Column: Bob Marley op bhaitak gana

Ik houd van muziek, maar muziek houdt niet van mij. Ik kan niet zingen. Ik kan geen noten lezen. Ik heb ooit basgitaar gespeeld in een bandje, maar was er geen ster in.
Vaak zit ik in het weekend ’s avond gezellig op de bank met mijn vrouw om op YouTube te kijken naar muziekvideo’s en te genieten van de prachtige liederen in allerlei talen: Engels, Hindi, Nederlands, zelf Italiaans.

Mijn zoon speelt piano. Hij studeert in Amsterdam. Als hij thuis is in Den Haag, trakteert hij ons op een privé-concert. Mijn dochter, dat is een ander geval. Muziek is haar passie. Van jongs af aan. Ze zingt, speelt piano en schrijft haar eigen liederen. Ik heb mijn lol met haar.
Ze is creatief en creatieve mensen zijn moeilijke mensen.

Toen ze jonger was, wilde ze een bandje vormen. Ik zou haar helpen. Ik had ooit ook in een bandje gespeeld, maar die speelde alleen covers om op te dansen. Zij combineert hip-hop, soul met Indiase beats. Geen covers dus.
Ik zei tegen haar: als je populair wilt worden – dat wil iedere muzikant toch – dan moet je populaire liedjes spelen. Dat willen mensen graag horen. En aangezien je fans in eerste instantie Hindostanen zijn, moet je populaire Hindostaanse liedjes spelen.

Daar was ons groot meningsverschil.
“Pa, ik ben een creatieve kunstenaar, geen cover muzikant. Ik ga geen liedjes spelen die andere mensen hebben gemaakt. Dan kunnen de mensen toch beter naar het origineel luisteren in plaats van naar een kopie.”
Ik: “Maar als je populair wilt worden, moet je ergens beginnen. De mensen kennen je muziek nog niet.”
Zij: “Ik hoef niet populair te worden. Ik wil een creatieve kunstenaar zijn en me uitdrukken zoals ik wil. Dan maar niet beroemd, maar wel gelukkig.”

Ja, daar kan ik niet tegen op. Eigenlijk heeft ze wel gelijk.
Ze trok me over de streep toen ze een keer gevraagd werd door Raj Mohan om het bekende Hindostaanse lied Sohani Raat met hem te zingen.
Ik zei verrukt: “Je gaat dan eindelijk Hindostaans zingen.”
Zij: “Nee, ik ga het in Engels doen?”
Ik: “Maar dat is heiligschennis. Sohani Raat is een klassieker die in het hart van elke Hindostaan in de wereld vastgeroest zit. Je mag het niet vertalen. God gaat je straffen.”
Zij: “Ik ga het niet vertalen. Ik maak mijn eigen variant erop.”
Nog erger.

Bij het optreden luisterde ik naar haar tekst op de tonen van Sohani Raat: What a wonderful night has come, do you feel it to, this I wonder. Mijn dochter is een dichteres. Ik luisterde vertederd naar wat ze ervan gemaakt had. Alle vaders hebben een zwak voor hun dochter, maar die avond was ik helemaal weg van haar. Ik was zo trots op haar.

Ze heeft nu iets anders bedacht, ze heeft het initiatief genomen om in samenwerking met het Sarnamihuis in Den Haag een Sarnami Artist Network (SAN) op te zetten. Ze wil jonge Hindostaanse artiesten organiseren en mobiliseren om hun eigen kunst te maken. Intussen hebben zich 75 jonge kunstenaars aangemeld. Ik had geen idee dat zoveel jongeren bezig waren met creatieve kunst. Als je uit de bandjeswereld komt, dan weet je niet beter dan dat je speelt wat anderen hebben bedacht.

SAN gaat op 5 juni in de schouwburg in Rijswijk een grote show neerzetten waar deze artiesten met hun kunst het verhaal gaan vertellen van 140 jaar Hindostaanse immigratie: ze herdenken immigratie en vieren vooruitgang. Die boodschap hebben ze ook.

Vorige week zondag was ik bij een repetitie en ontmoette voor het eerst de hele club. Wat me bij hen trof was hun passie. Mensen die gepassioneerd zijn maken je op een of andere manier blij. Je vindt het dan gewoon leuk om te kijken hoe ze hun passie beleven. Zo was er een jongedame, Tasian, die een cover zong. Overdag is zij juriste bij een platenmaatschappij. En in het weekend zong ze met al haar emoties het liedje Do you know where you’re going to. Gewoon naar haar kijken met haar intens gevoel was al heerlijk.

De show bevat een liedje van Bob Marley getiteld Redemption Song, maar dan vertaald in het Sarnami. ArunA, een andere jonge inspirerende kunstenares, heeft die vertaling gemaakt. Ze heeft het geweldig gedaan. Tijdens de oefening besloten een paar jonge knullen van amper 16 jaar plotseling op de bhaitak gana dhol redemption song te spelen. Ik wist niet wat ik hoorde.
Het was ongelooflijk leuk!

Ik vind het jammer dat ik er niet kan zijn als ze optreden op 5 juni. Ik zit dan in Suriname.
Maar wie Bob Marley op bhaitak gana wil horen en genieten van de nieuwe creatieve kunst die onze jongeren maken, moet naar de show in Rijswijk.

Sandew Hira

Kaarten kun je bestellen via de website van het Sarnamihuis.