaal geen) bekendheid moest krijgen, nam vastere vormen aan. Het is een ware 'thriller' geworden, waarbij de opsporing niet geïnteresseerd was om de zaak op te lossen en ons gevoel veranderde in zekerheid.
Hebzucht, jaloezie, hoogmoed, haat hebben geleid tot een voor ons gezin desastreus einde. Wat het niet onder druk willen plaatsen van een handtekening allemaal niet teweeg kan brengen.

Wij geloven dat mijn man, onze vader en grootvader leeft en nooit bij zijn zinnen gekozen zou hebben om van zijn gezin weg te gaan. Veertig gelukkige jaren heeft mijn BESTE KAMERAAD ons toegemeten dus voor mij is het goed zo. Het ligt aan Hem of Hij er nog tijd aan toe wil voegen.
Na vijf jaren ben ik blij dat ik mijn verhaal kan gebruiken om te vertellen over DEGENE die ons heeft geschraagd en gedragen en van Wie we weten dat Hij dat zal doen tot in eeuwigheid.

Ik ontmoette Hem nadat Hij zo lang naar mij op zoek was geweest, nu zo’n 31 jaren geleden en vanaf dag 1 was het raak. Hij trok me op de Weg die ten leven leidt, de Weg waarop je leert leven en denken zoals Hij denkt, een Weg die niet altijd over rozen gaat, maar wel een Weg van Liefde, Vrede, Gerechtigheid, een Weg waarop de leugen zal moeten wijken voor de Waarheid, omdat Hij is De Weg, de Waarheid en Het Leven. Niemand komt tot de Vader dan door Hem. Zijn Naam is Jezus Christus. Zonder Hem hadden we het niet gered. Onze Beste Kameraad.

U die dit leest, degenen die de hoop hebben opgegeven, degenen die hebben meegewerkt aan de 'verdwijning', degenen die weten waar hij is, wil ik vragen Hem een kans te geven om deel te hebben aan uw leven. Hij kocht u vrij met Zijn kostbaar bloed, Hij betaalde een hoge prijs om u te redden uit de klauwen van de satan. Het is of HIJ of hij, een middenweg bestaat niet.
Het is heerlijk om te kunnen zeggen I can confidently say: the Lord is my Helper; I will not fear; what can man do to me? (Hebr. 13:6)
God bless you.

A.van Lobbrecht-Kruisland