Politieke Borrelpraat (PBR) deel 147

“Heren, hebben jullie de ge-update opsporingsfoto van die ontsnapte Kabouter gezien?”
“De politie vraagt tips.”
“Ik vond die eerste foto op Sternews veel duidelijker; op die tweede lijkt hij op een geboeide galeiboef die op de slavenmarkt van Marrakesh of Timboektoe te koop wordt aangeboden.”
“De zoveelste ontsnapping vanuit, door, dankzij, ten gevolge van, met medewerking van leden van het korps Penitentiaire Vrijlaters.”
“Net als die twee Brasjongs die tijdens de voetbalwedstrijd via het plafond, met touwen en alles over de muur van Duisburg ontsnapten.”
“Waarom beledig je die PA’s door ze Penitentiaire Vrijlaters te noemen? Velen doen hun werk al jaren naar behoren.”
“In elk korps heb je schuinsmarcheerders die voor wat extra’s ook wat extra’s bereid zijn te doen.”
“Zoals moordenaars helpen loslaten op de gemeenschap.”
“Ach, maak je geen zorgen; denk je dat kabouter nog in ons midden vertoeft? Men had meteen toen hij op die bromfiets de wielen nam, de grensposten moeten sluiten, en niet na een halve of hele dag.”
“Dat zou zijn als hij 10 kilo gejatte cook bij zich had.”
“Kabouter is al lang naar de Franse kant; hij wist dat elke seconde langer hier levensgevaarlijk was.”
“Als de ‘Houttuinbrigade’ hem onderweg had onderschept, zaten we nu met een doorzeefde kabouter en auto met vele gaten.”
“Dan komt dat mosterd-na-de-maaltijd-bericht met dat verzoek om info; geef alle tips door aan de Zonen van Her-man-van-Daad.”
“Maar betrokkene is hoogstwaarschijnlijk hoog en droog in Parijs en met de Thalis sneltrein al lang in Nederland.”
“Weer een case voor Peter R. de Vries.”
“Die spoorde toch ook die vadermoordenaar op die hier ook zo soepel en simpel was ontsnapt? Wat is er van die zaak geworden?”
”Soep met doofpotballen. Daar nemen ze ook euro’s!”
“En wattebout de moord op dat eerbare hoofd van de Luchtvaartdienst, vlak voor zijn huis, door een hitman op de motor?”
“Die hebben ze toch gepakt? Dus zeur niet.”
“Ja, maar o-la-la, wat een juridisch touwtrekken was dat de afgelopen jaren in die rechtszaak rond die verdachte. Dan is motor wel of niet met helper in de trens geduwd, dan is dat wapen gewezen aan een comparant, dan kwam hij wel of niet uit Cayenne, dan dit, dan dat.”
“Maar wat we nog steeds niet weten, na al dat spitsvondig juridisch gepraat en spoortechnisch onderzoek is: Wat was het motief? Waarom moest die goeie man dood? Dat is de eerste vraag die bij elk moordonderzoek beantwoord dient te worden.”
“Simpel: motief na hih, a no de, is er niet, en vraag er niet meer naar.”
“Ja, want antwoord op deze vraag leidt naar de mogelijke opdrachtgevers.”
“Weet jij wat voor grote belangen zwaar geschaad zouden worden als ons luchtruim eenmaal 24 uur via de radar gecontroleerd zou kunnen worden?”
“Maar dat kan nog steeds niet, ondanks alle apparatuur onuitgepakt ergens ligt te verroesten.”
“Moest wijlen het Hoofd daarom uit de weg geruimd worden?”
“En: wie heeft de opdracht tot die moord gegeven?”
“En wie heeft die 30.000 euro betaald aan de hitman?”
“En hoe weet jij dat?”
“Dat en nog veel meer zeiden de geruchten al vanaf het begin.”
“Ach mang, dat waren geruchten, je kan daar toch niet op afgaan?”
“Hardnekkige geruchten, met namen van betrokkenen, met mensen die plotseling een tijdje in het buitenland waren, daar moet je rekening mee houden.”
“Maar hoe brengen we een stop aan die vreemde ontsnappingen uit de strafinrichting?”
“Moeilijke zaak. Van hoog tot laag zit erin en er zijn meerdere van zulke netwerken; je ruimt ééntje op, en twee anderen komen in de plaats van dat gat dat geslagen is, want de behoefte, de vraag blijft bestaan.”
“Wat voor behoefte? Om te ontsnappen?”
“Mang, wat ben je toch een onwetende jonge zuiplap. Luister, mi boi, binnen de gevangenis bestaan er verschillende behoeften.”
“Behoeften? Ik bedoel, je zit daar, je krijgt eten en drinken op tijd, je krijgt bezoek, is dat niet genoeg?”
