EBGS verkondigde evangelie al tijdens slavernij

De Evangelische Broeder Gemeente Suriname (EBGS) heeft een lange traditie in Suriname, die terug gaat tot de slavernij-periode. In haar ‘mamakerki, Grote Stadskerk houdt de EBGS als enige christelijke gemeente vandaag een kerkdienst. De kerk is druk bezocht en er wordt uit volle borst gezongen. Predikant Michael Persaud vertelt dat de zendelingen, die meer dan twee en een halve eeuw geleden uit Duitsland (Hernhood) naar Suriname zijn gekomen, hier waren om het evangelie onder de slaven te verkondigen. De Grote Stadskerk is de eerste slaven kerk geweest in Suriname.

“Op gegeven moment raakten de blanke meesters ook geïnteresseerd in de kerk”, zegt Persaud. Zij waren gefascineerd door de manier waarop de slaven zongen. “Het gezang waar de EBG bekend om staat, trok hen aan”, vertelt Persaud. Hij zegt dat het niet waar is dat slaven dagen voor de afschaffing van de slavernij massaal naar de kerk werden gebracht om te dopen, omdat de blanke meesters er bang voor waren dat zij zouden vervallen in hun “winti-cultuur”. Lang daarvoor waren slaven reeds bekeerd tot het Christendom.

Er is extra reden tot blijdschap want op 20 december is het 275 jaar geleden dat deze gemeente zich in Suriname vestigde. Tijdens de dienst wordt ook de website van EBG in gebruik genomen. Na de plechtigheden lopen de kerkgangers in een stoet met brassband naar het Jeugdcentrum der EBG aan de Dr. Sophie Redmondstraat.

In het Jeugdcentrum zijn verschillende activiteiten gaande. Zoals jaarlijks het geval is, hebben de gemeentes uit de verschillende wijken hun keukenprinsessen aan het werk gezet en de resultaten daarvan worden ten verkoop aangeboden. “Pom, pastei, heri-heri en gingabiri mogen niet ontbreken,” zegt een zuster. “Wij hebben echte cocosorgeade, kronto bana en pindasoep,” vertelt een ander. Cake, koekjes en ijsjes maken het geheel compleet. “A supu span”, zegt een broeder die uitgebreid op zijn kluifjes kauwt. “Zo zouden mijn voorouders het ook gedaan hebben”, zegt hij als hij merkt dat Starnieuws hem aanstaart. “Ze hadden geen vork en lepel, slechts tien vingers door de Heer gegund indien de wrede blanke meester er al niet de helft van had afgehakt”, gaat hij vrolijk verder.

De speeltuin is druk, de schommels gaan heen en weer en de wipplank op en neer. Kleine kotomisi’s en pikin masra’s in merendeels traditionele kleding op de glijbaan en peuters in de ballenbak. De kotoshow, opgeluisterd met stichtelijke muziek in de recreatiezaal is goed bezocht. De misi’s die meedoen, krijgen veel bijval van hun aanhangers. De sfeer is gemoedelijk. Zang, dans en vooral veel eten en drinken. De traditionele klederdrachten zijn een streling voor het oog. De ene nog mooier dan de andere. Het was een en al gezelligheid. Vreugde allom, blijde gezichten, lachende en dansende mensen.

(Sharon Crawford)