My name is Michael

Sandew Hira

Op de Nederlandse televisie is een serie aan de gang met de titel My Name is Michael. Volwassenen en kinderen proberen in een wedstrijd tegen elkaar de King of Pop na te doen met zang, dans en uitstraling. De hoofdprijs is de hoofdrol in een theatershow.
Het is een grappige serie. Het grappigst vind ik de blanke Belgen en Nederlanders die Michael Jackson proberen na te doen. Ze zijn natuurlijk gedwongen om de periode te kiezen uit Michaels leven waarin hij als gevolg van een ziekte blanker werd. Die ziekte – vitiligo – is een zeldzame aandoening van de huid waarbij er pigmentverlies optreedt.
Sommige blanken zijn heel erg goed. Ze hebben de moooove en de groooove van de zwarte popster.

Bij het kijken naar de vele leuke en geestige fragmenten valt het me op dat niemand enige aandacht heeft voor de boodschap die besloten ligt in het leven van de zwarte popster.
De man die dat op een hele bijzondere wijze gedaan heeft, is de voorvechter van de zwarte burgerrechtenbeweging in Amerika, dominee Al Sharpton. In zijn toespraak bij de begrafenisplechtigheid – zie de videofilm op YouTube – legt Sharpton uit wat die boodschap en de betekenis van de King of Pop is geweest.

Michael is geboren in 1958, vier jaar nadat apartheid in de VS officieel is afgeschaft. In de praktijk heeft dit systeem nog jaren bestaan. Voor zwarte muzikanten had dit systeem vreemde gevolgen. Sommige platenmaatschappijen brachten LP’s en Singles uit zonder foto’s van de muzikanten, ook al kon men aan de stem horen dat het om zwarte musici ging. Maar een foto werd als afstotend ervaren. Zwarte musici traden op in een hotel voor blanke gasten, maar mochten na hun optreden niet bij het zwembad gaan liggen, want dat was voor “whites only”. MTV heeft in het begin geweigerd om zwarte artiesten te tonen met als formeel argument dat ze geen R&B en soulmuziek toonden.

De zwarten in Amerika hebben een lange weg afgelegd. Het algemeen kiesrecht werd daar pas in 1965 ingevoerd. Voor die tijd was het kiesrecht voor zwarten behoorlijk beperkt.

Al Sharpton wees op de grote betekenis van Michael als het gaat om de verandering in de geestesgesteldheid van blanke Amerikanen. Met zijn muziek en zijn optredens heeft hij niet alleen de muziekindustrie veranderd. Hij heeft blanke Amerikanen een comfort-level gegeven waardoor ze het in deze tijd niet vreemd meer vinden om massaal naar een zwarte presentatrice als Oprah Winfrey te kijken of massaal te stemmen op een zwarte president.

Michael Jackson heeft kleurbarrières geslecht die vroeger niet zichtbaar, maar sterk voelbaar waren.

Een simpele serie als My name is Michael zou me blij maken als je een jonge zwarte of blanke deelnemer aan de competitie eens zou horen zeggen: “Dank je wel Michael, niet alleen voor je muziek, maar ook voor je boodschap.”