“Nee, dommie, je wil toch ook wat roken: sigaretten, marihuana, blaka djonko, je wil toch een mobieltje om te bellen, je wil toch extra voeding, af en toe je ekte schatje in plaats van je rechterhand, een comfortabele cel met cabel-tv...”
“Zoals een paar van onze scheefgelopen ex-ministers die daar hebben moeten zitten.”
“Dat kan allemaal, als je maar het bijbehorende tarief wil betalen.”
“Natuurlijk zijn er integere ambtenaren, zoals die ene douanier die tot z’n pensionering op zijn owru fiets naar het werk kwam. Als hij een container moest tjekken, bewoog de importeur hemel en aarde om een andere ambtenaar te krijgen; eentje die na drie maanden dienst in een splinternieuwe wagen rondreed.”
“Maar kabouter was ziek, hij moest naar het ziekenhuis.”
“Ach, jonge vriend, laat ex-gedetineerden je vertellen welke trucjes ze toepassen om ergens aan hun lichaam een ziekte te laten zien om dan even eruit te kunnen, vaak om tijdens de lange wachttijden in het ziekenhuis-patiëntendepot genoeg mensen te ontmoeten, zakelijke gesprekken te voeren, lekkers te krijgen, info door te spelen, alles natuurlijk onder het welwillend en ook wakend oog van de bewaker.”
“Maar om te ontsnappen moet je meer connecties aanboren en veel meer betalen. Vrijheid heeft in een gevangenis het hoogste tarief.”
“Dus: je laat je op een bepaalde dag ziek verklaren, zo van: dinsdag ga ik ziek worden.”
“Precies, en op die dag regel je via je mobiel een snel vervoer, kleding, paspoort, valuta en een taxi die bijvoorbeeld op de ruime parking van dat servicestation vlakbij de Bosje brug staat te wachten.”
“Welke brug net als die van Stolkertsijver om welke reden dan ook, maar niet bewaakt kan worden, desnoods met een camera die elk voertuig dat de brug op- en afgaat registreert.”
“Als je zo een maatregel wil doorvoeren, ga je zien hoeveel tegenwerking en obstakels je zal ontmoeten. En staat die camera er eindelijk, dan wordt hij binnen o time beschoten: kaputt, broko.”
“Begrijp je nu waarom die flitspalen hier maar niet kunnen komen, jonge vriend?”
“Knoei-mang, vooral die met jas en das, no lob ordening.”
“Maar volgens jou moeten er dan mensen in de leiding ook hebben meegespeeld.”
“Ai, jonge vriend, je ogen beginnen open te gaan.”
“Waarom denk je dat maar één bewaker meekon, bij zo een vuurwapengevaarlijke moordenaar?”
“Zo eentje zou ik in de inrichting laten behandelen.”
“Of je geeft hem ook voetboeien, dan kan hij niet wegrennen en op een brom springen.”
“Dan bemoeilijk je mijn handel, mang! Neks no voetboeien! Of ik laat desnoods de sleutel van de kast waar die voetboeien zitten, eventjes zoek raken. Dan zeg ik:’Johnny, breng hem maar zo, maar let wel extra goed op hem.”
”Jawel comma.”
“Dan zou ik als eerste maatregel die bewaker die was meegegaan buiten functie stellen en stevig door de politie aan de tand laten voelen.”
“Je bent niet goed wijs, nò? Dan zouden bepaalde mensen meteen voor hem in de bres springen; dat lucratief netwerk beschermt z’n leden.”
”Dan stel je de leidinggevende van die dag ook buiten functie en je laat hem ook door de politie ondervragen.”
“Dan ga je zien hoe snel daar een staking uitbreekt.”
“Dan pas je de Reagan-doctrine toe: je ontslaat een ieder die staakt en je zet militairen als cipiers in.”
“Nee, dan breekt er landelijk een staking uit. Er dreigt namelijk teveel orde en tucht. Nee, begin een paar stevig te verhoren, dan wordt de rest van dat netwerk zwaar zenuwachtig en dan gaan er een paar vogeltjes beginnen te fluiten.”
“Dat is veel beter dan dat zinloos gehaal en getrek via de media wie er verantwoordelijk moet worden gesteld voor de ontsnapping.”
“Jakkes, heren, wat jullie hier naar voren brengen, lijkt op maffia-praktijken, en dat geloof ik niet, zo is Suriname niet; zo is Amerika, zo is Spanje, zo is Italië, zo is Rusland, zo is Japan, maar niet Suriname.”
“Wel jonge vriend in ons midden, blijf door dromen, slaap lekker.”
“Wij hebben het zo vaak al lang meegemaakt, daarom drinken wij hier de zorgelijke gedachten lekker weg. Proost.”

Rappa