WK 2010: De koning van Hispanje heb ik altijd geëerd

Vanwege de nogal uitgebreide ziekenboeg staat de hele middag de televisie aan. Mijn zoon (38.5 graden koorts, lusteloos en akelig hoestje) zapt geroutineerd langs de zenders en vindt zowaar de integrale uitzending van de halve finale van gisteren. In de achttiende minuut zijn we niet te beroerd om de Oranjespelers duidelijk te maken dat ze onmiddellijk Van Bronckhorst in het spel moeten betrekken. En inderdaad, na een stuk of zes passes neemt Giovanni de bal aan, doet een paar passen naar voren en knalt hem onberispelijk in de ‘kraka’. Mijn oudste dochter (38.6, wazige blik en keelpijn) snapt echt niet waarom mijn zoon en ik nog een keer uit ons dak gaan.

Tot halverwege de tweede helft sta ik in de keuken om even later gezamenlijk de maaltijd te gebruiken zoals we dat maar heel af en toe doen: met bord op schoot voor de tv. Zo zien we Nederland opnieuw op voorsprong komen, kansen missen en nog bijna de wedstrijd uit handen geven.

Daarna pakt mijn tweede dochter (38.8, slapjes en licht misselijk) de afstandsbediening en we komen uit bij kanaal 4. Lang leve ABC en de hele familie Kamperveen, want daar begint net het WK-journaal van de NOS van gisteravond. Eindelijk al die interviews, nabesprekingen, polonaise en Máxima in extase. De gisteren zo vurig gewenste voetbalhumor laat niet lang op zich wachten.

In de geïmproviseerde studio in de nok van het stadion babbelt presentator Jack van Gelder eerst met captain Van Bronckhorst die nog verbazend kalm blijft zo vlak na het bereiken van de finale die meteen ook zijn allerlaatste wedstrijd zal zijn. Hij geeft wel toe dat hij ‘een beetje zweefde’ na zijn werelddoelpunt maar je ziet hoe hij zich op uitdrukkelijk advies van de bondscoach alweer ‘focust’ op de wedstrijd van zondag. Tegen Spanje of Duitsland? O, dat maakt de captain dus geen ene donder uit.

Vervolgens schuift Nigel de Jong aan in het piepkleine studiootje en die kan nauwelijks zijn lachen inhouden tijdens het interviewtje. Daar wandelt plotseling Rafael van der Vaart binnen die eerlijk moet toegeven dat hij de eerste tien minuten van zijn invalbeurt na rust geen bal fatsoenlijk raakte. Ah, daar hebben we ook Wesley Sneijder, alweer uitgeroepen tot man of the match, die spontaan op schoot kruipt bij Van Gelder. Die begint de middenvelder onmiddellijk in zijn armen te knijpen en legt een arm om hem heen waarop Van der Vaart proestend uitbrengt dat de kleine Wesley na zes weken van eenzame afzondering in het spelershotel zonder zijn Yolanthe nu zeer waarschijnlijk een vuvuzela in zijn broek krijgt. De spelers komen helemaal niet meer bij wanneer hen wordt verteld dat het hele gesprek live was te volgen in de Nederlandse huiskamers.

Dan terug naar Tom Egbers die elders in het stadion Hans van Breukelen troostende woorden toevoegt. Het wordt de oud-keeper en Europees kampioen van 1988 allemaal een beetje te veel, deze finaleplaats. Zijn ogen zijn nat en zijn stem omfloerst. Wat zou er intussen op het Museumplein gebeuren, vraagt Egbers zich af. Tienduizenden drinken en schreeuwen zich laveloos en de dienstdoende verslaggever kan zich slechts met een uiterste krachtsinspanning verstaanbaar maken. Dan nog maar een samenvatting eroverheen (twaalf keer de goal van Giovanni) en een afsluiting waarin ongeloof en blijdschap overheersen.

Na een rondje paracetamol en uitgeperste lemmetjes met honing gaan we in onze huiskamer over op Duitsland-Spanje. De Spanjaarden zijn een klasse beter en winnen verdiend met 1-0. Duitsland speelt volgens analyticus Leo Koswal op STVS on-Duits met zoveel mensen achter de bal maar ik herken verdacht veel van de opeenvolgende Mannschaften uit eerdere toernooien. Zo wordt het Nederland-Spanje. Hoe dan ook twee voetballende ploegen, zeker wanneer de Oranjehelden zondag wat tegen hun natuur van de afgelopen weken gaan voetballen. Lekker naar voren spelen en kiezen voor de aanval. Zoals de Duitsers vanmiddag ook weer hun vertrouwde gezicht lieten zien. Met een beetje mazzel moet die ene topwedstrijd er eindelijk in zitten. Daar knappen die kinderen van mij pas echt van op. In naam van de koning van Hispanje!

(Diederik Samwel)