Roman Jelaya van Diederik Samwel feestelijk gelanceerd

In Island Bookstore in de Amsterdamse Jordaan is vrijdagmiddag ‘Jelaya, een Surinaamse roman’ van Diederik Samwel gepresenteerd. De auteur had het eerste exemplaar nog niet overhandigd aan Volkskrantcolumniste Sheila Sitalsing of de brassband Ritmo Percussion stormde de volle boekwinkel binnen. Met pasteitjes, loempia’s en dyogo’s werd vervolgens een sfeervol Surinaams feestje gevierd.
Samwels redacteur Paul Brandt bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar gaf in zijn toespraak aan hoe hij de auteur in de loop der jaren steeds meer heeft zien ‘surinamiseren’. ‘Hij gaat door voor een van de witste Surinamers. Het was mooi om te zien hoe hij zich tijdens het schrijven steeds meer met zijn boek is gaan vereenzelvigen.’

Sitalsing, oud-collega van Samwel bij Starnieuws, vertelde dat er met ‘Jelaya’ nu een hedendaagse roman in de winkel ligt waarin Surinamers hun eigen verhaal kunnen lezen: ‘Elke Surinamer kent wel een geschiedenis als die van Stan Simons, een van de hoofdfiguren, die zich een weg door het leven hosselt. En genoeg lezers zullen zich herkennen in zijn mati Dew Nanpersad. Een hardwerkende en succesvolle ondernemer, die na de dood van zijn vader remigreert en vervolgens allerlei problemen ondervindt. En dan is daar Jelaya, die zoals de meeste Surinaamse vrouwen feilloos alle belangen en motieven doorziet. Misschien zou ik zelf wel zo’n Jelaya willen zijn.’

Sitalsing was goed te spreken over de manier waarop Samwel de recente geschiedenis van Suriname tot leven brengt vanuit wisselende perspectieven. De ene keer komt een Chinese winkelier aan het woord, dan een Creoolse security-agent op Zanderij, gevolgd door een Javaanse CBB-medewerker terwijl verderop in de roman een Hollandse journalist aan het woord komt.
Samwel noemt het verschijnen van ‘Jelaya’ de vervulling van een jongensdroom. Na zijn eerdere non-fictie boeken was het schrijven van een roman voor hem een geheel andere ervaring: ‘Als je als journalist over Suriname schrijft, is het soms lastig om fictie en werkelijkheid uit elkaar te houden. Surinamers zijn geweldige verhalenvertellers en de samenleving hangt aan elkaar van tori’s. Volgens mij kun je de kern van het land nog het best benaderen door er fictie van te maken.’