Ter overdenking: Waardigheid en Nationale trots

Onder de 150 leden die bij de laatst gehouden Tweede Kamer verkiezingen in Nederland werden gekozen, bevinden zich welgeteld twee Surinamers en maar liefst dertien Turken en Marokkanen. Mevrouw Ferrier kwam binnen via een mooie zevende plaats op de lijst van het CDA. Ze had het blijkbaar in de afgelopen zittingsperiode uitstekend gedaan. Vroeger had deze partij nog een andere landgenote in haar gelederen namelijk mevrouw Baboeram. Die is geruisloos verdwenen zonder te worden vervangen.

De VVD had vroeger mevrouw Redam van Surinaamsen huize in de fractie. Ze had naam gemaakt door bij haar inauguratie te verschijnen in kotomissie kledij. Ze was na een enkele zittingsperiode met veel misbaar eruit gegooid en vervangen door mevrouw Griffith. Mevrouw Griffith die naam had gemaakt door steeds in de clinch te liggen met een intellectueel zwaargewicht als minister Donner was helemaal niet meer kandidaat gesteld door haar partij. Ze had het blijkbaar dus niet goed gedaan. Ze werd niet vervangen.

De PVDA had vroeger een landgenote, mevrouw Kortram, binnen haar gelederen. Die was met misbaar eruit gegooid en nooit meer vervangen. John Leerdam, de Antilliaan van Surinaamse huize die was genomineerd voor de prijs van slechtste Kamerlid, was deze keer op een onverkiesbare plaats terechtgekomen en vervangen door mevrouw Tanja Jadnanansingh.

Groen Links had vroeger een Surinaamse mevrouw Oedrajsingh Varma in de fractie. Na een enorme rel was ze eruit gegooid zonder te worden vervangen. De partij van meneer van Bommel, de SP, de man die ons steeds komt vertellen dat wij van koningin Beatrix moeten eisen dat zij in hoogst eigen persoon naar Suriname moet komen om excuses aan te bieden. Haar voorouders hebben onze voorouders hierheen gebracht om uitgebuit te worden in plaats van hen rustig in Afrika te laten waar wij, de nakomelingen, het vandaag de dag stukken beter zouden hebben gehad zonder trauma’s en dat soort 'hebbies', had precies nul Surinamers gekandideerd. Wel twee Turken wier voorouders berucht waren geweest als slavenjagers. Zoveel houdt de heer van Bommel van ons.

A.U.B. geen Surinamer

In de tijd dat ik bestuurslid was van de VVD heb ik veel Surinamers zien komen en vooral zien gaan in de Nederlandse politiek. Als ik met een potentiële kandidaat van Surinaamsen huize kwam aandragen kreeg ik steevast te horen, “Oh neen, oh neen geen Surinamer, geef ons liever een Marokkaan of een Turk of desnoods een Antilliaan maar alsjeblieft geen Surinamer”. Als ik uit wanhoop vroeg waarom, was het antwoord steeds: “Met je landgenoten valt niets te beginnen. Ze zijn betweters, weten altijd alles beter, ze zijn agressief in het debat, ongedisciplineerd en weinig punctueel. Op de Antillen moest men ook niet veel van ons hebben in de hogere regionen. Daar was het argument: “Met Surinamers valt niet veel te beginnen want God weet alles, maar zij weten meer.

Niet mijn pakkie an

Zegt dit alles u niets? Voelt u niet een steek bij uw hartstreek bij het zien van de opmars van Marokkanen en Turken die mooie benoemingen in Nederland in de wacht slepen als burgemeester van grote steden, staatssecretaris e.d. terwijl wij toch de oudste papieren hebben en toch ontwikkelder zijn dan zij? Zijn we gespeend van waardigheid? Hebben wij geen nationale trots? Breken wij elkaar daarom steeds af? Wat moet er straks worden van de honderden misschien wel duizenden intellectuelen en semi-intellectuelen die wij aan de lopende band afleveren? Zullen wij ze in de Caricomlanden loslaten met dezelfde instelling als die ons zowel in Nederland als op de Antillen tot schijnbaar gewaardeerde en gerespecteerde burgers maakt, behalve als puntje bij paaltje komt? Vormt dit alles niet een voorwerp voor overdenking en bezinning?

Don Walther Donner

w.donner@hotmail.com