WK 2010: De calligraaf en de bronzen medailles

Mijn zoon begint langzaam maar zeker zijn scherpte terug te krijgen. De koorts is nog niet helemaal geweken en ik heb sterk de indruk dat hij zijn krachten spaart voor zondagmiddag maar er ontgaat hem weinig tijdens de kleine finale. Ook niet na het laatste fluitsignaal.

Daarna mogen de Duitse voetballers het podium beklimmen dat razendsnel op het veld is aangelegd. Ze hebben immers hun derde plaats op het WK geprolongeerd - in 2006 pakten ze ook het brons door met 3-1 van Portugal te winnen - na hun 3-2 overwinning op Uruguay en krijgen een medaille omgehangen van FIFA-baas Sepp Blatter en nog een stuk of wat andere bobo’s.

Volgens mijn zoon kun je duidelijk zien dat ze maar een beetje blij zijn, die Duitsers. Ze geven elkaar schouderklopjes en geen echte brasa’s terwijl die mannen van Uruguay elkaar kusjes geven. Ook al hebben ze zojuist verloren. Maar wat hem vooral bezig houdt is wat er op die medailles staat. Gewoon “WK voetbal 2010 derde prijs”? Of is er nog snel iemand aan het werk gezet om er Duitsland in te graveren? Net zoals ze dat bij de beker van de Champions League doen. Hup, meteen na de wedstrijd de naam van de winnaar op die cup zetten. Dat lijkt hem stug, zo snel krijg je dat als calligraaf niet voor elkaar met zoveel medailles. Dat betekent waarschijnlijk dat die gasten van de FIFA van te voren een stuk of 25 medailles hadden klaar liggen met het opschrift Uruguay of Germany 3rd place. Want alleen “derde prijs” erop lijkt hem wat kaal.

Nu zit hij met de vraag wat er gebeurt met de medailles voor Uruguay. Even aangenomen dat ze van echt brons zijn gemaakt, dan lijkt het mijn zoon nog het beste om de medailles voor Uruguay weer om te smelten en de overgebleven klomp brons aan een goed doel te schenken. Een voetbalveldje in Johannesburg bijvoorbeeld. Was hij niet ziek geweest dan zou hij meteen een brief aan de FIFA hebben geschreven.

Zijn volgende vraag betreft de dames in mantelpakje die op het podium staan opgesteld achter al die keurige meneren en de president van Zuid-Afrika. Ze hebben wel iets weg van stewardessen met die dienblaadjes die ze voor zich uit houden. Maar waar hebben ze eigenlijk dat dienblaadje voor? Niet voor de medailles, dat is wel zeker. Een andere mevrouw haalde snel een setje te voorschijn toen de wedstrijdofficials zich melden. Die moesten immers ook een aandenken. Het is niet niks om een troostfinale in goede banen te leiden.

Maar wat moeten die dames nou met een leeg dienblaadje? Het lijkt mijn zoon eigenlijk wel zo gepast wanneer ze de spelers ieder een wel verdiende kop warme chocomel zouden aanbieden. Niet alleen voor de Duitsers maar ook voor die gasten van Uruguay. Want laten we wel wezen; beide teams hebben er een aardige wedstrijd van gemaakt. Kansen over en weer, spannend scoreverloop, ballen tegen het houtwerk en een dramatische ontknoping met die vrije trap van Diego Forlàn op de lat. Bovendien hebben ze lang geen verkeerde ploeg, die Uruguyanen. Zonder al die schorsingen en blessures zouden ze het Oranje een stuk moeilijker hebben gemaakt afgelopen dinsdag.

Nadat alle Duitsers hun medaille hebben opgehaald zet mijn zoon het toestel uit en maakt aanstalten om te gaan baden. Een beetje eten en dan op tijd naar bed, neemt hij zich voor. Dan is hij geheel en al hersteld voor de grote finale van morgen.


(Diederik Samwel)